ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 897

บทที่ 897 ฮ่องเต้ชิงหยินบ้าอำนาจ

ฮ่องเต้ชิงหยินมองหยุนโล๋ชวน และพูดอย่างเป็นห่วง “เจ้านั่งลงก่อน มันเหนื่อย”

ฮ่องเต้ชิงหยินลุกขึ้นและพยุงหยุนโล๋ชวนให้นั่งลง หยุนโล๋ชวนพูดว่า “เรื่องในวันนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นใครก็ตาม จากความคิดของข้า ล้วนเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ บางทีขุนนางบางท่านตรงนี้อาจไม่เคยสู้รบ และไม่มีสายเลือดนักรบ

แต่ข้าใช่ ในทัศนคติของข้า ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ นี่คือตัวตนของข้า

กองทัพ 700,000คนของพวกเขารุกรานเข้ามาชายแดน คนที่พวกเขาข่มเหงคือผู้หญิงคนหนึ่ง?

คนที่พวกเขากำลังข่มเหงคือประชาชนประเทศต้าเหลียง และเหยียดหยามผู้ชายที่แข็งแกร่งของประเทศต้าเหลียง

ระหว่างสองประเทศ ละแวกใกล้เคียง ถ้าไปมาหาสู่กัน เป็นธรรมดาที่จะรักใคร่ร้อยปี ผู้ชายสองคนสามารถเป็นพี่ชายน้องชายได้ ผู้หญิงสองคนสามารถเป็นพี่สาวน้องสาวกันได้ และชายหญิงก็สามารถแต่งงานกันได้ นั่นเป็นสิ่งที่มีความสุข

แต่ถ้าวันนี้เจ้าแย่งแตงโมไปจากข้า พรุ่งนี้เจ้าขโมยแกะของข้าไปหนึ่งตัว มะรืนเจ้าชอบภรรยาของข้า ลวนลามภรรยาของข้าในขณะที่ข้าไม่อยู่

ขอถาม จะทนได้ไหม?

วันนี้ เป็นเช่นนี้ ถ้าพวกข้าขี้ขลาด พวกเขาก็จะยิ่งหยิ่งผยอง

ประเทศต้าเหลียงตั้งอยู่ทางตอนเหนือ และมีฐานะยากจนกว่าเล็กน้อย พวกเขามีคนจำนวนมากมีพลังแข็งแกร่ง ประเทศร่ำรวยและแข็งแกร่ง ดังนั้นพวกเขาจึงหยิ่งผยองมาก

กองทัพ 700,000 คนที่มา ต้องการทำลายล้างประเทศต้าเหลียง

ความเกลียดชังจากการแย่งชิงภรรยา ความเกลียดชังจากการทำลายล้างประเทศ

พวกข้าจะอดทนต่อไปได้ไง?

ถ้าพระชายาเสียนชอบหนานอี้จริงๆ ก็ไปเถอะ ข้ายินดีที่จะขึ้นภูเขาข้ามแม่น้ำเพื่อส่งนางไปที่นั่น แต่ตอนนี้พระชายาเสียนมีสามี และลูกกลุ่มหนึ่งแล้ว

หนานอี้ออกรบโดยไม่มีเหตุผล!

ใช้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเครื่องมือ ใช้คนเยอะมารังแกประเทศต้าเหลียง

ผู้ชายประเทศต้าเหลียงของข้าตายหมดแล้วหรือ?

ในประเทศของข้าแม้ว่าผู้ชายจะตายหมด ก็ยังมีผู้หญิง แม้ว่าผู้หญิงก็ตายหมด ก็ยังมีคนแก่และเด็ก

แม้ว่าประเทศจะพังพินาศและครอบครัวแตกสลาย ดินแดนนี้แม้มีเลือดไหลเป็นสายน้ำ แต่ยังมีจิตวิญญาณองอาจนับไม่ถ้วน พวกเขายังสามารถทนต่อไปได้ไหม?”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่ฮ่องเต้ชิงหยิน “ฮ่องเต้ หม่อมฉันรู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร หากเกิดสงครามขึ้น มันจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และอำนาจของประเทศต้าเหลียงด้อยกว่าเขา หากประเฟิ่งได้เข้ามาแทรกแซง ประเทศต้าเหลียงจะไม่มีทางรอดแน่นอน”

ฮ่องเต้ชิงหยินจับมือหยุนโล๋ชวน “สิ่งที่ชวนเอ๋อพูดเป็นความจริงอย่างยิ่ง นั่นคือสิ่งที่ข้าคิด ข้าได้สั่งให้คนคำนวณแล้ว มีเงินและเสบียงอาหารเท่าไหร่ที่สามารถใช้ได้ ให้ทหารชายแดนไว้ต้านทานกองทัพ 700,000คน

ชวนเอ๋อ… …ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด แม้ว่าครั้งนี้ประเทศต้องพังพินาศ ข้าก็จะไม่ยอมถดถอย

ข้าเป็นผู้ชาย และพระชายาเสียนเป็นสะใภ้ราชวงศ์ ข้าจะส่งนางไปได้อย่างไร

ถ้าพวกเขาต้องการฮองเฮาของข้า ข้าก็จะต้องให้เหรอ?

บ่อยครั้งที่ราชวงศ์ถูกทำลายล้าง และผู้หญิงจะกลายเป็นของเล่นของศัตรูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าทนไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพเหตุการณ์นี้

ถ้าประเทศต้าเหลียงของข้าพังพินาศ เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถ ข้าจะฆ่าชวนเอ๋อก่อน แล้วฆ่าตัวตายเพื่อไถ่โทษ และจะไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

เขาต้องการพระชายาประเทศต้าเหลียง ก็เหมือนให้ข้าถอดเสื้อผ้าจนหมด เพื่อไปประเคนพวกเขา ข้า… …จะไม่ทนแน่นอน!”

ฮ่องเต้และฮองเฮากล่าวเช่นนี้ ไม่มีเหตุผลใดที่ขุนนางด้านล่างจะไม่พูด

ราชครูจุนคุกเข่าลงและพูดว่า “ฮ่องเต้ กองกำลัง 700,000 คนของหนานอี้รุกรานเข้ามาชายแดน กระหม่อมคิดว่า พวกเขาแค่ใช้พระชายาเสียนเป็นข้ออ้าง แม้ว่าจะตกลงส่งคนกลับไป พวกเขาก็จะรบเหมือนกัน พวกเขาจะทำเหยียดหยามพระชายาเสียน จากนั้นก็เข้าโจมตีอีกครั้ง

กระหม่อมคิดว่า สู้รบไปเลยดีกว่า!”

“ฮ่องเต้ กระหม่อมก็สนับสนุนการสู้รบ!”

ขุนนางทั้งหลายพากันคุกเข่าลงทีละคน ฮ่องเต้ชิงหยินมองไปที่กงชิงวี่ “อ๋องเซ่เจิ้ง(อ๋องที่ทำหน้าที่สำเร็จราชการแทน)อยู่ที่ไหน?”