ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 883

บทที่ 883 เป็นเรื่องของสภาวะจิตใจกระมัง

สิ่งที่ซูมู่ไห่พูดทำเอาคนตกใจ อันหลิงหยุนมองเขาแล้วหัวเราะออกมากะทันหัน

“หัวเราะอะไร”เห็นอันหลิงหยุนหัวเราะ สีหน้าของซูมู่ไห่ก็เย็นชา

อันหลิงหยุนเก็บรอยยิ้ม “ชายหญิงจะใกล้ชิดกันโดยพลการไม่ได้ นี่เกรงว่าคงไม่เหมาะสม เซวียนเหอ ท่านดูแลเขาเถอะ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

อันหลิงหยุนไม่เกรงใจเลยสักนิด ลุกขึ้นเดินไปข้างหลัง

ซูมู่ไห่คิดอยากจะตามไปด้วย ถูกเซวียนเหอเรียกเอาไว้ “องค์ชายสี่ เชิญทางนี้ ”

พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปข้างนอก ซูมู่ไห่จึงเดินตามออกไป

อันหลิงหยุนมีคนอยู่ด้วย หลังจากอาบน้ำแล้ว อันหลิงหยุนก็ไปยังลานบ้าน เห็นอีกาดำบนหัว อันหลิงหยุนก็ไปหาเซวียนเหอกับซูมู่ไห่

ซูมู่ไห่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว มองเห็นอันหลิงหยุนในชุดสีแดงก็รู้สึกคาดไม่ถึง ชุดสีแดงเป็นชุดของชายาประเทศต้าเหลียง อันหลิงหยุนเองก็คิดไม่ถึง เซวียนเหอจะจัดเตรียมชุดเช่นนี้ไว้ให้นาง

ที่นี่คือประเทศหนานอี้ อาภรณ์ของหนานอี้กับต้าเหลียงของพวกเขาแตกต่างกันสิ้นเชิง แต่ที่จริงแล้ว ประเทศทั้งสี่บนดินแดนทั้งสี่ทิศ ชุดของประเทศเฟิ่งจะดูยิ่งใหญ่ตระการตามากกว่าอยู่บ้าง โดยเฉพาะชุดของหญิงสาว

แต่ชุดในราชสำนักกับชุดของพระชายาบางส่วนในประเทศต้าเหลียงก็พิถีพิถันมากเช่นกัน โดยเฉพาะชุดของวันนี้ เทียบกับชุดหงส์ก็งดงามไม่ต่างกัน

ซูมู่ไห่มองอันหลิงหยุน “เจ้าเป็นใครกันแน่”

อันหลิงหยุนก้มลงมองอยู่แวบหนึ่ง แล้วมองไปทางเซวียนเหอ เซวียเหอก็เปลี่ยนเป็นชุดบุรุษของประเทศต้าเหลียง เขาไม่ได้สวมใส่สิ่งอื่น สวมเสื้อลายปักที่ท่านอ๋องใส่กัน เป็นสีแดง แขนเสื้อกว้างดูสวยงาม

อันหลิงหยุนนับว่าดูออกแล้วว่า เซวียนเหอนั้นหมายความว่าอย่างไร

ซูมู่ไห่สวมใส่ชุดของประเทศหนานอี้ สีดำอีกทั้งยังดูต่างกัน

อันหลิงหยุนก็ไม่ค่อยชื่นชอบเท่าไหร่

“ข้าเป็นพระชายาเสียนของประเทศต้าเหลียง และยังเป็นมกุฎราชกุมารีของหนานอี้ อันหลิงหยุน”

ซูมู่ไห่อึ้งไปสักพัก อันหลังหยุนไม่ค่อยใส่ใจนัก เดินไปกุมข้อมือของซูมู่ไห่เอาไว้ เริ่มตรวจชีพจร แน่ใจแล้วว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก จึงพูดว่า “ข้าเป็นน้องสาวของท่าน ท่านโตกว่าข้าอยู่นิดหน่อย”

“……”ซูมู่ไห่ดึงมือออกทันควัน หมุนตัวเดินออกไปจากลานบ้าน อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินออกมา ฉีดไปยังแผ่นหลังของซูมู่ไห่ คนยืนอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว เซวียนเหอประหลาดใจ “สกัดจุด”

