ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 876

บทที่ 876 ถูกคนรายงานความผิดเข้าแล้ว

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึก กงชิงวี่ไปอยู่ที่หน้าประตูแล้ว เจ้าห้าก็ตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน

เขามักจะกังวลว่า จะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นอยู่เสมอ ๆ เพียงเสียงลมพัดใบไม้ไหว เจ้าห้าก็ตื่นขึ้นมาได้ทันทีแล้ว

เจ้าห้าลุกขึ้นนั่ง มองไปที่จื่อฮั่วที่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จากนั้นค่อยมองไปข้างนอก อันหลิงหยุนพูดกับเขาว่า "ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ไม่ได้มีเรื่องอะไรมากมายขนาดนั้น ลูกวางใจได้"

อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู มองผ่านรอยแตกของประตูออกไป กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านนอกอย่างที่คิดจริงๆ

หลังจากอันหลิงหยุนได้ฟังคำพูดโต้ตอบกันสองสามประโยค จึงรู้ว่าเป็นเรื่องที่สืบจนพบร่องรอยของกงชิงเซวียนเหอแล้ว อีกทั้งหงเย่ก็ได้หลบหนีไปหากงชิงเซวียนเหอแล้วเช่นกัน

อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปที่เตียง : "เป็นเรื่องอื่นน่ะ วางใจเถอะ มีแม่อยู่ด้วย ไม่มีใครทำร้ายลูกกับจื่อฮั่วได้แน่ ลูกพักผ่อนก่อนเถอะ แม่จะรอพ่อกลับมา"

เจ้าห้าจึงยอมนอนลงโดยดี ร่างกายเล็ก ๆ แนบชิดอยู่กับร่างของจื่อฮั่ว ดูเหมือนว่าจื่อฮั่วจะไม่รังเกียจเจ้าห้าอีกต่อไปแล้ว เจ้าห้ายื่นมือเล็ก ๆ ออกไป พยายามจะโอบกอดจื่อฮั่วไว้ ซึ่งจื่อฮั่วเองก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธใดๆ

อันหลิงหยุนมองดูเด็กทั้งสอง นึกย้อนกลับไปถึงท่าทีก่อนหน้านี้ของทั้งสองคน ว่าเดิมทีจื่อฮั่วเป็นคนที่มีนิสัยเย่อหยิ่งถือดีคนหนึ่ง ก่อนที่พวกเขาจะจากไป ยังแสดงท่าทีหยิ่งผยองถึงขนาดนั้นอยู่เลยแท้ ๆ แต่มาตอนนี้กลับกลายเป็นอย่างนี้ไปเสียได้

เด็กทั้งสองหลับไปแล้ว อันหลิงหยุนจึงไปนำผ้าห่มมาห่มให้พวกเขา

กงชิงวี่กลับมาจากข้างนอก ก็ตรงมาดูนางทันที อันหลิงหยุนชิงถามขึ้นว่า "พบตัวหงเย่แล้วหรือเพคะ?"

"เรื่องหาตัวจนพบ เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องหาจนพบอยู่แล้ว แต่เกรงว่าคิดจะหาให้พบในตอนนี้ น่าจะเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว" กงชิงวี่นั่งลง: "ทำไมหงเย่ถึงต้องมาที่หนานอี้ แล้วทำไมกงชิงเซวียนเหอถึงมาอยู่ที่หนานอี้ได้ล่ะ?"

"ความหมายของท่านอ๋องคือ พวกเขาหลอกพวกเรา โดยมีจุดประสงค์คือจะดึงเราออกมาจากนั้นก็แค่รอจับเต่าในไหหรือเพคะ? ” (เทียบกับสุภาษิตไทยได้ว่า หมูในอวย คือเมื่อตกอยู่ในกํามือแล้ว ต้องการจะทำอะไรก็สามารลงมือได้โดยง่าย) 

"อืม"

"เช่นนั้นจะทำอย่างไรกันดีเพคะ?"

