ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 867

บทที่ 867 ใกล้ๆ จวนอ๋องห้า

สำหรับอันหลิงหยุนแล้ว การค้นหากลิ่นเลือดเป็นสิ่งที่ง่ายมาก ประการแรกเป็นเพราะนางได้รับการฝึกฝนทางด้านนี้มา ประการที่สองเพราะนางเป็นหมอ แล้วจะไม่สามารถรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดได้อย่างไร

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น : “อยู่ทางนั้น”

อันหลิงหยุนรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ซูมู่หรงเองก็ตามหลังไปติดๆ

กงชิงวี่เดินออกมาจากที่ไม่ไกลนัก แล้วหันมองทั้งสองคนที่วิ่งไปอย่างเร่งรีบ แล้วหันมองปู้เหวิน เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ : “กลับไปก่อน ข้าจะไปดูสักหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ปู้เหวินพาคนกลับไปยังจวนอ๋องเสียนอย่างรวดเร็ว ส่วนกงชิงวี่ตามสองคนนั้นไป

อันหลิงหยุนไปหยุดยืนอยู่ที่คฤหาสน์ใหญ่โตหลังหนึ่ง

ซูมู่หรงเองก็หยุดด้วย เขาเงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์ แล้วถามอันหลิงหยุนว่า : “คุณรู้จักที่นี่ ?”

“เคยมา แต่ดูเหมือนว่าที่นี่จะอยู่ใกล้ๆ กับจวนอ๋องห้า กงชิงเซวียนเหอเป็นอ๋องชินจง เขาเป็นหัวหน้าของเหล่าราชนิกูล เป็นเพราะเขาเคยก่อกบฏจึงเคยถูกตัดสินโทษประหารชีวิต ที่นี่คือบ้านของเขา คนในบ้านถูกตัดหัวหมดแล้ว

ส่วนคฤหาสน์หลังนี้ ดูเหมือนว่าจะว่างเปล่ามาโดยตลอด หรือว่าคนพวกนั้นจะหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ?

แต่ก็น่าแปลก เรื่องนี้จะพูดไปก็เป็นเรื่องของจวนอ๋องสาม ทำไมตอนนี้ถึงได้วกกลับมาอีกครั้ง ?”

เมื่ออันหลิงหยุนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็รู้สึกจนใจ คิดถึงจวิ้นจู่ที่ตายไปเมื่อนานมาแล้ว ก็รู้สึกว่าน่าสงสารเหมือนกัน

เพื่อที่จะก่อกบฏต้องมีคนตายไปมากมายเท่าไหร่แล้ว ?

ซูมู่หรงพูดว่า : “คุณไม่ต้องเข้าไป ผมจะเข้าไปดูเอง”

“ฉันจะเข้าไปกับคุณด้วย” อันหลิงหยุนไม่อาจไม่สนใจซูมู่หรงได้ สภาพของเขาในตอนนี้สามารถเกิดเรื่องขึ้นได้ง่ายที่สุด

“คุณรอผมอยู่ที่นี่ ถ้าผมเข้าไปครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่ออกมา ก็ให้คุณตามเข้าไป” ขณะที่ซูมู่หรงพูดก็ก้าวเดินเข้าไปข้างในแล้ว อันหลิงหยุนมองดูซูมู่หรงใช้วิชาตัวเบา ก็รู้สึกคลั่งไคล้ นางเองก็ควรที่จะตั้งในเรียนวิชาตัวเบานี้เช่นกัน

“อาจารย์ !” อันหลิงหยุนร้อนใจ จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง

นางไม่ทันยืนอย่างมั่นคง จึงเกือบที่จะตกลงมา ซูมู่หรงดึงนางเอาไว้ บังคับจนนางยืนนิ่ง

ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยความโมโห : “คุณลงมาเดี๋ยวนี้”

“ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณเข้าไปคนเดียวได้” อันหลิงหยุนมองเข้าไปในลาน ด้านในมืดไปหมด

อันหลิงหยุนกระโดดลงไปก่อน ซูมู่หรงจึงทำได้เพียงตามลงไป

ทั้งสองลงไปถึงพื้น ซูมู่หรงจับข้อมือของอันหลิงหยุนไว้ จากนั้นจึงหันมองรอบๆ แล้วถามว่า : “คุณสัมผัสได้ไหมว่าอยู่ทางไหน ?”

อันหลิงหยุนปิดตาลง ไม่สามารถรู้สึกได้จึงส่ายหัว

ซูมู่หรงจับอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วผลักหัวของนางเข้าไปที่ผนัง แล้วอันหลิงหยุนก็ปิดตาลง ใช้หูแนบเข้ากับผนัง สักพักก็ถอยออกมาแล้วหันไปมองซูมู่หรง : “อยู่ข้างใน มีคน ไม่ใช่คนเดียวด้วย”

“อืม”

ซูมู่หรงปล่อยมือ จากนั้นจึงมองรอบๆ แล้วเดินไปทางด้านหนึ่ง ทั้งสองเดินอย่างรวดเร็วและเบามาก

ไม่นานก็มาถึงด้านนอกบ้านหลังใหญ่ของคฤหาสน์ ด้านในมีแสงไฟสลัวๆ ที่นอกประตูมีคนยืนเฝ้ายามอยู่ ทั้งสองนั่งยองๆ อยู่ที่พงหญ้าด้านนอก เป็นเพราะไม่มีคนอยู่อาศัยมานาน ในลานจึงมีหญ้าขึ้นรก

อันหลิงหยุนลองมองอย่างละเอียด : “ควรจะเป็นใครกันที่อยู่ด้านใน !”

“คุณรออยู่ที่นี่ ผมจะไปดูสักหน่อย” ซูมู่หรงกำลังจะเดินไป แต่ถูกอันหลิงหยุนดึงเอาไว้

“พวกเขามีหลายคน พวกเราเข้าไปไม่ได้ ในเมื่อรู้แล้วว่าที่นี่มีคน ถ้าเช่นนั้นพวกเรากลับกันก่อน ออกไปแล้วค่อยพูดเรื่องที่ต้องการหาคนหรือไม่” อันหลิงหยุนไม่อยากให้เกิดอันตรายขึ้น