ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 848

บทที่ 848 ขโมยหนังเสือ

ถึงแม้พ่อบ้านจะรู้ว่านำกลับมา แต่ก็ไม่รู้ว่านำกลับมาแล้วไปวางไว้ตรงไหน จึงพลั้งปากพูดออกไปหนึ่งประโยคว่า : “จำได้ว่าท่านแม่ทัพเก็บเอาไว้ในห้องฝึกวิทยายุทธ ส่วนเรื่องที่อยู่ตรงไหนนั้นไม่อาจทราบได้”

อันหลิงหยุนหันมองลูกๆ ลูกๆก็พอจะเข้าใจได้ในทันที

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ไปในทันที เข้าไปยืนล้อมและเล่นกับเจ้าเสือน้อย พ่อบ้านยังจะต้องไปจัดการธุระให้แม่ทัพอันอีก จึงรีบปลีกตัวไปก่อน เมื่อเด็กๆเห็นว่าพ่อบ้านเดินจากไปแล้ว ก็ตรงไปยังห้องฝึกวิทยายุทธ ขณะเดินค่อนข้างที่จะเชื่องช้า ถึงแม้แต่ละคนจะแข็งแรง แต่ว่าอ้วนจึงเดินช้า เหมือนกับลูกชิ้นเนื้อที่กลิ้งไปบนพื้นอย่างไรอย่างนั้น

อันหลิงหยุนตามไปทางด้านหลัง เจ้าเสือน้อยกลัวว่าจะถูกถลกหนังจึงไม่กล้าอยู่ต่อ รีบตามไปทันที

ห้องฝึกวิทยายุทธนั้นกว้างขวาง เมื่อเด็กๆไปถึงก็เล่นอยู่ในนั้นก่อน เห็นอะไรก็ดูแปลกใหม่ไปเสียหมด ตั้งแต่เดินได้ ก็ได้ออกจากบ้านเพียงไม่กี่ครั้ง ครั้งนี้จึงรู้สึกว่าแปลกใหม่

อาวุธแต่ละชิ้นก็ต้องลองลูบดูสักครั้ง อันหลิงหยุนหาหนังเสือภายในห้อง เมื่อหาไม่เจอจึงรู้สึกแปลกใจ ห้องฝึกวิทยายุทธก็มีเพียงเท่านี้ แล้วจะเอาไปวางไว้ที่ไหนได้ ?

เมื่ออันหลิงหยุนหาไม่เจอจึงหันมองเจ้าเสือน้อย : “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ?”

เจ้าเสือน้อยเดินไปด้านหน้าเก้าอี้ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง ด้านหน้าเป็นกำแพง บนกำแพงแขวนภาพที่คลุมทั้งกำแพงเอาไว้

อันหลิงหยุนมองดูอย่างละเอียด จากนั้นจึงได้ถอดภาพวาดลงมา เมื่อเปิดออกดูด้านหลังมีประตูไม้หนึ่งบาน ขนาดประมาณครึ่งเมตร อันหลิงหยุนเห็นด้านบนมีช่องกุญแจ จึงลองนำปิ่นปักผมที่อยู่บนหัวไขดู เดิมทีคิดเพียงแค่ว่าจะลองดู แต่สุดท้ายกลับเปิดได้จริงๆ

อันหลิงหยุนยิ้ม จากนั้นจึงเปิดดูด้านใน ด้านในมีหนังเสือสองแผ่นวางอยู่ อันหลิงหยุนนำออกมาแล้วมองดูอย่างละเอียด ถึงแม้เป็นของที่มีอายุยาวนานหลายปีแล้ว แต่กลับไม่มีแมลงมารบกวน ยังคงสะอาดสะอ้านอยู่ ดูราวกับเป็นหนังของเสือที่ยังมีชีวิตอยู่

อันหลิงหยุนรู้สึกชอบมาก

“เจ้าเสือน้อย ในเมื่อพ่อข้าไม่ให้เจ้ามาแล้ว อีกหน่อยเจ้าเองก็ไม่ต้องคิดที่จะมาอีกแล้ว เจ้าจงนำของสิ่งนี้ออกไป ให้เฟยยิงพาเจ้ากลับไป จงจำไว้ ให้นำของทั้งสองชิ้นนี้วางไว้ที่ใต้ท้องของเจ้าแล้วจงรักษาไว้ให้ดี รอข้ากลับไป”

