ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 877

บทที่ 877 ไล่ตามศัตรูเข้าตาจน

แต่ทว่าค้นหาอยู่นานเป็นครึ่งค่อนวัน ก็หาหลักฐานอะไรไม่พบเลยสักอย่าง ในทางกลับกัน กลับไปพบหลี่ถิงที่อยู่ในไห กับเจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้น ที่คอยเฝ้าจับตาหลี่ถิงอยู่เท่านั้น

เมื่อเห็นสองสิ่งนี้เข้าไป ซูมู่ไห่ก็ตกใจจนผงะค้าง กระทั่งสีหน้าก็ขาวซีดไปทั้งหน้าแล้ว

“นี่มันอะไรกัน? พวกเจ้ากล้าเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาขนาดนี้เชียวรึ!” ซูมู่ไห่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว คิดไปว่าเสือกับจิ้งจอกกินเนื้อคนแน่แล้ว

เจ้าเสือน้อยที่ในเวลานี้โตจนมีขนาดพอ ๆ กับเสือตัวใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน พร้อมส่งเสียงขู่คำรามในลำคอออกไปเสียงหนึ่ง ทำเอาซูมู่ไห่ถอยจนขาขวิด สะดุดล้มหกคะเมนตีลังกาไปอย่างหมดท่า

เจ้าเสือน้อยโกรธมากจึงกระโจนเข้าใส่ ซูมู่ไห่หวาดกลัวจนแหกปากร้องตะโกนเสียงดังลั่น อันหลิงหยุนออกคำสั่งด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองว่า : “ถอยไป!”

เจ้าเสือน้อยจึงเบี่ยงหัวถอยหลังกลับไป นอนหมอบราบลงกับพื้นไม่ลุกขึ้นมาอีก เพราะกลัวจะโดนดี เอาแต่ก้มหัวหมอบต่ำ ไม่กล้ามองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา: "เจ้าจะเก่งกาจเกินไปแล้วกระมัง?"

อันหลิงหยุนส่งจื่อฮั่วที่อยู่ในอ้อมแขนไปให้กงชิงวี่ ตอนนี้เขานั่งอยู่จึงสามารถอุ้มสองคนได้ อีกทั้งเจ้าห้าก็สามารถเดินบนพื้นเองได้แล้ว

อันหลิงหยุนก้มตัวลงช่วยพยุงซูมู่ไห่ขึ้นมา ซูมู่ไห่ยืนขึ้นได้ยังตกใจไม่หาย หันกลับมามองอันหลิงหยุนทั้งสภาพที่ยังหอบหายใจถี่

อันหลิงหยุนจับข้อมือของเขา มือที่ตอนแรกเก็บกลับไปแล้ว พลันยื่นออกมาอีกครั้ง

สีหน้าของซูมู่ไห่ทะมึนจมดิ่งทันที ออกแรงผลักอันหลิงหยุนออกไปอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนไม่ได้มีการเตรียมระวังตัวใด ๆไว้เลย เมื่อถูกเขาผลัก คนที่เดิมทีก็ไม่ได้ยืนอย่างมั่นคงอยู่แล้ว จึงเสียหลักล้มลงไปกับพื้นทันที

กงชิงวี่ผุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เจ้าเสือน้อยเห็นกงชิงวี่ลุกขึ้น จึงบิดตัวแล้วกระโจนออกไปอย่างไม่รอช้า อ้าปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวของสัตว์นักล่าจนกว้างแล้วกัดลงไป อันหลิงหยุนเองก็ยังตกใจไปด้วยแล้ว รีบตะโกนสั่งเจ้าเสือน้อยทันที: "อย่าทำเรื่องวุ่นวาย !”

เจ้าเสือน้อยยังมีท่าทีไม่ยินยอมนัก กดอุ้งเท้าลงบนตัวซูมู่ไห่แน่นไม่ยอมปล่อย ซูมู่ไห่อ้าปากค้างหอบหายใจกระชั้นถี่ ตกใจกลัวจนไม่อาจกระพริบตาได้

กงชิงวี่เดินไปข้าง ๆ อันหลิงหยุนแล้วพยุงนางขึ้นมา มองสำรวจตรวจดูว่านางไม่ได้เป็นอะไร จึงค่อยมองไปที่ซูมู่ไห่: "วันนี้ถ้าเจ้าหาหลักฐานพบ ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าหาไม่พบ ข้าจะป้อนเจ้าให้เสือกิน!"

