ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 884

บทที่ 884 ทำไมท่านเพิ่งมา

อันหลิงหยุนนอนลงดึงผ้าห่มขึ้น เซวียนเหอนั่งลงมองนาง “เจ้าโกรธหรือ”

“ไม่โกรธ ข้าอยากพักผ่อนสักพัก อีกเดี๋ยวท่านให้คนต้มยาเอาไปให้ซูมู่ไห่ดื่มด้วย”

“ทำไมเจ้าไม่บ่นสักคำ”

“ท่านก็ดื่มไปแล้ว บ่นไปก็ไร้ประโยชน์ ครั้งหน้าข้าจะป้องกันเจ้าเอาไว้ด้วย ”อันหลิงหยุนหลับตาลง เซวียนเหอลุกขึ้น ห่มผ้าห่มให้กับอันหลิงหยุน

“ข้าอยากได้ตัวเจ้าตอนนี้เลยจริงๆ ”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น “ท่านคิดว่าท่านทำได้หรือ”

“……”เซวียนเหอจากไป “ก็เพราะรู้ว่าไม่สามารถทำได้ ข้าก็เลยไม่ทำเช่นนั้น หากเทียบการมองเจ้ากับเสียเจ้าไป ข้ายินดีจะมองเจ้าอยู่อย่างนี้ ”

“ข้าไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ของท่าน แต่ข้าสามารถเข้าใจท่านได้”อันหลิงหยุนมองไปยังประตู

เซวียนเหอเองก็เหลียวไปมองแวบหนึ่ง หมุนตัวหันมามองอันหลิงหยุน “ข้ารู้ว่าเขามาแล้ว แต่เขาจะเข้ามาไม่ได้ในช่วงเวลาอันสั้นนี้ ”

“ท่านไปก่อนเถอะ”อันหลิงหยุนรู้สึกว่าเซวียนเหออย่าพบหน้ากับกงชิงวี่เป็นดีที่สุด

“นอนเถอะ”

เซวียนเหอลุกขึ้นจากไป อันหลิงหยุนจึงหลับตาลงพักผ่อน

พักผ่อนหนึ่งคืน อันหลิงหยุนตื่นขึ้นตอนเช้าไปดูซูมู่ไห่ ซูมู่ไห่ไม่เป็นอะไรแล้ว

กำลังมองภาพวาดในห้อง อันหลิงหยุนเคาะประตูก่อนเข้าไป ซูมู่ไห่หมุนตัวกลับมามองอันหลิงหยุน ราวกับใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ไม่เปิดปากพูดอะไร

อันหลิงหยุนเข้าประตูไป มองไปยังถ้วยยาที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างในว่างเปล่า แสดงว่าดื่มยาไปแล้ว

แต่ตอนนี้เป็นตอนเช้า เช่นนั้นก็คงจะดื่มตั้งแต่เมื่อคืน

เดินไปตรงหน้าซูมู่ไห่ อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปกำข้อมือของซูมู่ไห่ เริ่มตรวจชีพจรให้เขา ร่างกายดีขึ้นแล้ว

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องกินยาตรงเวลา ทุกวันวันละครั้ง กินไปก่อนเจ็ดวัน หลังจากเจ็ดวันข้าจะตรวจให้เจ้าอีกครั้ง ท่านน่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ถ้ายังไม่หาย ข้าจะเขียนใบสั่งยารักษาให้อีกครั้ง ”

อันหลิงหยุนวางมือของซูมู่ไห่ลง ซูมู่ไห่หลุบตาลงถามขึ้นว่า “เจ้ารู้ความสัมพันธ์ของพวกเราตั้งแต่ต้น ทำไมไม่บอกข้า ”

“เจ้าเคยถามหรือ ”อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง

ซูมู่ไห่หมุนตัวเดินไปนั่งลง “แม้ว่าเจ้าจะเป็นน้องสาวข้า แต่ข้าก็ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไร เจ้าเองก็รู้ถึงความไร้น้ำใจของราชวงศ์ เสด็จอากับเสด็จพ่อเป็นปรปักษ์กัน ทำไมเจ้าต้องดีกับข้า มีจุดประสงค์อะไร ”

“หนานอี้ตอนนี้เหลือท่านเป็นองค์ชายเพียงคนเดียวแล้ว ข้าเป็นมกุฎราชกุมารี หากไม่มีคนขึ้นเป็นรัชทายาทของหนานอี้ ข้าก็จะกลายเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ในภายหน้า ข้าไม่อยากเป็นฮ่องเต้ เหตุผลนี้เจ้ารู้สึกฟังขึ้นหรือไม่”

“อะไร ข้าคนเดียว”

ซูมู่ไห่รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แม้ว่าองค์ชายใหญ่กับองค์ชายรองจะถูกลดฐานะลง แต่ก็ยังมีองค์ชายสามซูมู่หรง ทำไมจึงบอกว่าเหลือเขาเพียงคนเดียว

“ซูมู่หรงได้จากไปแล้ว ส่วนเรื่องที่เขาตายอย่างไรนั้นข้าจะไม่บอกท่าน แต่เขาตายแล้วอย่างแน่นอน และเสด็จพ่อของท่านฮ่องเต้หนานอี้ ตอนนี้อยู่ที่จวนอ๋องเสียน เรื่องของซูมู่หรงข้าจะบอกกับเขาเอง ส่วนท่าน คิดอยากจะเป็นฮ่องเต้ของประเทศหนานอี้ในภายภาคหน้าหรือไม่ ”

“ทำไมเจ้าจึงคิดว่าจะให้ใครขึ้นเป็นฮ่องเต้ก็ได้ ”ซูมู่ไห่สีหน้าเคร่งขรึม หนานอี้เป็นประเทศที่แข็งแกร่งมาก แต่ถูกอันหลิงหยุนพูด เหมือนกับเป็นเพียงดินแดนเล็กๆ ที่นางสามารถจัดการได้ตามใจชอบ

อันหลิงหยุนอธิบายว่า “ข้าเป็นมกุฎราชกุมารี หากข้าไม่สละตำแหน่ง ภายหน้าหนานอี้ก็เป็นของข้า ข้าจะจัดการอย่างไรก็เป็นเรื่องของข้า

ท่านไม่เป็น ข้าจะให้ลูกชายข้าเป็น ภายหน้าดินแดนทั้งสี่ทิศ ล้วนเป็นของข้า ข้ามีลูกชายเยอะมาก”

“ได้ยินว่าเจ้ามีลูกชายห้าคน ”ซูมู่ไห่คิดอยู่ทั้งคืน เขาได้ยินมาตั้งนานแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็ไม่ปิดบัง “เป็นเช่นนั้นจริง”

“เจ้าช่างเหมือนตัวประหลาด”ซูมู่ไห่ไม่เคยได้ยินมาก่อน คนคนเดียวจะสามารถคลอดลูกมากมายในครั้งเดียว และนางยังอายุน้อยมาก

อันหลิงหยุนไม่ใส่ใจ “ท่านไม่เห็นด้วยก็แล้วไปเถอะ แต่หากท่านเห็นดีด้วย ข้ากลับไปแล้วจะทูลกับเสด็จพ่อท่านเอง”

“……”ซูมู่ไห่ไม่ได้ตอบในทันที อันหลิงหยุนก็ถือว่าเขาได้ตอบตกลงแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจะจากไป ซูมู่ไห่หมุนตัวไปมอง “ช้าก่อน”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับมา “มีเรื่องอะไร”

“เจ้าเคยชอบข้าหรือไม่ ”ซูมู่ไห่รู้สึกค้างคาใจ