ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 840

บทที่ 840 ใจคิดลอบปลงพระชนม์

ฮ่องเต้ชิงหยู่เงียบลง ทั้งยังพูดอะไร

แม่ทัพอันกล่าวต่อไปว่า “ข้าน้อยไม่ปฏิเสธไ ไม่ใช่ว่าข้าน้อยไม่รู้ ข้าน้อยแค่รู้สึกว่า ฝ่าบาทเป็นเพียงโอรสสวรรค์ มีบางเรื่องที่ต้องทำ

ฝ่าบาทคิดหาแผนการเป็นครั้งที่สอง พาข้าน้อยไปพบฮองเฮา ฮองเฮามีพรสวรรค์ สง่างาม บนโลกมีสตรีที่งดงามเช่นนี้อยู่จริง ช่างหายากจริงๆ

จริงๆข้าน้อยอยากทูลว่า ผู้หญิงแบบนี้เหมาะสมกับฝ่าบาท

แต่ฝ่าบาทเข้าใจผิดแล้ว แล้วฝ่าบาทก็กลัวว่าข้าน้อยจะชอบฮองเฮา ก็พูดว่าถอนตัวไม่ขึ้น

ข้าน้อยไม่ได้พูดอะไรมาก ยังให้กำลังใจฝ่าบาท

ข้าน้อยกลับไม่รู้ว่าความชอบคืออะไร ฝ่าบาทว่าอะไรคือความชอบ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กัดฟันกรามหลัง แววตาลุกเป็นไฟ

แม่ทัพอันพูดต่อ “ครั้งที่สามเป็นเรื่องแต่งงานของข้าน้อยกับองค์หญิงใหญ่ เพื่อที่จะไม่อยากให้ข้าน้อยกับองค์หญิงใหญ่อยู่ด้วยกัน ฝ่าบาทให้ข้าน้อยออกเดินทาง และก็หลอกองค์หญิงใหญ่ให้แต่งงาน

ข้าน้อยยิ่งไม่รู้ความตั้งใจของฝ่าบาท

ข้าน้อยเป็นแม่ทัพ เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ อำนาจสูงเหนือนาย

องค์หญิงใหญ่เป็นองค์หญิงลำดับที่หนึ่งของประเทศต้าเหลียง องค์หญิงใหญ่แต่งกับข้าน้อย เกรงว่าจะส่งผลร้าย ฝ่าบาททำงานอย่างหนักด้วยใจ ข้าน้อยเข้าใจได้

เรื่องในภายภาคหน้า ไม่ควรค่าที่จะกล่าวถึง ข้าน้อยเองก็จำไม่ได้แล้ว

เพียงแค่ฝ่าบาททำให้ข้าน้อยเสียใจก็แค่นั้น หลิงหยุนอยู่เมืองหลวงชื่อเสียงฉาวโฉ่ กลับไม่เคยไม่สนใจหลิงหยุน

เดิมทีฝ่าบาทไม่เคยพบหลิงหยุน ข้าน้อยอยู่ข้างนอกฝ่าอันตรายเพื่อฝ่าบาท ฝ่าบาทเคยคิดบ้างหรือไม่ หลิงหยุนเกือบตาย?”

“ข้าไม่มีอะไรจะพูด” ฮ่องเต้ชิงหยู่หน้าเสียมาก

แม่ทัพอันกล่าวต่อ “ฝ่าบาท เรื่องอะไรที่ทำเกินไปข้าน้อยล้วนอภัยได้ เพราะข้าน้อยล้วนเต็มใจ แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่เคยปกป้องหลิงหยุนเลย ข้าน้อยก็รู้สึกว่า ฝ่าบาทมีความลำบากใจ

แต่ฝ่าบาทรู้อยู่แก่ใจว่าหลิงหยุนเป็นลูกสาวของข้าน้อย ฝ่าบาทยังให้ความสำคัญกับหลิงหยุนใช้สารพัดวิธีพยายามหลอกล่อหลิงหยุน ข้าน้อยมิอาจให้อภัย

นางเป็นลูกสาวข้า ฝ่าบาททำเรื่องแบบนี้ออกมาได้อย่างไร

ฝ่าบาทคิดว่าข้าน้อยเป็นคนโง่ อยากรังแกข้าน้อยใช่หรือไม่? ใช่หรือไม่ที่เห็นข้าน้อยขมขื่น ฝ่าบาทจะดีใจมาก!”

“......ข้าไม่ได้เป็นแบบที่เจ้าคิดแบบนั้น ถ้าข้าต้องการหลิงหยุน ทิ้งไว้ตั้งนานแล้ว”ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงมาจากขั้นบันได

“ข้าไม่ได้หลอกเจ้า เพียงแต่แนวทางของกษัตริย์ก็เป็นแบบนี้ เจ้าเป็นพยัคฆ์ของข้า แต่พยัคฆ์พัวพันกับการทำร้ายคน ข้าไม้สามารถปล่อยให้เจ้าทำร้ายคน

พยัคฆ์ไม่ทำร้ายคน ทำได้เพียงตัดปีกออก ข้าไม่ได้ให้ปีกแก่เจ้าก็เท่านั้น”ฮ่องเต้ชิงหยู่จริงจัง!

แม่ทัพอันพยักหน้า “งั้นวันนี้ทำไมฝ่าบาทจึงเรียกข้าน้อยมา?”

ข้าไม่เข้าใจ ทำไมเจ้าจึงสู่ขอแม่นางคนนั้น นางยังเด็ก เจ้าเคยพูดกับข้าว่าในใจของเจ้ามีแต่แม่ของหลิงหยุน มาตอนนี้ทำเพื่ออะไ?”

“ข้าน้อยก็แค่ชอบแม่นางคนนั้น”

“พวกเจ้าห่างกันตั้งเยอะ เจ้าไม่กลัวคนหัวเราะหรือ?”

“ข้อน้อยไม่กลัว ลูกสาวของข้าน้อยถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ฉาวโฉ่ ข้าน้อยล้วนไม่เคยกลัว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กัดฟัน “ให้ข้าออกไป”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันไปไม่อยากเห็นแม่ทัพอัน แม่ทัพอันหันตัวออกไป

แม่ทัพอันออกมาจากวัง รถมาก็รออยู่นอกวัง แม่ทัพอันขึ้นรถม้า

หยุนจิ่นนั่งรออยู่ในรถม้า มองเห็นแม่ทัพอันรีบลุกขึ้น แม่ทัพอันรีบส่งสัญญาณให้นั่งลง

หยุนจิ่นนั่งลงก็ถาม “ฝ่าบาทพูดว่าอย่างไรบ้าง?”

“ไม่พูดอะไร กลับเถอะ”

แม่ทัพอันโอบหยุนจิ่นในอ้อมแขน จูบหน้าผากนาง

หยุนจิ่นก้มหัวลง “แม่ทัพ......”

“อืม”

แม่ทัพอันเหลือบลงไปมองหยุนจิ่น หัวเราะ “เมื่อคืนสบายใช่ไหม ข้าไม่รู้หนังสือ วันหน้ามีอะไรไม่เหมาะสมตรงไหน ภรรยาโปรดเตือนข้าด้วย ข้าจะปรับปรุงให้ดีขึ้น”

หยุนจิ่นส่ายหัว “แม่ทัพไม่มีไม่เหมาะสม แม่ทัพไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่า ภรรยา รู้สึกห่างเหิน เรียกจิ่นเอ๋อเถอะ”