ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 885

บทที่ 885 บุกเข้ามาแล้ว

“หากไม่มา ข้าจะรู้ความในใจของหลิงหยุนได้อย่างไร ”กงชิงวี่ก้าวเท้าเดินเข้ามา อันหลิงหยุนลุกขึ้น คิดถึงคำพูดเมื่อสักครู่ รู้สึกอึดอัดในใจ

กงชิงวี่เดินใกล้เข้ามา เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนโดยเร็ว ยื่นมือคว้าตัวอันหลิงหยุนเอาไว้ในอ้อมอก ทั้งสองกอดกันกลม

ซูมู่ไห่สีหน้าเขียวคล้ำ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรแล้ว

กงชิงวี่ผละออก จูบอันหลิงหยุนหนึ่งที

อันหลิงหยุนก็ผละออก อุ้มจื่อฮั่วไป จูบไปที่หน้าเล็กๆสีชมพูนั้นหนึ่งที ส่ายไปมา “ไม่เจอไม่กี่วัน จื่อฮั่วด้วยขึ้นหรือ”

จื่อฮั่วลืมตาขึ้น ดวงตาที่สวยงามนั้นเห็นแล้วอันหลิงหยุนก็อดที่จะชอบไม่ได้ โตแล้วคงต้องเป็นหญิงงามแน่ๆ อันหลิงหยุนไม่กล้าคิดจริงๆ ดวงตาคู่นี้ ภายหน้าจะสามารถดึงดูดวิญญาณของผู้คนได้มากสักเท่าไหร่

จื่อฮั่วส่ายหัวไปมา อิงแอบอยู่ที่อกของอันหลิงหยุน นางรำคาญพวกเขามาก นางไม่ชอบกงชิงวี่

อันหลิงหยุนอุ้มแล้วก็จูบอีกครั้ง “จื่อฮั่วเด็กดี”

เจ้าห้าลงมาจากตัวเสือ เดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบนั่งลงหอมลูกชาย “เจ้าห้าก็แข็งแรงแล้ว”

เจ้าห้าเม้มริมฝีปาก “ท่านแม่ พวกข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เข้ามาไม่ได้ วันนี้ท่านพ่อไม่พอใจ จึงได้บุกตีเข้ามา ”

เจ้าห้าตอนนี้ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง พูดจายังคงอ่อนนุ่มอยู่บ้าง ที่จริงเขาพูดได้ไม่เลวแล้ว เทียบกับเด็กอายุเท่ากันถือว่าพูดได้มากแล้ว

แต่ก็ยังมีบ้างที่ไม่ค่อยชัดเจน คงต้องรอให้ดวงเปิดหมดแล้วเท่านั้น จึงจะเหมือนผู้ใหญ่

“แม่รู้แล้ว เจ้าห้าลำบากแล้ว”อันหลิงหยุนหอมเจ้าห้าอีกครั้ง เจ้าห้าหน้าแดงเล็กน้อย แต่ยังคงทำตัวเป็นปกติ มือหนึ่งไขว้หลังไว้ อีกมือก็ดึงกระโปรงของอันหลิงหยุนเอาไว้ เช่นนี้ก็เหมือนกันกับจื่อฮั่วแล้ว แม้จะไม่ได้อุ้มเอาไว้ แต่ก็อยู่กับท่านแม่แล้ว

ตอนนี้เจ้าห้ารู้สึกเสียใจมาก จื่อฮั่วมักจะให้ท่านแม่อุ้มอยู่ตลอด เช่นนั้นก็ไม่มีที่สำหรับเขาแล้ว

ดีที่ยังมีท่านพ่อ

อันหลิงหยุนมองไปทางซูมู่ไห่ “ท่านอ๋อง พูดตามหลักแล้ว องค์ชายสี่ยังเป็นพี่ชายของข้า ฉะนั้นก็เป็นพี่ชายของท่านอ๋องเช่นกัน”

ซูมู่ไห่เย็นชา “ข้าไม่นับญาติ”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา เลิกคิ้วมองซูมู่ไห่ เดิมทีกงชิงวี่ก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่ พอซูมู่ไห่เปิดปากเอ่ยขึ้น เขาก็เตะออกไปทันที ซูมู่ไห่นึงไม่ถึงมาก่อนว่ากงชิงวี่จะป่าเถื่อนเช่นนี้ ใช้เท้าเตะมาบนร่างเขา เขาล้มลงไปบนที่นอนทันที เจ็บปวดจนกลิ้งไปมาบนที่นอน

มุมปากของอันหลิงหยุนกระตุก “ข้าเพิ่งรักษาโรคให้เขา ท่านเตะเขาจนตาย ใครจะขึ้นมาเป็นฮ่องเต้ของหนานอี้ ”

กงชิงวี่อึ้งไปชั่วครู่ นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้กะทันหัน หันไปมองอันหลิงหยุน

จึงพูดขึ้นว่า “ข้าลืมไป”

“ครั้งนี้จะละเว้นให้”อันหลิงหยุนตอนนี้อารมณ์ดีมาก ให้อภัยกงชิงวี่แล้ว

“อืม”กงชิงวี่ตอบรับ หมุนตัวไปทางอันหลิงหยุน สำรวจอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง มองแล้วมองอีกค่อยดึงตัวอันหลิงหยุนออกไป

เจ้าเสือน้อยคำรามหนึ่งเสียง หมอบอยู่ข้างกายเจ้าห้า เจ้าห้าก้าวขึ้นไป เจ้าเสือน้อยก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก หางที่แข็งแรงส่ายไปมา

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ออกไป ก็เห็นเซวียนเหอยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ในมือถือดาบอันแหลมคมเอาไว้ มืออีกข้างไขว้ไว้ด้านหลัง อีกมือหนึ่งถือดาบชี้ไปที่พื้น

อันหลิงหยุนรู้สึกระอาใจ เอาจริงหรือนี่

นี่คิดว่าดื่มเลือดไปแค่ถ้วยเดียว ก็กลายเป็นจอมพลังแล้วหรือ

“ท่านอ๋อง เมื่อวานเขาดื่มเลือดข้าไปถ้วยหนึ่ง”อันหลิงหยุนเตือนกงชิงวี่ กงชิงวี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย แต่หัวคิ้วของเขากระตุกไปทีหนึ่ง หันไปมองอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจ “ซูมู่ไห่จะตายแล้ว หนานอี้ก็จะเป็นของข้า ข้าเพียงต้องการช่วยชีวิตคน แต่ถูกเขาเอาเปรียบจนได้”

อันหลิงหยุนไม่ใช่นักบุญ ที่เซวียนเหอเอาเปรียบนางใช่ว่านางจะไม่ตอบโต้ และใช่ว่าจะไม่ถือสา ถ้าเป็นเวลาปกติก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว เซวียนเหอเองก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ

ทำเช่นนั้นแล้วจุดประสงค์ของเขาก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่

เพียงแค่เขาดื่มเลือด ก็ถือว่าหักหลังนางแล้ว