ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 826

บทที่ 826 ท่านอ๋องเป็นคนเปิดเผยซื่อตรงหรือ

หากเด็กๆ คนอื่นๆ ไม่ปล่อยปละละเลยเจ้าห้าตั้งแต่เด็ก ดูแลทะนุถนอมต่อเจ้าห้าให้มากขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่ทำให้ผู้เป็นแม่มีความกังวล เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อันหลิงหยุนจึงมองดูพวกเด็กๆ ด้วยความโศกเศร้าเล็กน้อย

“น้องชายมีนิสัยที่เอาแต่ใจ พวกเจ้าจะต้องดูแลเขา ที่แม่ลำเอียงอยู่บ้าง ก็เพราะรู้ว่าเจ้าห้าเป็นน้องชาย ดังนั้นจึงอ่อนแอกว่าพวกเจ้า พวกเจ้าเป็นพี่ชาย โตแล้วจะต้องคอยประคับประคอง และรักน้องชาย

แม่เพิ่งจะอุ้มเจ้าห้ากลับมา เพียงได้บอกเขาว่าทำตัวดีๆ เขาก็ไม่มีความสุขแล้ว

แม่รู้ว่าพวกเจ้ารู้ว่าอะไรควรไม่ควร พวกเจ้าอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าห้าเลย จะต้องดูแลทะนุถนอมเจ้าห้า รู้ไหม”

“อืม”

เด็กๆ ทั้งหลายเกือบจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน อันหลิงหยุนจึงรู้สึกโล่งใจ

เมื่อกงชิงวี่เห็นก็รู้สึกขบขัน จึงพูดว่า “เจ้าทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกประณามหรือ ล้วนแต่เจ้าเป็นผู้ให้กำเนิดมา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักทะนุถนอมให้ดี และในอนาคตจะต้องปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเท่าเทียมกัน หากทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ หากทำสิ่งที่ดี ก็ต้องให้รางวัล นี่คือพื้นฐานสำคัญ

แล้วเจ้า ไม่ใช่……”

กงชิงวี่ยังไม่ทันพูดจบ อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้น และพูดว่า “วันนี้ยังมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการอีกเยอะ พวกข้าจะออกไปก่อน ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของพวกเจ้าแล้ว เสี่ยวเฉียว อะมู่ พวกเจ้าอยู่ดูแลพวกเขา หากไม่เชื่อฟัง พวกเจ้าก็อบรมพวกเขาได้เลย”

หลังจากกำชับเสร็จอันหลิงหยุนก็จากไป ความกังวลก่อนหน้านี้ได้หายไป ความนิ่งสงบก็เข้ามาแทนที่

กงชิงวี่กำลังจะลุกขึ้น และตามอันหลิงหยุนออกไป

ทั้งสองได้เดินออกไปไกลจนประตูปิดลง จึงได้ยินอันหลิงหยุนพูดว่า “ในอนาคตเมื่อเจ้าห้ามีความสามารถแล้ว ก็ไม่อาจละเลยการดูแลพี่ๆ ได้ บางครั้งแม้พวกพี่ๆ จะช่วยอะไรไม่ได้ แต่แค่มีความใส่ใจ เจ้าห้าก็จะรับรู้ได้”

“เจ้านี่คิดเยอะจริงๆ พวกเขาเป็นพี่น้องกันก็ต้องใส่ใจกัน และจะต้องดีกันอยู่แล้ว เจ้าไม่เห็นจำเป็นจะต้องมายุ่งเรื่องคน” กงชิงวี่รู้สึกว่าพวกเด็กๆ เข้ากันได้ดีหรือไม่นั้น ผู้ใหญ่ไม่จำเป็นจะต้องเข้ามาช่วยเหลือข้างๆ