“ข้าสกัดจุดไม่เป็น ข้าเคยศึกษาแล้ว ว่าสามารถสกัดจุดคนได้หรือไม่ แต่ก็ไม่ไหว เพียงแต่ทำให้ชาเท่านั้น เขาขยับไม่ได้ชั่วคราว ท่านช่วยข้าพยุงเขาเข้าไปในห้อง ข้าจะรักษาโรคให้เขา”

ซูมู่ไห่นอนลง ราวกับสองมือต้องการกำหมัดแน่น แต่เขาก็ไม่ไหว ทั้งร่างกายชาไปหมด ขยับไม่ได้เลย

อันหลิงหยุนโน้มตัวปลดเสื้อตัวนอกของซูมู่ไห่ออก ข้างในของเขาเป็นชุดสีขาวทั้งตัว

“อันหลิงหยุน”ซูมู่ไห่ยังคงคิดว่าอันหลิงหยุนจะทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม ใช้แรงพูดออกมาสามคำ โมโหจนหน้าแดงก่ำ

อันหลิงหยุนจับแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้พกเอาเครื่องฟังเสียงหัวใจมา หากนำมาด้วย ก็ไม่ต้องยุ่งยากเช่นนี้แล้ว แต่ก็นับว่าท่านโชคดี เป็นพี่ชายของข้า ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่สนใจท่าน”

อันหลิงหยุนพูดจบก็หยิบเอาเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปให้กับซูมู่ไห่อยู่หลายเข็ม

ซูมู่ไห่ค่อยๆหายใจไม่รุนแรง อันหลิงหยุนพูดว่า“ปอดของท่านบวมน้ำเป็นเวลานาน ข้าจะปล่อยน้ำในปอดให้ท่าน ”

อันหลิงหยุนหยิบเอามีดออกมา ปลดเสื้อผ้าของซูมู่ไห่ออก จิ้มเข็มลงไปยังใต้รักแร้ของเขา ยืนยันตำแหน่งแล้ว ก็เอาปิ่นปักผมลงมา ปิ่นปักผมของอันหลิงหยุนไม่เหมือนกับคนอื่นๆ นางเตรียมไว้เพื่อใช้ในวิชาแพทย์โดยเฉพาะ

ปลายแหลมของปิ่นปักผมกับหัวเข็มต่างกันไม่มากนัก เป็นท่อที่มีโพรง อีกฝั่งหนึ่งเปิดออกสามารถทะลุถึงกันได้

“เอาถังน้ำมาหนึ่งใบ ”อันหลิงหยุนสั่งการ มีคนรีบเอาถังน้ำมาให้กับอันหลิงหยุนทันที

วางไว้ให้อีกฝั่ง อันหลิงหยุนพูดว่า “ขยับตัวเขาออกมาหน่อย”

เซวียนเหอรีบทำตามคำสั่งทันที อันหลิงหยุนมือหนึ่งจับชีพจร อีกมือก็ถอนเอาเข็มเงินออกโยนไปอีกทาง ใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าไป

ซูมู่ไห่เบิกตามอง ยังคิดว่าคงจะเจ็บเจียนตายแน่ แต่ปรากฏว่าร่างกายไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

อันหลิงหยุนแทงถูกจุด และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“คงต้องเจ็บอีกหลายวัน แต่หากไม่ปล่อยน้ำออกมา ไม่ช้าก็เร็วต้องตายเป็นแน่”

ซูมู่ไห่ไม่พูดจา เพียงแต่สังเกตอันหลิงหยุนเท่านั้น

ในมือของอันหลิงหยุนมีเสียงของน้ำไหลส่งผ่านออกมา น้ำบางส่วนไหลออกมาจากปิ่นปักผม ข้างในยังคงสะอาดมาก

เซวียนเหอที่อยู่ข้างๆก็มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง ดูนางราวกับเหนื่อยมาก ถามขึ้นว่า “ไม่สบายหรือเปล่า”

“ข้าตั้งครรภ์ ร่างกายอ่อนแอ ท่านช่วยเอาเก้าอี้มาให้ข้าที ข้าจะนั่งสักพัก”

เซวียนเหอถาม “ให้ข้าทำเถอะ เจ้านั่งพักก่อน”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้เข็มแทงเข้าไปข้างในแล้ว ขยับเพียงเล็กน้อยก็อาจกระทบต่อส่วนอื่นๆของปอด ข้าขยับไม่ได้ ท่านเองก็ไม่แน่ว่าจะจับให้มั่นคงได้”