ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 820

บทที่ 820 ฮ่องเต้หญิงมาแล้ว

อันหลิงหยุนจนใจมาก สวีกงกงแสวงหาความตายทั้งใจ นางก็ทำอะไรไม่ได้

“พระชายา หลังจากข้าตายแล้วฝังข้ากับอาซี แล้วก็เสี่ยวสวีจื่อเอาไว้ด้วยกันเถอะ ชาติหน้าข้าเป็นวัวเป็นม้าก็จะตอบแทนท่าน”

“......ได้!” อันหลิงหยุนรับปาก สวีกงกงยิ้มออกมา ยิ้มแล้วก็หลับตาลง อันหลิงหยุนเห็นมือของเขาวางลง ยื่นมือออกไปลองแตะดู คนไม่อยู่แล้ว

อันหลิงหยุนวางมือของเขาลง ห่มผ้าห่มให้สวีกงกง อันหลิงหยุนเหลือบมองเสื้อผ้าใต้ผ้าห่มครู่หนึ่ง ตั้งแต่ข้างในจนถึงข้างนอกเป็นของใหม่หมด ด้านข้างยังมีโถวางอยู่หนึ่งอัน

อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของขันที ตัดของลงมาแล้วใส่ลงไปในโถ เก็บมันเอาไว้ ตอนที่ตายก็จะฝังลงไปด้วย

อันหลิงหยุนตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง หันกลับมามองดูอาหยู่ที่อยู่ตรงหน้าประตู: “อาหยู่ หลังจากที่เสี่ยวสวีจื่อตายไป จัดการไปอย่างไร?”

“ตู่ไห่เป็นคนจัดการ เถ้ากระดูกยังอยู่ แต่ไม่ได้เอากลับมาในจวน สิ่งนี้ไม่ได้รับอนุญาต น่าจะอยู่ที่สถานที่รับฝาก”

“เจ้าไปเอามาเถอะ”

“ขอรับ”

อาหยู่หันกลับไปจัดการ เสี่ยวเฉียวยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนดึงเสี่ยวเฉียวมาด้านหน้าและกอดเอาไว้: “เสี่ยวเฉียวอย่าร้องไห้ สวีกงกงเป็นขันที อยู่ที่นี่ไม่มีความสุข เขาชอบแม่นมอาซี แม่นมอาซีจากไปตั้งนานแล้ว เขาคิดถึงอยู่ตลอด ตอนนี้ไปหาแม่นมอาซีแล้ว ชาติหน้าพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข”

เสี่ยวเฉียวพยักหน้า แต่ก็ยังร้องไห้

อันหลิงหยุนอุ้มเสี่ยวเฉียวจากไป สั่งให้คนเผาร่างกายของสวีกงกง เอาพวกพุทธคัมภีร์ที่อยู่ในเรือนเผาไปพร้อมกันด้วย

จวนอ๋องเสียนในวันนี้ ปกคลุมไปด้วยหมอกควันเป็นชั้นๆ ทำให้ฤดูใบไม้ร่วงนี้เยือกเย็นยิ่งขึ้น

ในที่สุดแม่ทัพอันก็ได้ยินเรื่องของเจ้าห้า รีบร้อนมาถึงในจวน พอเห็นเข้าห้า แม่ทัพอันก็ตะลึงไป

แม่ทัพอันนั่งลง: “นี่......”

“ท่านพ่อตาลองสัมผัสดู ข้ากับหยุนหยุนไม่เป็นอะไร มือของหยุนจิ่นกับอาหยู่มีเลือดออก เฟยยิงเจ้าห้าไม่เคยเจอ มือเกือบจะถูกตัดจนขาด” แม่ท่านอันเคยเจอกับเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน หากไม่ใช่ว่าเห็นด้วยตาตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ

แม่ทัพอันยื่นมือออกไปสัมผัสรังไหมของเจ้าห้า มือไม่มีเลือดออก แต่เขาชักมือกลับทันที เรื่องที่นิ้วมือเจ็บมากนั้นเป็นเรื่องจริง

กงชิงวี่เหลือบมองครู่หนึ่งกล่าวถามว่า: “มือของท่านพ่อตามีความรู้สึกอย่างไร?”

“เจ็บไปครู่หนึ่ง”

“อืม เช่นนั้นน่าจะแย่กว่าข้ากับหยุนหยุนเล็กน้อย” อันที่จริงเขาก็เจ็บเล็กน้อยเหมือนกัน แต่เขาไม่สามารถพูดได้

คิ้วของแม่ทัพอันขมวดขึ้น มองดูมือครู่หนึ่ง ยื่นออกไปอีกครั้ง มือทั้งคู่วางราบลงไป แต่แล้วตรงที่สองมือของเขาวางราบอยู่ก็มีผลึกน้ำแข็งโปร่งใสก่อตัวขึ้นมา ผลึกน้ำแข็งทำให้มือของเขาอยู่บนรังไหมอย่างรวดเร็ว

แม่ทัพอันขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกปวดจี๊ดเหมือนถูกเข็มแทงทำให้แม่ทัพอันหน้าซีดขาว กงชิงวี่ตระหนักได้ว่าแย่แล้วรีบเคลื่อนไหวต้องการที่จะขัดขวาง อันหลิงหยุนก็เข้ามา

“ท่านพ่อ!” อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงว่าพ่อของนางจะถูกทำร้าย แม่ทัพอันมองไปทางอันหลิงหยุน สีหน้าซีดขาวจนเย็นยะเยือก

“หยุนหยุน พ่อไม่สบาย น้ำแข็งได้แทรกซึมเข้ามาในร่างกายของพ่อแล้ว กำลังกัดกร่อนอวัยวะภายในร่างกาย”

อันหลิงหยุนตกใจกลัวจนหน้าถอดสี: “เจ้าห้า นี่ท่านตานะ!”

อันหลิงหยุนนั่งลง อยากจะช่วยเหลือ แม่ทัพอันตัวสั่นเท่า: “อย่าแตะต้องข้า”

อันหลิงหยุนปล่อยมือทันที ร่างกายของแม่ทัพอันกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง”

“ข้าก็ไม่รู้” กงชิงวี่แน่ใจว่าแม่ทัพอันไม่ทำร้ายเจ้าห้าอย่างแน่นอน แต่นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เจ้าห้าจู่โจมแม่ทัพอัน

ผัวเมียกำลังร้อนใจ แม่ทัพอันใกล้จะกลายเป็นมนุษย์น้ำแข็งอยู่แล้ว นอกประตูมีคนกล่าวขึ้นมาว่า: “หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนหันหลังในทันที: “เสด็จพ่อ?”

กงชิงวี่ก็มองไปทางหน้าประตู ประตูถูกเปิดออก ซูอู๋ซินพาผู้หญิงที่เหมือนกับอันหลิงหยุนมากคนหนึ่งเข้ามาจากนอกประตู