กงชิงวี่มีท่าทีเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง: "พรุ่งนี้ค่อยคุยกันเถอะ"

หลังจากนอนหลับไปได้เพียงครู่เดียว อันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังแว่วมาจากข้างนอก จึงทำให้นางต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนก็เห็นกงชิงวี่ที่ลุกขึ้นมาสวมเสื้อคลุมแล้ว กงชิงวี่เอ่ยขึ้นว่า "ข้าออกไปดูเอง พวกเจ้านอนเถอะ "

"ท่านอ๋อง ระวังตัวด้วยนะเพคะ!" ความสามารถของกงชิงวี่นั้น อันหลิงหยุนรู้ดี แต่ก็ยังอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

เมื่อมองดูเงาแผ่นหลังของกงชิงวี่ที่เดินจากไป อันหลิงหยุนก็เอาแต่รู้สึกว่าเวลานั้นกำลังจะหมดลงไปทุกทีๆแล้ว ถ้ายังไม่ใส่ใจเสียตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใส่ใจอีกต่อไปแล้ว

กงชิงวี่ก็รู้สึกเหมือนกันว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติไป ในอดีตที่ผ่านมา เขาสามารถทำทุกอย่างที่ไม่ควรทำได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต่อให้ไม่ได้ถึงขั้นถลกผิวหนังอีกฝ่ายออกมา เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้ศัตรูรอดไปได้ง่าย ๆ อย่างนี้เด็ดขาด

แต่ครั้งนี้ซูมู่หรงตายไป สมัยก่อนเขายังทั้งหึงทั้งหวง พาลพาโลโมโหโกรธาอาละวาดไปไม่น้อย แต่มาตอนนี้เขากลับไม่บ่นไม่พาลแม้สักครึ่งคำ ยังสามารถทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นได้อีกด้วย

ในใจพลันรู้สึกไม่สงบขึ้นมาแล้ว!

กงชิงวี่หันไปถามว่า: "มองข้าทำไมหรือ?"

"ไม่ได้มองอะไร ระวังตัวด้วยนะเพคะ!" อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมา แค่อยากกำชับเตือนสติไม่ให้ประมาทก็เท่านั้นเอง

กงชิงวี่หันมามองอีกครู่หนึ่ง จึงค่อยหมุนตัวเดินจากไป

ประตูปิดลง กงชิงวี่หันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง แล้วหันไปมองที่ลานบ้าน คนที่บุกมามีจำนวนไม่น้อย ยามนี้เข้าต่อสู้ปะทะกันจนยุ่งเหยิงชุลมุนไปหมด เฟยยิงไม่ขยับเขยื้อนใดๆ เพียงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเท่านั้น

กงชิงวี่ปรายตาไปมองเฟยยิงแวบหนึ่ง : "เกิดอะไรขึ้น?"

"ข้าเพิ่งมาถึง ก็เจอคนพวกนี้บุกเข้ามาแล้วขอรับ " เฟยยิงก็เร่งเดินทางตามหลังพวกเขามาติดๆเช่นกัน

กงชิงวี่มองเข้าไปในลานบ้าน พวกคนที่บุกเข้ามา ไม่ได้มีฝีไม้ลายมือที่เก่งกาจมากมายอะไรนัก เพียงไม่นานพวกเขาก็ถูกฆ่าตายจนหมด

"ท่านอ๋อง นี่มันแปลกเหลือเกินแล้ว พวกเขาแค่มารนหาที่ตายชัดๆ!" กระทั่งเฟยยิงก็ยังมองออกแล้ว ทำไมกงชิงวี่จะมองไม่ออก

"ข้ารู้แล้ว รีบจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย เช้าวันพรุ่งนี้ออกเดินทางทันที ที่นี่คือหนานอี้ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา มันยากที่จะให้คำอธิบายที่ชัดเจนได้" กงชิงวี่หันหลังเดินกลับไป อันหลิงหยุนกำลังรอเขาอยู่ เมื่อเข้าห้องมาได้ กงชิงวี่ก็รีบล้างมือ แล้วนำเสื้อคลุมไปแขวนไว้บนราวแขวน

"เกิดอะไรขึ้นเพคะ?"

“มีคนตายไปจำนวนหนึ่ง เราต้องรีบไปกันเดี๋ยวนี้เลย หากช้าไปกว่านี้ อาจกระตุ้นให้เกิดสงครามระหว่างทั้งสองประเทศได้โดยง่าย อย่างไรก็มีคนตายไปตั้งมากมายขนาดนั้น”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น รีบสวมเสื้อผ้าทันที เข้าไปอุ้มจื่อฮั่วขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน กงชิงวี่ไปอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา