ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 832

บทที่ 832 แม่ทัพอันได้รับบาดเจ็บ

เมื่อออกไปอันหลิงหยุนก็นั่งลงอยู่กับฮ่องเต้หญิงและซูอู๋ซิน

ซูอู๋ซินหยิบถ้วยขึ้นมาและจิบน้ำชา กวาดสายตามองไปอย่างกงชิงวี่ที่กำลังหงุดหงิด

กงชิงวี่ลุกขึ้นทันที มองไปยังอันหลิงหยุน แล้วพูดว่า “วันพรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องทำกลับไปก่อนเถอะ” ”

อันหลิงหยุนก็นั่งลงแล้ว จึงไม่สามารถจะรีบกลับก่อนได้ กงชิงวี่ออกไปรออยู่ด้านนอกสักพักใหญ่ นึกไม่ถึงว่าให้ลุ่ยหลิ่วไปตามอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็ไม่กลับ กงชิงวี่จึงเดินกลับเข้ามาในลานแล้วเดินวนไปมารอบๆ

รอจนกระทั่งอันหลิงหยุนกลับมา ก็เป็นเวลาดึกแล้ว กงชิงวี่ที่กำลังหงุดหงิดจึงถามอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ายังรู้ด้วยหรือว่าต้องกลับ”

อันหลิงหยุนขำ “ทำไมข้าจะไม่รู้จักกลับ ท่านอ๋องไม่ต้องการให้ข้ากลับ อย่างนั้นข้าก็จะไป จวนอ๋องเสียนก็ไม่ต่างอะไรมาก มีห้องก็มากมาย มันจะต่างกันตรงไหน”

อันหลิงหยุนกำลังจะเดินไป กงชิงวี่จึงเดินเข้าไปทันที

“ไม่ต้องไป” กงชิงวี่โน้มตัวไปอุ้มนางขึ้นมา แล้วพากลับห้อง

แม่ทัพอันมีเวลาว่างในคืนนี้ จึงเริ่มจะนอนไม่หลับ

เมื่อตอนที่กลับมาก็ดึกแล้ว แต่ยังไม่รู้สึกง่วง เขาเพียงแค่เดินไปด้านนอกของลานจุนจื่อ เมื่อมาถึงด้านนอกห้องที่หยุนจิ่นพักอยู่ แม่ทัพอันก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงไอ

แม่ทัพอันหยุดไปชั่วครู่ เสียงไอดังออกมาจากด้านในประตู แม่ทัพอันขมวดคิ้ว ไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด จึงคิดจะผลักประตูเข้าไป แต่หากเข้าไปก็กลัวจะทำให้หยุนจิ่นเข้าใจผิด แต่หากไม่เข้าไปก็ต้องเป็นกังวล”

กลางดึก ไม่มีใครอยู่ในลาน เมื่อคิดจะเรียกหาใครก็ไม่มีเลยสักคน

ทันใดนั้นก็มีเสียงถ้วยหล่นแตก แม่ทัพอันตกตะลึง หันกลับเพื่อจะเข้าไป

แต่ที่หลังคากลับมีความเคลื่อนไหว แม่ทัพอันจึงรีบหันกลับไปมองทางด้านหลังคา มีคนสองสามคนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจากทางด้านหลังคาไปทางห้องอีกด้านอย่างรวดเร็วและกำลังมุ่งมาทางนี้

แม่ทัพอันยืนอยู่ในลานด้วยมือไขว้หลัง มองไปรอบๆ

ในไม่ช้าคนเหล่านั้นก็มาถึงที่นี่ ดูเหมือนจะเพิ่งพบว่ามีคนยืนอยู่ในลานหนึ่งคน คนสองสามคนนั้นจึงมองมายังแม่ทัพอันเป็นทางเดียว คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “ข้าจะจัดการเขาเอง พวกเจ้าไปตามหาอันหลิงหยุน ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็เอาไปก่อน”

คนอื่นๆ รีบวิ่งไปทางห้องอื่นๆ แม่ทัพอันจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “ในเมื่อมากันแล้ว ทำไมไม่ลงมาด้วยกันล่ะ แยกกันมันจะไปทนได้อย่างไรกัน”

“จัดการกับ ข้าคนเดียวก็เพียงพอแล้ว เจ้าคืออันจือซานใช่ไหม ข้ารู้จักเจ้า” ฝั่งตรงข้ามมีอายุยังไม่ถึงยี่สิบปี แต่กลับพูดจาอย่างเหลาะแหละ

แม่ทัพอันเหลือบไปมองคนที่วิ่งไปทางห้องอื่น แล้วมองไปยังชายหนุ่ม “พวกเจ้าเป็นใคร มาที่นี่ทำไม”

“พวกข้าเป็นใครเจ้าก็ลองไปถามยมบาลดูก็แล้วกัน” คนในชุดดำถือมีดมุ่งมาทางแม่ทัพอัน แม่ทัพอันก้าวออกไป หยุนจิ่นผลักประตูและเดินออกไปในทันที

คนในชุดดำเมื่อเห็นหยุนจิ่นก็มองไปเล็กน้อย และพูดว่า “ก็คือนาง!”

หยุนจิ่นอยู่ในชุดของพระชายา ทำให้ดูเหมือนการแต่งตัวยามปกติของอันหลิงหยุน และตอนนี้ได้ออกมาจากห้องแล้ว พูดขึ้น “ช่างกล้านัก เจ้าเป็นใคร จึงโหดร้ายเช่นนี้ กล้ามากำเริบเสิบสานในจวนอ๋องเสียน อยากตายนักสินะ ใครก็ได้ช่วยข้าจับมัน!”

แม่ทัพอันพูดด้วยความโกรธ “กลับไป!”

หยุนจิ่นมองไปยังด้านหลังของแม่ทัพอัน ตอนนี้ร่างกายของนางดีขึ้นเล็กน้อย แต่นางกลับรู้สึกเบื่อหน่ายกับสถานที่แห่งนี้

นางได้รับคำชื่นชมจากผู้คนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ไม่อยากให้ใครมองไปมากกว่านี้ ชีวิตของนางจึงไร้ความหมายแล้ว

หยุนจิ่น มองไปยังคนที่กำลังลุกลี้ลุกลนอยู่กลางลาน จากนั้นก็มีคนกระโดดลงมาจากหลังคา

ที่นั่นคือลานจุนจื่อด้านในถูกจัดให้เป็นที่พักของหยุนจิ่น

ในเวลานี้คนของจวนอ๋องเสียนต่างเข้ามาจัดการผู้บุกรุกยามวิกาล หยุนจิ่นเดินเข้ามาจากด้านหลังของแม่ทัพอัน นางเดินอย่างช้าๆ ด้วยฝีเท้าหนักแน่น

“กลับไปให้หมด”

หยุนจิ่นเดินมาหยุดลงที่ด้านหนึ่ง และพูดสั่ง คนอื่นๆจึงถอยกลับไปยังหลังคาทันที

ในตอนนี้คนชุดดำมองไปยังหยุนจิ่น ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นว่าหยุนจิ่น คือพระชายาเสียน จึงได้ล้อมหยุนจิ่นเอาไว้