แต่อันหลิงหยุนกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เมื่อชำเลืองมองไปที่กงชิงวี่ และพูดว่า “พวกเขายังเล็กทั้งนั้น หากไม่สอนพวกเขาให้ดี รอพวกเขาเติบโตไปก็จะมีปัญหา เมื่อถึงตอนนั้นจะมาจัดการอีกครั้ง พวกเขาก็จะไม่เชื่อฟัง จนทำให้เกิดการขัดแย้งขึ้นได้

ข้าบอกกล่าวกับพวกเขาตอนนี้ ต้องการปลูกฝังนิสัยพวกเขาให้ดี และจะต้องดีกว่าท่านอ๋องแบบนี้ และยังมีพี่ชายสองคน ใครก็ไม่สนับสนุนท่านอ๋อง ต่างก็ถือว่าท่านอ๋องเป็นน้องชายคนหนึ่ง แต่ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาต่างคิดถึงแต่ตัวเองทั้งนั้น”

เมื่อถูกพูดแบบนั้นกงชิงวี่ไม่สามารถเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ ยิ่งมองอันหลิงหยุนยิ่งขัดตามากขึ้น “ไม่ควรเปิดเผยข้อบกพร่องของคนอื่น ทำร้ายใครไม่ควรตบหน้าผู้อื่น แต่หลิงหยุนทั้งเปิดเผยทั้งตบหน้าผู้อื่น!”

“อืม” อันหลิงหยุนยอมรับอย่างสงบและใจกว้าง กงชิงวี่ที่ขุ่นเคืองนั้นก็หยุดไม่ต้องการที่จะโต้เถียง แต่ในตอนนี้ได้เดินไปยังจวนอ๋องเสียนโดยเฉพาะในห้องตอนที่มีใครบางคนได้เสียชีวิตไป ย่าโฮ่และโฮ่เซิงต่างก็อยู่ที่นั่น โดยเฉพาะโฮ่เซิง ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ ขณะที่ร้องก็ล้มลงไปที่บนพื้นและคว้าดิน สำหรับโฮ่เซิงแล้วการเสียชีวิตของสวีกงกงนั้น ซึ่งเป็นผลกระทบอย่างใหญ่หลวง ในสายต่อของโฮ่เซิง สวีกงกงเป็นเพื่อนที่แสนดีของเขา

อันหลิงหยุนเดินไปคุยกับย่าโฮ่ และอธิบายสองสามคำ จากนั้นก็มองไปที่เถ้ากระดูกของสวีกงกง และถือมันออกมา

“เจ้าสามารถให้อาหยู่ถือมันมาได้” แม้ว่ามันจะเป็นเถ้ากระดูกของสวีกงกง แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นของของคนตาย ที่กงชิงวี่ก็ยังคงหลีกเลี่ยง

อาหยู่ก้าวไปด้านหน้าและอันหลิงหยุนส่งเถ้ากระดูกกับอาหยู่ จากนั้นกำชับว่าต้องระมัดระวัง จึงจะจากไป

อันหลิงหยุนได้สัญญากับสวีกงกง ว่าจะฝังศพเขาและแม่นมซีไว้ด้วยกัน ดังนั้นจึงต้องกลับไปฝังศพของสวีกงกง

เมื่อโฮ่เซิงเห็นว่าเถ้ากระดูกของสวีกงกงได้ถูกนำไปแล้ว ก็เดินตามมาจากด้านหลัง เขาร่างกายกำยำ เมื่อมองแล้วก็เหมือนกับชายร่างใหญ่ที่เดินอยู่ด้านหลังของอันหลิงหยุน

อาหยู่พูดกับเขาว่า “เจ้ากลับไปก่อน ไม่สามารถพาเจ้าไปได้”

ย่าโฮ่ก็ยังพูดเกลี้ยกล่อม โฮ่เซิงก็ไม่ยอม

เมื่ออันหลิงหยุนกำลังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่จะต้องทำ เสี่ยวเฉียวก็เดินเข้ามาจากประตู เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็ไปหานาง “แม่ เจ้าห้าให้ข้ามา”