ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 819

บทที่ 819 โรคของเจ้าห้า

อันหลิงหยุนให้อาหยู่กับเฟยยิงออกไป กงชิงวี่ก็นั่งลงไป ตอนนี้ทั้งคู่ต่างก็จ้องมองไปที่เจ้าห้า ไม่ช้าเจ้าห้าก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยสิ่งที่ดูเหมือนไหมขึ้นมา ดูเหมือนรังไหมขนาดใหญ่

อันหลิงหยุนสูดหายใจเข้าลึกๆ: “เจ้าห้ามีความพิเศษแตกต่างจากคนอื่น จะต้องไม่เป็นไรแน่ๆ”

“จะไม่อึดอัดตายใช่ไหม?” กงชิงวี่เป็นห่วง อยากจะอุ้มดักแด้ไหมออกไป พบว่ามันหนักมาก ก้มลงไปมองเห็นว่ามันห้อยอยู่ที่พื้นแล้ว

กงชิงวี่ปล่อยมือออก ไปนั่งอยู่ข้างกายของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “ท่านอย่าพูดเหลวไหล ไม่มีอะไรหรอก ใหญ่ขนาดนี้ท่านอุ้มไหวหรือ ท่านกอดเอาไว้ไม่ดีกว่าหรือ”

อันหลิงหยุนฝืนยิ้ม เคยเห็นเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน ลูกชายกลายเป็นรังไหมไปแล้ว

หรือว่ายังจะแตกรังไหมกลายเป็นผีเสื้อ มีปีกออกมา?

อันหลิงหยุนประคองหยุนจิ่นไปนอน: “เจ้าพักผ่อนก่อน ในเมื่อเจ้าห้าไม่เป็นไรแล้ว เจ้าก็อย่าเป็นห่วงตามไปด้วยเลย คืนนี้ข้ากับท่านอ๋องจะนอนที่นี่”

“อืม”

หยุนจิ่นไปนอนอยู่ด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่เฝ้าเจ้าห้าเอาไว้

กลางดึกอันหลิงหยุนถึงนอนหลับไป ตื่นเช้ามาลืมตาขึ้นถึงกับตกใจ บนรังไหมทั้งอันมีเกล็ดน้ำแข็งเหมือนเกล็ดหิมะก่อตัวขึ้นชั้นหนึ่ง อันหลิงหยุนมองแล้วรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย: “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้: “ข้ารู้”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ครู่หนึ่ง กลับดูสงบมาก: “ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร จะเป็นอะไรไหมต้องดูที่ผลลัพธ์

“ข้าจะนอนครู่หนึ่ง หยุนหยุนดูเอาไว้นะ” กงชิงวี่บอกว่านอนแล้ว แต่เขาเป็นห่วงลูกชาย ไม่ได้นอนทั้งคืน จ้องมองอยู่ตลอด

อันหลิงหยุนรีบไปจัดเตรียมให้เขา กงชิงวี่นอนลง เหยียดมือออกไปด้านข้าง เอามือวางอยู่บนรังไหม น้ำแข็งเกาะอยู่บนนิ้วมือของเขา เขาหลับตาลง อันหลิงหยุนลองจับดู น้ำแข็งมันเย็น เลยอยากจะเอามือของกงชิงวี่ออกไป

“ข้าไม่เอาออก” กงชิงวี่ไม่ได้ลืมตา บอกกับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเลยได้แต่เอามือออกไป

กงชิงวี่นอนหลับไปแบบนี้ อันหลิงหยุนไปดูหยุนจิ่น หยุนจิ่นอาการหนักขึ้นไปอีก อันหลิงหยุนดูจนปัญญา ในวังยังมีอีกสองคนต้องดูแล ในบ้านก็ประสบกับเรื่องนี้อีก

“เจ้าห้า เสด็จย่าของเจ้าก็ไม่สบาย แม่ต้องเข้าวังไปดู แล้วจะรีบกลับมา ท่านพ่อของเจ้าจะอยู่กับเจ้า”

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่าลูกชายจะได้ยินหรือไม่ แต่นางบอกเอาไว้แล้ว

อันหลิงหยุนเก็บข้าวของครู่หนึ่ง ฉีดยาให้หยุนจิ่นหนึ่งเข็ม สั่งให้เฟยยิงเข้ามาดูแลหยุนจิ่น ดูหยุนจิ่นเอาไว้อย่าให้เป็นอะไร นางออกไปก็แค่สองชั่วยาม อาหยู่ตามนางออกไปด้วย

ครั้งนี้อาหยู่รู้สึกแปลกๆ กลับรู้สึกอยากอยู่ต่ออย่างมาก แต่เพราะอะไรพระชายาถึงพาเขาไป?

อันหลิงหยุนเข้าวังไปพบไทเฮากับไท่เฟย อธิบายชัดเจน ก็เรียกหมอหลวงฮู๋มาอีกครั้ง อธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีก ถึงจะจากไป

อันหลิงหยุนไม่วางใจ ไปตำหนักกั๋วกงรอบหนึ่ง

“เจ้าห้าป่วยไม่ใช่เวลา แต่ตอนนี้ในวังข้าก็ไม่วางใจ เมื่อคืนท่านอ๋องไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่สามารถเข้าวังได้ รบกวนคนของตำหนักกั๋วกงแล้ว” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าจุนเซียวเซียวไม่ปล่อยให้เรื่องแล้วไปแบบนี้แน่ หากจะลงมือก็ต้องลงมือช่วงเวลานี้แหละ

“พระชายาเสียนวางใจได้เลย เรื่องนี้มอบให้กับเราเถอะ” ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันกลับไปมองหลังลานครู่หนึ่ง เป็นอ๋องเหมือนกัน อ๋องตวนไม่สามารถเปิดตัวในที่สาธารณะได้จริงๆ ตั้งแต่ฟังจากอ๋องเสียนว่าในวังไม่ปลอดภัย พาชวนเอ๋อกลับมาก็ไม่ได้ออกไปอีก จวนอ๋องตวนไม่กลับ จวนอ๋องเสียนไม่ไป ถือเป็นเรื่องอะไรกัน?

เดิมทียังอาศัยอยู่ในจวนอ๋องเสียน ตอนนี้จวนอ๋องเสียนก็ไม่ไปแล้ว!

อันหลิงหยุนจากไปและไปที่จวนกั๋วจิ้ว ถึงที่นั่นหวางหวยอันก็อยู่ด้วย หวางหวยอันมาเยี่ยมหวางหวยเต๋อ เห็นอันหลิงหยุนก็จัดระเบียบชุดคลุมของตน

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “กั๋วจิ้ว”

“อืม”

หลายวันมานี้หวางหวยอันอยู่ที่จวนกั๋วจิ้วตลอด เห็นสีหน้าอันหลิงหยุนไม่ดี จึงถามนาง: “เป็นอะไรไป?”