ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 830

บทที่ 830 กลัวชีวิตที่อมตะ

จุนเซียวเซียวกำลังอุ้มลูกและร้องไห้ขึ้นมา อันหลิงหยุนจึงเบือนหน้าหนี

กงชิงวี่ถาม “เป็นอะไรหรือ”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก แค่อ่อนเพลียเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเหนื่อยรึเปล่า ท่านอ๋องข้าต้องการพักผ่อนสักพัก”

จู่ๆ อันหลิงหยุนก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางจึงต้องการพักผ่อนสักพัก

กงชิงวี่มองดู จากนั้นจัดวางอันหลิงหยุนวางด้านข้าง “นั่งลงเถอะ พักผ่อนก่อน”

กงชิงวี่ยังต้องการสืบคดี ดังนั้นจึงไม่สามารถพาใครไปได้

อันหลิงหยุนนั่งลงก็กลับไปทันที ลูบศีรษะไปมา ง่วงจนทนไม่ไหว

นั่งๆ อยู่ ยกมือขึ้นหนุนหน้าผาก อันหลิงหยุนหลับตาลง และร่างก็เริ่มสั่นเทา

เมื่อกงชิงวี่กำลังมองไปที่ศพ ก็เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่จ้องมองไปที่ดวงตาทั้งสองของอันหลิงหยุน จากนั้นหันไปมองอันหลิงหยุนที่กำลังนอนหลับอย่างโคลงเคลง

กงชิงวี่หันกลับและเดินไปด้านหน้า และดังอันหลิงหยุนกลับมา นางจึงค่อยๆ สบายขึ้น กงชิงวี่สั่ง “เอาเก้าอี้มาให้ข้า”

ขันทีน้อยรีบนำเก้าอี้วางลงที่กงชิงวี่ กงชิงวี่นั่งและมือข้างหนึ่งวางบนแขนของอันหลิงหยุน แขนของนางมีที่ประคองแล้ว นางจึงหลับลึกไป

อันหลิงหยุนฝันว่า เห็นเจ้าของร่างเดิมกำลังจะมา

อันหลิงหยุนยังต้องการจะถาม แต่เจ้าของร่างเดิมโบกมือ เป็นสัญญาณไม่ให้พูด และต้องการจะให้นางดู

อันหลิงหยุนติดตามดวงตาทั้งสองของเจ้าของร่างเดิม และมองไปยังด้านหน้า ไม่คาดคิดว่าจะเป็นด้านในตำหนักใหญ่ของวังจิ่งซิ่ว

สาวใช้กำลังกล่อมองค์หญิงน้อย และหมุนไปมาอยู่ในตำหนักใหญ่

ทันใดนั้นจุนเซียวเซียวก็ตะโกนว่า ฆาตกร มีฆาตกร

อันหลิงหยินมองไปตามเสียง ไม่คิดว่ามีดจะแทงตรงเข้าไปยังหัวใจของนางกำนัล และร่างของนางกำนัลก็แน่นิ่งไป จุนเซียวเซียวกะพริบตาต่อหน้าสาวใช้ จากนั้นจึงพาองค์หญิงน้อยออกไป ก้าวขยับเล็กน้อย และหันไปยังด้านหลังของสาวใช้ พลางอุ้มลูกขึ้นอย่างตัวสั่น

จู่ๆ อันหลิงหยุนก็ตื่นมา อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและสูดหายใจเข้าลึกๆ

ตอนนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ขยับสายตาออกไป กงชิงวี่จับใบหน้าของอันหลิงหยุนด้วยมือทั้งสองข้าง และอดไม่ได้ที่จะจูบขึ้นไปตรงดวงตา อันหลิงหยุนจึงเบิกตากว้าง ทำอะไร

อันหลิงหยุนที่ไม่สบอารมณ์ได้ชำเลืองไปมองที่กงชิงวี่ บ้าไปแล้วหรือ

กงชิงวี่ไม่อาจควบคุมสิ่งเหล่านั้นได้ เมื่อมองตอนนางหลับก็อยากจะจูบนาง แต่เขาไม่อยากรบกวน บางทีนางคงจะเหนื่อยมากจริงๆ !

“ท่านอ๋อง สืบได้หรือยัง” อันหลิงหยุนรู้ดีว่ายังสืบไม่ได้ และศพของสาวใช้ยังคงอยู่ที่พื้น

จากนั้นกงชิงวี่ก็จากออกไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้า และมองไปยังคนตายที่พื้น แล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าตรวจไม่พบว่าเป็นพิษชนิดใด ข้าจะกลับไปลองดูอีกครั้ง ทันทีที่เข้าวัง ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่”

“อืม ข้าจะไปกับเจ้า ฮ่องเต้ ในเมื่อตรวจไม่พบ วันนี้ข้าจะกลับไปก่อน ค่อยตรวจต่อพรุ่งนี้

ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเห็นฆาตกรแล้ว จึงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากในคืนนี้”

“อืม”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม และกงชิงวี่สั่งให้คนในตูไห่นำศพออกไปก่อน ได้มีคนเสียชีวิตในวังจิ่งซิ่ว ทำให้จุนเซียวเซียวไม่กล้าอยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงพานางไปที่วังอื่น

หลังจากอันหลิงหยุนได้มาเข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮา จากนั้นก็ออกไปกับกงชิงวี่

ขณะที่ออกจากวังขึ้นรถม้าแล้ว กงชิงวี่ถามว่า “เป็นอะไรหรือ”

“ข้าเห็นฆาตกรแล้ว” อันหลิงหยุนบอกเรื่องราวในความฝันให้กับกงชิงวี่ฟัง กงชิงวี่เหมือนกับถูกฟ้าผ่าตาย

“หลิงหยุนบอกว่าเห็นในความฝันหรือ”

อันหลิงหยุนกลับถามว่า “ท่านอ๋องไม่สงสัยจริงๆ หรือ คิดว่าความฝันข้าน่าเหลือเชื่อใช่ไหม ท่านอ๋องเชื่อหรือไม่”

“ในเมื่อหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดแล้ว คาดว่ามันก็ต้องเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องนี้ก็น่าแปลก”

อันหลิงหยุนขำขัน “สิ่งที่น่าแปลกไม่เพียงแค่นี้ ท่านอ๋อง เจ้าเห็นหรือไม่ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ข้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่สวยขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น”

อันหลิงหยุนก็ค้นพบสิ่งเหล่านี้ได้ไม่นาน ในตอนนั้นนางรู้สึกเหมือนราวกับเป็นปีศาจอย่างไรอย่างนั้น