ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 87

บทที่ 87 สอบสวนในที่สาธารณะ

นอกประตูมีคนมา อันหลิงหยุนกอดตัวเองแล้วรีบนั่งลง ใช้เสียงในลำคอทั้งกรีดร้องขึ้นมา

ประตูวิหารบรรทมรองเปิดออกกงชิงวี่เป็นคนแรกที่ได้ยินการเคลื่อนไหว คนวิ่งมุ่งหน้าไปยังวิหารบรรทมรอง

“หลิงหยุน!”

อ๋องตวนนึกอะไรขึ้นได้ ตามไปที่วิหารบรรทมรองหลังจากนั้น ขณะนี้กงชิงวี่เข้าไปที่ประตูแล้ว

จุนฉูฉูนอนอยู่ที่พื้น หัวของจุนฉูฉูแตกเลือดออก ข้างๆมือมีมีดด้ามหนึ่งขว้างอยู่ กงชิงวี่มองไปรอบๆ ทันทีให้ สุดท้ายเจออันหลิงหยุนสั่นไปทั้งอยู่ใต้เก้าอี้

เขาเห็นเลือดบนแขนของอันหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว มีดอยู่ห่างจากอันหลิงหยุนไม่ไกลนัก

เดินไปอย่างรีบเร่ง กงชิงวี่รีบหยิบผ้าออกมา ดึงแขนเสื้อของอันหลิงหยุนออก ใช้ผ้ามัดที่ที่แขนของอันหลิงหยุน

และไม่มองจุนฉูฉูอีกเลย กงชิงวี่ก้มแล้วอุ้มอันหลิงหยุนขึ้น หันหลังและเดินออกไปข้างนอก

อ๋องตวนเข้ามาเจอจุนฉูฉูนอนอยู่ที่พื้น ตกใจจนหน้าขาวซีด

“ฉูฉู”

อ๋องตวนรีบอุ้มจุนฉูฉูที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดขึ้น หันหลังวิ่งไปข้างนอก

“หมอหลวง หมอหลวง……”

ออกไปอ๋องตวนตะโกนเสียงดัง ตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ไม่ไกลออกไปกงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนที่กลัวจนตัวสั่น เข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิต

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ออกไป เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาในประตูก็อดไม่ได้ที่จะเสียสติ: “เกิดอะไรขึ้น?”

“มิทราบพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่เดินตรงไปที่เก้าอี้ข้างหน้า ตามด้วยพูดว่า: “ข้าเสียมารยาทอย่างมาก ขอประทานอภัยฮ่องเต้”

ฮ่องเต้ชิงหยู่อ้าปากค้าง นี่คือการถวายบังคมต่อเขาหรือ?

“ท่านอ๋องอันทรงเกียรติ ธรรมเนียมอะไรกัน ดูเจ้าทำให้พระตำหนักจรุงจิตของข้าเกิดบรรยากาศที่เลวร้าย เจ้ายังกล้าดูแคลนข้า! ทหาร นำตัวอ๋องเสียนไปที่จวนขุนนางฝ่ายใน”

สวีกงกงตื่นตระหนกเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น!

พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็หันไปและจากไป

สวีกงกงดูลำบากใจ: “อ๋องเสียน เชิญพ่ะย่ะค่ะ!”

“อันหลิงหยุน”

กงชิงวี่สะกิดอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนโอบกอดกงชิงวี่ ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา

“โอย เกิดอะไรขึ้นกับพระชายาเสียนพ่ะย่ะค่ะ?” สวีกงกงตื่นตระหนก

กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนขึ้น: “สวีกงกง นำทาง”

สวีกงกงลนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของฮ่องเต้ก็ต้องปฏิบัติตาม สงบสติอารมณ์และพากงชิงวี่ไปที่จวนขุนนางฝ่ายใน

กงชิงวี่ไปที่ห้องขังที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับองค์ชายในวัง กระทำความผิด มีบางอย่างผิดปกติ ก็ต้องไปคิดทบทวนในห้องประตูที่ปิดสนิท

เมื่อถึงหน้าประตูจวนขุนนางฝ่ายใน สวีกงกงโค้งคำนับ: “อ๋องเสียน ข้างในอากาศหนาว ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

“สวีกงกงกลับไปเถิด”

กงชิงวี่ไปที่จวนขุนนางฝ่ายในก็เหมือนกับการไปที่พระตำหนักเฉาเฟิ่ง สวีกงกงตะลึงทันที เงยหน้ามองเห็นกงชิงวี่เข้าไปในจวนขุนนางฝ่ายใน จึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หันกลับไปรายงานฮ่องเต้ชิงหยู่

ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นจุนฉูฉูทั่วร่างกายเต็มไปด้วยเลือดต่อหน้าเขาค่อนข้างประหลาดใจ อ๋องตวนยืนยันว่าเป็นฝีมือของอันหลิงหยุน สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่หม่นหมอง แม้แต่ฮองเฮาเสินหยุนชูก็ตกใจ นางมาหลังจากได้รับข่าว ทันทีที่ข้าไปในประตูฉันเห็นจุนฉูฉูหัวแตกนองเลือดอยู่ในห้องพระตำหนักจรุงจิต

อ๋องตวนเป็นทุกข์ใจ คอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หมอหลวงกำลังรีบวินิจฉัยและรักษา ตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นไรแล้ว

เป็นเพราะเสินหยุนชูกลัว ประหม่าเล็กน้อย

ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของนาง เช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือให้นาง

สามีภรรยายืนอยู่ด้วยกัน เสินหยุนชูรู้สึกวิตกกังวลกับผลได้ผลเสียของตนเอง

บุคคลผู้นี้คือสามีของนางแท้ แต่นางเข้าใจมากกว่าผู้ใด เขาไม่เคยเป็นของนางเลย

จุนฉูฉูเงยหน้ามองอ๋องตวนด้วยดวงตาคลอ อ๋องตวนถามขึ้นทันที: “ยังเจ็บหรือไม่?”

ภาพตรงหน้าจุนฉูฉูสลัว เอาแต่ร้องไห้ ผ่านไปไม่นานก็เป็นลมหมดสติอีกครั้ง