ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 88

บทที่ 88 เรื่องการปรนนิบัติรับใช้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไขว้มือไว้ด้านหลังเดินไปมาอยู่ข้างบน สีหน้าย่ำแย่

กำลังจะพูดบางอย่าง จุนฉูฉูก็ตื่นขึ้น มองไปยังอันหลิงหยุน จุนฉูฉูร้องไห้ถาม: “พระชายาเสียน ทำไมเจ้าถึงพูดความผิดถูกกลับกันเช่นนี้ เจ้าให้คนไปปิดประตูแท้ๆ แล้วหยิบมีดออกมา ข้าถามเจ้าว่าทำไมต้องให้คนออกไป มีดมาจากที่ใด เจ้าบอกกับข้าว่าจะฆ่าข้า เพราะว่าเจ้าเกลียดข้า ยังพูดอีกว่า……”

จุนฉูฉูกัดริมฝีปาก ใบหน้าซีดเซียวอับอายอย่างน่าอึดอัดใจ

“เจ้าบอกว่าเจ้าเกลียดที่ข้าเป็นคนในใจของท่านพี่วี่ เจ้าบอกว่าเพราะข้าท่านพี่วี่ไม่ยอมรับในตัวเจ้า ไม่เข้าหอกับเจ้า เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นจุนฉูฉูก็ร้องไห้ไม่หยุด อ๋องตวนได้ยินเข้าหัวใจก็ลุกเป็นไฟ จ้องมองอันหลิงหยุนอย่างโมโห: “ข้าว่าอยู่แล้วต้องเป็นฝีมือเจ้า เป็นถึงพระชายาเสียนเจ้ากลับมีจิตใจคับแคบเช่นนี้ น้องสามแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร ช่างน่าละอายต่อราชวงศ์”

อันหลิงหยุนตะลึงอ้าปากค้าง จุนฉูฉูไม่ธรรมดาจริงๆ ความสามารถในการย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้ามเป็นใครไปไม่ได้เลย

และอ๋องตวนที่โง่นี่อีก พูดจาอะไรเหลวไหล!

อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ไม่รู้ว่าเขาจะช่วยนางหรือไม่

“อ๋องตวน ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นจริงๆ อย่างไรก็ตาม ข้าสาบานได้ ข้าขอสาบาน มีดไม่ใช่ของข้า มีดเล่มนั้นเป็นของผู้ใด ผู้นั้นรู้ หากเป็นของข้า ขอให้ฟ้าลงโทษข้าให้ทั้งตระกูลอันของข้าไม่ให้ตายดี ตาเจ้าแล้วพระชายาตวน เจ้าแค่สาบานว่ามีดเล่มนั้นไม่ใช่ของเจ้าก็พอ”

อันหลิงหยุนค่อยๆ ลุกขึ้น คุกเข่าอยู่กับพื้นมองจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเม้มริมฝีปาก เงยหน้ามองอ๋องตวน: “อ๋องตวน……”

“ข้ารู้”

อ่องตวนกอดจุนฉูฉู: “อันหลิงหยุนข้ารู้ว่าพ่อเจ้าเป็นแม่ทัพ เจ้าอาละวาดในเมืองหลวงข้าก็รู้เช่นกัน แต่ข้าไม่เชื่อหรอกนะ ที่นี่ไม่มีกฎหมายของราชวงศ์ศักดินา เจ้าทำร้ายฉูฉู เจ้าย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม……”

“ข้าสาบาน ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง” อันหลิงหยุนพูดอย่างเย็นชา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่ด้านบนตอนนี้ดูเย็นชา ทันใดนั้นกล่าวว่า: “เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ข้าไม่อยากได้ยินมันอีก อ๋องตวน อ๋องเสียน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ปิดประตูเพื่อทบทวนความผิดของตัวเองเป็นเวลาสิบวัน กระทั่งกุ้ยเฟยเข้าวังทำพิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยจนแล้วเสร็จ

พระชายาตวน พระชายาเสียน เจ้าสองคนทะเลาะกันในวัง เป็นความผิดมหันต์ ความผิดนี้ควรลดระดับให้เป็นบุคคลทั่วไป ลงจากตำแหน่งพระชายา

แต่พิธีแต่ตั้งพระมเหสีกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ข้าคิดว่าเจ้าทั้งยังเด็กและไม่รู้ ก็จะไม่ตัดพวกเจ้าออกในฐานะพระชายา

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามก้าวออกจากประตูแม้แต่ครึ่งก้าว ห้ามออกจากจวนอ๋อง

พิธีแต่ตั้งพระมเหสีเจ้าทั้งสองก็ห้ามเข้าร่วม

กระทั่งพิธีแต่ตั้งพระมเหสีเสร็จสิ้น เจ้าทั้งสองจึงจะสามารถออกไปพบป่ะผู้คนได้

“ฮ่องเต้……” อ่องตวนต้องการจะพูดบางสิ่ง กงชิงวี่ประสานมือเคารพกล่าว: “ข้ารับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนคุกเข่าคำนับทันที: “หม่อมรับพระบัญชาเพคะ”

อ๋องตวนกอดจุนฉูฉูด้วยความโกรธและต้องพูดว่า: “ข้ารับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

“หม่อมรับพระบัญชาเพคะ”

จุนฉูฉูก็พูดเสียงเบา

ทั้งสี่ถวายบังคมลา อันหลิงหยุนและจุนฉูฉูถูกแยกอุ้มออกจากพระตำหนักจรุงจิต ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินไปที่เก้าอี้มังกรและนั่งลงหลังจากพวกเขาไป

สวีกงกงรีบเดินไปปรนนิบัติรับใช้

“ตรวจสอบ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าจริงจัง สวีกงกงมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ดีแน่ เห็นด้วยและตรวจสอบทันที

ขณะนี้อันหลิงหยุนถูกอุ้มเข้าไปในรถม้า รถม้ากลับไปถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรู้สึกกลุ้มใจหลังจากเข้าประตู เป็นไงล่ะคราวนี้ สร้างปัญหาขนาดนี้ ออกจากประตูจวนไม่ได้ด้วยซ้ำ

“เปิดให้ข้าดู”

กงชิงวี่เข้าประตูและเอาเก้าอี้นั่งลง มือทั้งสองข้างกดขาทั้งสอง

อันหลิงหยุนพูด: “ไม่เป็นไรเพคะ ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว”

“เปิดออก ข้าดูแล้วถึงจะได้รู้ว่าเป็นอะไรหรือไม่” กงชิงวี่ยืนยัน อันหลิงหยุนไม่สามารถลังเลอีกต่อไป เปิดแขนให้เขาดู