ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 833

บทที่ 833ร่วมเรียงเคียงหมอน

แม่ทัพอันถามขึ้น “เจ้าไอ เป็นเพราะอะไร ป่วยหรือ”

หยุนจิ่นเงยหน้าขึ้น “ข้าสบายดี”

“ดูเหมือนเจ้าจะยังไออยู่ตลอดเลยหรือเปล่า ”

“แม่ทัพไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก”

หยุนจิ่นไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ มุ่งเน้นไปที่การทำแผลให้กับแม่ทัพอัน แม่ทัพอันทำแผลเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นยืน

“คนพวกนั้นดูเหมือนไม่ใช่คนธรรมดา คงต้องออกไปดูให้รู้ ” แม่ทัพอันเตรียมจะออกไป หยุนจิ่นรีบตามออกไปทันที

“แม่ทัพ ดึกขนาดนี้ หยุนจิ่นไปเป็นเพื่อนท่านเถอะ” หยุนจิ่นเพียงแค่เป็นห่วงแม่ทัพอัน

แม่ทัพอันชำเลืองมองไปด้านใน “เจ้าสวมเสื้อคลุมออกมาด้วย ข้ารอเจ้าอยู่ด้านนอก!”

หยุนจิ่นรีบหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งออกมา แล้วคลุมให้กับแม่ทัพอัน แม่ทัพอันก้มหน้ามองลงไปที่ไหล่ แล้วมองหยุนจิ่น “ข้าให้เจ้าสวม เจ้าก็สวมสิ”

หยุนจิ่นรีบกลับไป แล้วหยิบเสื้อคลุมมาคลุมสวมใส่

แม่ทัพอันยกมือขึ้นเพื่อจัดเสื้อผ้าให้หยุนจิ่น จากนั้นก็หยิบเข็มขัดออกมาคาดให้นาง

หยุนจิ่นก้มหน้าเล็กน้อย แม่ทัพอันก็หันกลับออกไป

เมื่อประตูปิดลงหยุนจิ่นก็ถือโคมไฟไว้ แม่ทัพอันเดินอยู่เคียงข้างนาง ทั้งสองคนเดินอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่มีอะไรต่างจากปกติ

ทั้งสองคนเดินไปรอบๆสนาม ซูอู๋ซินและเฟิ่งป่ายซูก็เฝ้ามองอยู่จากในห้อง เฟิ่งป่ายซูพูดว่า “ ไม่แปลกใจเลยที่เห็นพี่อันมีดวงเนื้อความรักที่ชัดเจน นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหยุนจิ่น”

“ยังจะต้องดูอีกหรือ ตั้งแต่ซูซูมา หยุนจิ่นก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เจ้าสาวน้อยคนนี้ปกติแล้วก็เก่งมาก ตอนนี้ร่างกายก็แย่ลงทุกวัน กลัวว่าจะเข้าใจผิดไปนะสิ” ซูอู๋ซินดึงมือของเฟิ่งป่ายซู จากนั้นจึงหันกลับไปพักผ่อน เรื่องของคนอื่นกังวลให้น้อยจะดีกว่า และควรมีความสุขกับการใช้ชีวิต

แม่ทัพอันเดินไปรอบๆลานจุนจื่อ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงเดินออกมา แม่ทัพอันจึงโบกมือเพื่อบอกให้กลับเข้าไป

เมื่อพวกเขามาถึงจุดที่คนพวกนั้นลงมา แม่ทัพอันก็พาหยุนจิ่นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เหวี่ยงตัวไปด้านหนึ่งของหลังคา หยุนจิ่นถึงกับตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพอันอ้าปากค้าง ไม่ได้พูดอะไร

“กลัวไหม” แม่ทัพอันถาม หยุนจิ่นส่ายหน้า

“ไม่กลัว!”

“ไม่กลัวก็ดี เจ้าไปอยู่บนหลังข้า ข้าจะแบกเจ้า”

หยุนจิ่นมองไปที่แม่ทัพอัน พูดไม่ออกเล็กน้อย

“ขึ้นมาสิ”

แม่ทัพอันนั่งยองลง รอให้หยุนจิ่นขึ้นไป เขาจับมือของหยุนจิ่น เพื่อป้องกันไม่ให้หยุนจิ่นตกลงมาเพราะไม่มั่นคง

ในใจของหยุนจิ่นตื่นตระหนก “แม่ทัพ ท่านได้รับบาดเจ็บอยู่”

“ขึ้นมาเถอะ ไม่เป็นไร”

หยุนจิ่นเหลือบไปมอง ดูเหมือนว่าจะลังเลจึงถามขึ้น “แม่ทัพทำไมต้องทำแบบนี้”

“หรือเจ้าอยากเดินไปเอง”

“……” หยุนจิ่นไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ขึ้นมาเถอะ” แม่ทัพอันถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยุนจิ่นจึงขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนแผ่นหลังของแม่ทัพอัน แม่ทัพอันลุกขึ้นพาหยุนจิ่นที่อยู่บนหลังลุกขึ้นด้วย

หยุนจิ่นไม่กล้ามองไปทางอื่น หัวใจเต้นรัวเป็นจังหวะ แม่ทัพอันก้าวเดินไปในทิศทางที่คนเหล่านั้นมุ่งไป เขากำลังตัดสินว่าคนพวกนั้นมาจากที่ไหน

แม่ทัพอันเดินวนกลับจากหลังคา จึงเดินออกจากหลังคา

เมื่อมาถึงด้านนอกของจวนอ๋องเสียน แม่ทัพอันก็ลงมายังพื้น วางหยุนจิ่นลง

“พวกเราลองไปด้านหน้ากัน” แม่ทัพอันก้าวออกไป หยุนจิ่นรีบตามไปทันที ก้มหน้าเดินไปทางด้านหลังของแม่ทัพอัน

แม่ทัพอันเดินไปสักพักแล้ว จึงหันกลับมามองหยุนจิ่น “มือ”

หยุนจิ่นเงยหน้าขึ้น “อะไร”

แม่ทัพอันยื่นมือออกไป ดึงมือของหยุนจิ่น หยุนจิ่น หดตัว แต่แม่ทัพอันคว้าจับเอาไว้ หันกลับและเดินไปด้านหน้า หยุนจิ่นเดินอยู่อีกข้างหนึ่ง ด้วยฝีเท้าที่ไม่เป็นระเบียบ

แม่ทัพอันกล่าว “เจ้าเดินช้า ถ้าหากว่าพวกเขามา อาจทำร้ายเจ้าได้”

“แม่ทัพ……ทำไมท่าน”

“ไม่ทำไม”

แม่ทัพอันพาหยุนจิ่นไป หยุนจิ่นส่ายหน้า “แม่ทัพอย่าได้สงสารข้าเลย ข้า……”

“ช่างเถอะ วันนี้ไม่หาแล้ว เกรงว่าจะทำให้เจ้าจิตใจว้าวุ่น ที่นี่ก็ใกล้ถึงจวนแม่ทัพแล้ว กลับจวนแม่ทัพกันเถอะ”

แม่ทัพอันพูดจบก็ดึงตัวหยุนจิ่นไปทางทิศของจวนแม่ทัพ หยุนจิ่นเต็มไปด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