ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 866

บทที่ 866 ใช้กลิ่นเพื่อตามหาเลือด

เมื่อพิณฝูโองอยู่ในมือ อันหลิงหยุนก็รีบดีดในทันที คนที่เป่าขลุ่ยกระอักเลือดออกมาที่พื้น ยังมีอีกคนที่เป่าขลุ่ยเข้ามาจากด้านนอกจวนอีก

อันหลิงหยุนหันมองรอบๆ คนที่เป่าขลุ่ยมีหลายคน ไม่อาจระบุได้แน่ชัดว่าอยู่ตรงไหน

อันหลิงหยุนมองเลือดที่ไหลออกมาจากหัวอีกาดำ ก็รู้สึกเป็นห่วงมาก เมื่อว้าวุ่นใจ เสียงพิณก็รวนไปด้วย

นางถอยหลังจนเกือบจะล้มลง คนชุดดำเหล่านั้นจู่โจมเข้ามาในทันที ตอนที่อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น มีมีดของคนคนหนึ่งกำลังพุ่งตรงลงมา ถึงแม้ไม่ได้คิดจะให้นางตาย แต่ก็ต้องการแขนของนางข้างหนึ่ง

อันหลิงหยุนคิดว่าคงต้องตายแน่ๆ ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วอีกฝ่ายก็ถูกเตะกระเด็นออกไป

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น ซูมู่หรงมายืนอยู่ข้างๆ นางเรียบร้อยแล้ว เขาปัดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ แล้วดึงอันหลิงหยุนขึ้นมา : “คุณช่างไร้ประโยชน์จริงๆ เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย”

“เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน วีรบุรุษที่แท้จริงเขาไม่อวดอ้างความกล้าหาญในอดีตกันหรอกนะ” อันหลิงหยุนปรับการหายใจเสียใหม่ ถึงได้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

ซูมู่หรงหันมองเฟยยิง : “ไปตามนักดนตรีในจวนมา แต่ละคนให้บรรเลงเพลงหนึ่งเพลง พยายามบรรเลงให้สุดความสามารถ เพื่อที่จะรบกวนเสียงขลุ่ยของพวกเขาให้ได้ อาหยู่ เจ้าไปหาคนมา ให้พาหมาแมวที่อยู่ในจวนมาด้วย คงจะหาได้ไม่ยาก”

อันหลิงหยุนหันมองซูมู่หรง : “คุณยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิม ในจวนอ๋องเสียนของฉันเลี้ยงหมาแมวเอาไว้กี่ตัวคุณก็รู้หมด”

“คุณอ่อนแอเกินไปต่างหาก อย่าบอกว่าเป็นลูกศิษย์ของผม น่าอายจริงๆ !”

ซูมู่หรงหันมองคนเหล่านั้น : “พวกเจ้าเป็นคนของชินจงใช่ไหม ?”

คนชุดดำที่หากทำภารกิจไม่สำเร็จก็ไม่มีทางรามือ หันมองคนที่ออกมาในลาน มีคนจำนวนหนึ่งเดินออกมาแล้ว ครอบครัวโฮ่เซิง รวมถึงแม่ทัพอันกับหยุนจิ่นด้วย

“ท่านมาได้อย่างไร ?” อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ ดึกดื่นขนาดนี้หยุนจิ่นก็มาด้วย คนกำลังท้องกำลังไส้ทำไมยังไปไหนมาไหนเช่นนี้อีก ?

“พวกเรามาช้าไปหน่อย ถ้าไม่ใช้เพราะข้ารู้สึกสงสัย ท่านแม่ทัพก็ยังไม่ยอมมา” ช่วงนี้หยุนจิ่นดูหน้าตาสดใส สวมใส่ชุดสีแดง แม่ทัพอันยืนอยู่ข้างๆ นาง ตอนนี้สีหน้าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

“จิ่นเอ๋อ เจ้าเข้าไปก่อน หยุนหยุนเจ้าเองก็เข้าไปด้วย”

แม่ทัพอันพาหยุนจิ่นเดินไปที่ประตู พลธนูเข้ามาอย่างรวดเร็วเรียบร้อยแล้ว เตรียมที่จะจัดการกับคนเหล่านั้น

อันหลิงหยุนหันมองแม่ทัพอันแล้วกำชับว่า : “ท่านพ่อ ท่านเองก็ระวังตัวด้วย !”

อันหลิงหยุนอุ้มพิณฝูโอวเอาไว้ เจ้าเสือน้อยคาบเจ้าห้าเดินเข้าประตูไป

เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว เจ้าเสือน้อยก็วางเจ้าห้าลง จากนั้นจึงหมอบอยู่ข้างๆ เขา ด้วยเป็นห่วงว่าเจ้าห้าจะได้รับอันตราย เขาจึงใช้ตัวของเขาล้อมเอาไว้เป็นครึ่งวงกลม แล้ววางหางไว้บนตัวของเจ้าห้า

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปข้างในกับหยุนจิ่น จากนั้นจึงหันมองหยุนจิ่น : “ท่านมาได้อย่างไร ?”

“เป็นห่วงพวกเจ้า อีกทั้งท่านอ๋องได้ส่งจดหมายไปที่จวนแม่ทัพด้วย เขาบอกว่าคืนนี้มีคนคิดจะโจมตีวังหลวงยามวิกาล เขาไม่อาจที่จะอยู่พร้อมกันทั้งสองที่ได้ จึงต้องการให้ข้าและท่านแม่ทัพมาที่นี่”

“อย่างนั้นหรือ ?” อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าคืนนี้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วย

“ข้าจะออกไปดูสักหน่อย ท่านช่วยข้าดูแลพวกเขาเอาไว้”

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา จากน้อยจึงออกไปด้านนอกเพราะรู้สึกไม่วางใจ หยุนจิ่นหันมองพวกเด็กๆ ที่ตื่นขึ้นมา เมื่อพวกเด็กๆ เห็นหยุนจิ่น ก็ดีใจขึ้นมาทันที แต่เมื่อดีใจเสร็จแล้ว ก็หันไปมองที่ประตูด้วยความเป็นห่วง อยากจะออกไปดูสักหน่อย

หยุนจิ่นพูดว่า : “ใครก็ห้ามออกไปทั้งนั้น เพื่อไม่เป็นการไปรบกวนแม่ของเจ้า !”

พวกเด็กๆ พยักหน้า ยื่นมือออกไปหาหยุนจิ่น มืออวบๆ เล็กๆ พยายามดึงหยุนจิ่นเข้าไปหา หยุนจิ่นเดินไปนั่งลง พวกเขารีบเข้าไปใกล้ๆ และกอดหยุนจิ่นทันที

อันหลิงหยุนออกไปถึงด้านนอก ก็เงยหน้าขึ้นมองด้านในลาน คนสิบกว่าคนที่เข้ามา ต่างก็ถูกลูกธนูยิงตายลงไปนอนอยู่ที่พื้น แต่วันนี้ตนที่มานั้นมีมาก ด้านนอกมีคนมาเพิ่มอีกจำนวนหนึ่ง

ครั้งนี้พวกเขาสวมใส่ชุดเกราะ ลูกธนูไม่สามารถทำอะไรได้