ซูมู่ไห่รีบหันขวับไปมอง สีหน้าย่ำแย่สุดขีด: "ดูไปแล้ว คนพวกนั้นคงจะถูกเสือของเจ้ากินไปหมดแล้วสินะ"

“ เจ้ายังอยากเข้าไปดูในท้องเสือด้วยหรือไม่ล่ะ?” กงชิงวี่เอ่ยถามอย่างเย็นชา

อันหลิงหยุนปัด ๆ ฝุ่นบนร่างตัวเอง: "ท่านอย่าพูดอีกเลย เขายังเด็กอยู่!"

อันหลิงหยุนส่งสายตาเป็นสัญญาณไปให้กงชิงวี่ เขาไม่ได้เข้าใจในสายตานั้น แต่ก็ยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

อันหลิงหยุนหันไปมองเจ้าเสือน้อย: "ลุกขึ้น!"

เจ้าเสือน้อยจึงยอมถอยจากไป

ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่ได้เข้าไปช่วยพยุงซูมู่ไห่แล้ว เพียงถามไปว่า "เจ้าไม่เป็นไรนะ?"

ซูมู่ไห่หันมองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง แล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น แต่เขาเหลือบมองอันหลิงหยุนเพียงครู่สั้นๆ ก็หันกลับไปมองไหที่อยู่บนรถม้า แล้วพูดด้วยท่าทางเย็นชาว่า: "แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าพวกเจ้ามาจากไหน แต่การฆ่าคนตายในเมืองหนานอี้มีความผิด จะต้องถูกตัดหัว "

กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุน เขาชักจะหมดความอดทนแล้วจริงๆ

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า: "เขาเป็นคนเลวที่ฆ่าพี่ชายของข้า มันไม่ผิดอะไรที่ข้าจะจับเขามา แล้วอีกอย่างดวงตาของเขาก็มีปัญหา เขาเป็นแค่สัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง"

อันหลิงหยุนเดินเข้าไป ถอดผ้าที่ปิดตาหลี่ถิงออก ในเวลานี้หลี่ถิงยังอยู่ในช่วงที่ยาชากำลังออกฤทธิ์ นางเอายาชาให้หลี่ถิงกินทุกวัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตัวเขาเองจะตื่นมีสติรับรู้อยู่เสมอ แต่ก็ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ และเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาพูดอะไรให้มากความ อันหลิงหยุนจึงได้ตัดลิ้นของเขาออกด้วย ตอนนี้เขาจึงไม่อาจพูดอะไรได้อีกแล้ว

ดวงตาของหลี่ถิงมีสภาพเหมือนกับดวงตาแมลงปอ เมื่อซูมู่ไห่เห็นเข้า ก็ตกใจจนถึงกับผงะ อันหลิงหยุนเอาผ้ากลับไปผูกปิดดวงตาของหลี่ถิงอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองซูมู่ไห่

ซูมู่ไห่กัดฟันกรอด พูดด้วยสีหน้าเย็นชา: "ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าก็ไม่เชื่อหรอก อย่างไรก็มีคนรายงานเข้ามา ข้าจะต้องตรวจสอบให้ถึงที่สุด"

"คนรายงานความผิดอยู่ที่ไหนล่ะ?" อันหลิงหยุนถามกลับ

"ตายไปแล้ว!" ซูมู่ไห่หันไปมองกงชิงวี่ด้วยสายตาที่เป็นศัตรู แววตาบ่งบอกชัดเจนว่า ในใจเขาคิดแผนการที่จะจับกุมตัวกงชิงวี่เอาไว้แล้ว

กงชิงวี่ไม่สนใจเขาโดยสิ้นเชิง หันกลับไปตบกล่อมจื่อฮั่วที่อยู่ในอ้อมแขนเบาๆ: "กินข้าวเถอะ"