เจ้าเสือน้อยจ้องมองอันหลิงหยุนตาโต อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาฟังเข้าใจแล้ว จึงนำถุงมาห่อแล้วแขวนไว้บนหัวของเจ้าเสือน้อย

อันหลิงหยุนเดินออกไปดูที่ประตู เมื่อแน่ใจว่าไม่มีคน จึงปล่อยเจ้าเสือน้อยกลับไป เจ้าเสือน้อยคาบถุงเดินออกจากประตูไป

บรรดาคนรับใช้เมื่อเห็นก็ไม่ได้สนใจ เจ้าเสือน้อยเองก็เคยมาที่จวนแม่ทัพมาก่อน ไม่เคยกัดคน

ต่างก็พูดว่าเจ้าเสือน้อยเป็นเสือที่ไม่ชอบกัดคนที่สุด โตขึ้นมาก็เหมือนกับเจ้าโง่ตัวใหญ่ๆตัวหนึ่ง

เจ้าเสือน้อยออกจากประตูไป กระโจนเพียงครั้งเดียวก็ไปถึงด้านบนรถม้า เขาตัวใหญ่เกินไป เมื่อเข้าไปขยับตัวอยู่ในรถม้า ม้าทั้งสองตัวก็ไม่อาจฉุดเขาเอาไว้ไหว

เฟยยิงเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เจ้าเสือน้อยนั้นเฉลียวฉลาด คาบสิ่งของมาหนึ่งห่อแล้วขึ้นรถไป ก่อนที่เขาจะขึ้นรถไป ก็เห็นแววตาของเขาดูมีลับลมคมใน

อาหยู่สงสัย : “เขาขึ้นไปทำอะไร ลงมา !”

“อาหยู่ เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน ข้ามีธุระจะต้องกลับไปจัดการ จะถือโอกาสพาเจ้าเสือน้อยกลับไปส่งด้วย เขาซุกซนขนาดนี้เดี๋ยวจะก่อเรื่องเข้า”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงไปเปลี่ยนรถม้ามาใหม่อีกคัน รถม้าคันนี้ถูกเขาทำจนยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว อุ้งเท้าก็ยังไม่ได้ล้าง”

ช่วงนี้อาหยู่รู้สึกว้าวุ่นใจ ได้ยินว่าตงเอ๋อเข้าวังไปแล้ว

นางกำนัลที่เข้าวังไปแล้ว ไม่อาจออกจากวังได้อย่างง่ายดายอีก ฮองเฮาเองก็ทนไม่ได้หากตงเอ๋อไม่อยู่

เขาไม่ได้เจอตงเอ๋อมาหลายวันแล้ว รู้สึกว้าวุ่นใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเฟยยิงขึ้นรถม้าก็เดินทางออกไป อาหยู่ยืนรออยู่ที่ประตู

อันหลิงหยุนจัดห้องให้เข้าที่เข้าทางใหม่ อาศัยจังหวะที่ไม่มีคนเห็น พาเด็กๆออกมาจากห้องฝึกวิทยายุทธ แล้วตรงไปดูหยุนจิ่น

เด็กๆยืนดูอยู่ที่หน้าประตู แต่ละคนชะโงกหัวเล็กๆเข้ามา แต่ไม่กล้าที่จะส่งเสียงดัง

ท่านตาไม่อนุญาตให้ส่งเสียงดัง เจ้าเสือน้อยก็เกือบจะถูกถลกหนังไปแล้ว หากพวกเขาไม่ถูกถลกหนังก็คงจะเป็นการดีที่สุด

หยุนจิ่นลุกขึ้นมานั่ง เมื่อเห็นเด็กๆก็รีบเรียกพวกเขาเข้ามา

“เข้ามานี่เร็ว ให้ป้าดูหน่อย” หยุนจิ่นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในทันที เด็กๆเหล่านี้นางเป็นคนดูแลพวกเขาจนเติบโตขึ้นมา ก็จะต้องรู้สึกรักอย่างแน่นอน

เด็กๆหันมองแม่ทัพอัน : “ท่านตาไม่อนุญาต”

“อย่างนั้นหรือ ? พวกเจ้ามาเถอะ ท่านตาอนุญาต” หยุนจิ่นหันมองแม่ทัพอัน แม่ทัพอันไม่กล้าขัด