ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 886

บทที่ 886 สวีฝูที่เตรียมพร้อมแล้ว

กงชิงวี่พิงอยู่อีกฝั่งราวกับกำลังครุ่นคิด “สวีฝูควรจะอยู่ในวังของหนานอี้ ภายหน้าย่อมต้องมีคนอีกหลายคนต้องอยู่ในวังนั้น แต่ถ้าหากว่าหลิงหยุนคิดว่าต้องพาไปด้วย ก็ไม่เป็นไร ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก ถามเขาว่า “ท่านไม่เข้าใจ”

“หลิงหยุนจิตใจดีมีเมตตา คิดอยากจะเก็บพวกเขาเอาไว้ แต่ข้าคิดว่าการเก็บพวกเขาไว้ที่จวนอ๋องเสียนใช่จะเป็นเรื่องดี บ้านเกิดจากยาก จากบ้านเกิดเมืองนอนที่เติบโตมา พวกเขาจะไม่ชิน

ราชวังหนานอี้นั้นสวีฝูคุ้นเคยแล้ว ในใจเขาที่จริงก็รอการกลับไปของซูอิ๋ซินตลอดเวลา นั้นเป็นเพียงความศรัทธาเดียวที่เขายังมีชีวิตอยู่”

อันหลิงหยุนเหม่อลอยอยู่ชั่วครู่ นางไม่คิดว่ากงชิงวี่จะคิดถึงเรื่องเหล่านี้

“ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นพวกเราไปดูกันเถอะ”อันหลิงหยุนเองก็อยากจะไปมอบหมายสวีฝูด้วยตัวเอง

กงชิงวี่เรียกให้เฟยยิงไป พวกเขาทั้งบ้านไปยังราชวัง แต่เฟยยิงกลับเฝ้าหลี่ถิงที่ถูกจับกุมอยู่นอกวัง

เข้าไปในวังแล้วอันหลิงหยุนพูดว่า “ท่านอ๋องพูดถูก ข้าเองก็คิดได้ แต่ข้ายังรู้สึกว่า สวีฝูอยู่ในวัง ก็แค่รอความตายเท่านั้น

คนอย่างซูอู๋ซิน หากจะกลับก็กลับมานานแล้ว ส่วนวังฉิงคุนย่อมมีคนคอยดูแลอยู่ ขาดสวีฝูสักคนคงไม่เป็นไร

สวีฝูแม้จะจากบ้านเกิดเป็นเรื่องยาก แต่ก็กลัวความโดดเดี่ยวยิ่งกว่า ”

กงชิงวี่เดินไปสักพัก “เช่นนั้นก็พากลับไปเถอะ”

“ขอบคุณท่านอ๋อง”

กงชิงวี่หยุดลง มองอันหลิงหยุน “เจ้าคิดไว้แต่แรกแล้ว ทำไมยังต้องหลอกข้าด้วย”

สองสามีภรรยาต่างก็อุ้มลูกไว้คนละคน เดินไปข้างหน้า

อันหลิงหยุนยิ้มแต่ไม่พูด ก้าวไปก่อน

ในราชวังกงชิงวี่กับอันหลิงหยุนสามารถเข้าออกได้ตามใจ เข้าไปในวังก็เห็นเสี่ยวเฉียวกับอะมู่ออกมาจากข้างในอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองออกมาแล้วก็รีบคุกเข่าต่อหน้าอันหลิงหยุนและกงชิงวี่

“อะมู่คำนับอาจารย์”

“ท่านพ่อท่านแม่”เสี่ยวเฉียวรีบโขกหัวคำนับ

“ลุกขึ้นเถอะ อย่าทำเช่นนี้ ”กงชิงวี่พูด ทั้งสองลุกขึ้น

คนในวังต่างก็คุกเข่าคำนับ

“ทำไมพวกเจ้าจึงเข้ามาในวัง”

“เห็นในวังไม่มีใคร อาจารย์ก็เพียงแต่กลับมาสะสางงานราชการ สองวันมานี้ไม่ค่อยสนใจงานในราชสำนัก จึงได้ให้ข้ากับอะมู่ช่วยเขา”

“ช่างไร้สาระจริงๆ เจ้าสองคนยังเป็นเด็ก จะทำเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร”อันหลิงหยุนยอมใจเฟิงอู๋ฉิงจริงๆ

“อาจารย์บอกว่า อะมู่ก็อายุสิบกว่าแล้ว เป็นหนุ่มใหญ่แล้ว ตอนที่อาจารย์อายุสิบขวบก็สามารถอ่านฎีกาได้แล้ว ”เสี่ยวเฉียวพูด ด้วยใบหน้าจริงจัง

“จะไปฟังเขาทำไมกัน พวกเจ้าล้วนเป็นเด็กน้อย ต้องเรียนอ่านเขียนทุกวันจึงจะถูก เขาทำเช่นนี้คงเพราะอยากอู้งาน ที่แม่มาครั้งนี้ จะพาพวกเจ้ากลับไปด้วยกันเลย”

เสี่ยวเฉียวกับอะมู่สบตากัน เป็นนานกว่าเสี่ยวเฉียวจะพูดขึ้น “ท่านแม่ พวกข้าไม่สามารถทิ้งอาจารย์ไว้ไม่เหลียวแล และอาจารย์ยังขอให้ท่านราชครูสอนพวกเราด้วย”

“……”อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ พูดเช่นนี้แสดงว่าลูกสองคนนี้ไม่อยากกลับไปด้วย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเจ้าอยู่ที่นี่เถอะก็ได้ ”กงชิงวี่ไม่คิดว่าจะให้ลูกๆทั้งหมดอยู่ข้างกายเขา ในเมื่อชื่นชอบหนานอี้ก็ให้อยู่ต่อไป อีกทั้งเฟิงอู๋ฉิงยังเป็นอาจารย์ของพวกเขา พวกเขาไม่จากไปย่อมสมเหตุสมผล