ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 904

บทที่ 904 กลับประเทศ

หมอกุ่ยเคยชินมานานแล้ว เขาตรวจให้ฮั๋วฉิงมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ดังนั้นเขาไม่ลังเลเลย เปิดเสื้อผ้าของฮั๋วฉิงออก รอยแผลเป็นตรงหน้าอกแผลนั้นของฮั๋วฉิงหายไปแล้ว หมอกุ่ยมองดูอันหลิงหยุนด้วยความตกตะลึง อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับการแต่งงานของพวกเจ้าแล้วกัน อย่าลืมมีลูกกันให้เยอะๆ อ้อ......ถูกแล้ว......”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองหมอกุ่ย: “พูดตามหลักแล้วเจ้าน่าจะถือว่าเป็นคนหนานอี้ ตามเจตนาของท่านอ๋อง ในอนาคตหากมีลูกจะต้องใช้นามสกุลตามแม่ และเจ้าจะต้องเป็นเขยแต่งเข้ามาถึงจะได้ เพื่อจะได้เป็นตัวอย่างให้กับประชาชนของหนานอี้ ข้าว่าเจ้าก็ทนลำบากหน่อยแล้วกัน” อันหลิงหยุนพูดจบก็เดินออกไปแล้ว หมอกุ่ยคลายจุดของฮั๋วฉิง ถูกฮั๋วฉิงเตะไปหนึ่งที เสื้อผ้าหลงซานหลุดออกมา

อันหลิงหยุนกลับไปเก็บข้าวของ ฮั๋วฉิงตามไปด้วย

“เจ้าไม่โกรธข้า?” ฮั๋วฉิงรู้สึกไม่รู้จะสู้หน้าอย่างไรเล็กน้อย เข้าประตูไปถามอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองฮั๋วฉิงอย่างนึกขำอยู่ครู่หนึ่ง

“ถึงตอนนี้เจ้ายังคิดว่าเจ้าชอบผู้หญิงหรือ?”

ฮั๋วฉิงหน้าแดง: “ข้าไม่ได้ชอบผู้หญิง ข้าชอบอันเสี่ยวฮวน”

“แต่ว่าอันเสี่ยวฮวนเป็นความฝัน หมอกุ่ยถึงจะเป็นความจริง” อันหลิงหยุนหยอกล้อ ฮั๋วฉิงมองหมอกุ่ยที่อยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง

“เจ้าออกไป”

หมอกุ่ยหันหลังออกไป ทั้งสองอยู่ในเรือนเริ่มพูดคุยกันขึ้นมา

ฮั๋วฉิงถามอันหลิงหยุนนางจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ อันหลิงหยุนคิดอยู่นานมาก: “หากข้าคลอดลูกแล้วไม่เป็นอะไร ข้าก็จะมาเยี่ยมพวกเจ้า แต่ตอนนี้ท่านอ๋องใจร้อนอยากจะกลับไป เพราะอยากคลอดลูกที่บ้าน ดังนั้นเราไม่สามารถเข้าร่วมพิธีแต่งงานของเจ้าได้ แต่ว่าเจ้าวางใจ กลับไปแล้วข้าจะกราบทูลต่อฝ่าบาท ขอพระราชทานการแต่งงานให้พวกเจ้า ข้ารู้สึกว่าฝ่าบาทต้องให้ความสำคัญกับเจ้าที่เป็นขุนนางผู้บุกเบิกอย่างแน่นอน พวกเจ้าเป็นถึงลูกพี่ลูกน้องกัน”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว หากว่าเจ้าไม่มาข้ากลับไปก็ได้”

ในใจฮั๋วฉิงไม่มีช่องว่างแล้ว ก็ยิ้มได้อย่างเปิดเผยเต็มเปี่ยมมาก

อันหลิงหยุนเตรียมพร้อมออกเดินทางแล้ว ฮั๋วฉิงรีบร้อนลุกขึ้นมาส่งนาง

ขึ้นรถม้าไปกงชิงวี่ก็สั่งการชัดเจนแล้วเช่นกัน ฮั๋วฉิงกับหมอกุ่ยโบกไม้โบกมือ ส่งพวกเขาจากไป

รอรถม้าไปไกลแล้วหมอกุ่ยถาม: “เพราะอะไรเลือดถึงสามารถรักษาโรคได้?”

ฮั๋วฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง: “ข้าลืมถามไป จำไม่ได้แล้ว”

สีหน้าหมอกุ่ยนิ่งไปเล็กน้อย: “ไม่ได้ถามก็ไม่ได้ถาม อีกหน่อยก็ไม่ต้องจำเรื่องนี้เอาไว้ ห้ามพูดถึงเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น อาจารย์เชื่อใจเจ้ากับข้า จะทำร้ายนางไม่ได้”

“อืม”

อันหลิงหยุนเดินทางอยู่หลายวัน กลางคืนอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ และยังเดินทางได้ยากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ระหว่างทางยังเจอเข้ากับพายุหิมะ

รถม้าหยุดพักระหว่างทาง อันหลิงหยุนพักอยู่ในศาลาพักม้าสองสามวัน ท้องก็ใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ความฝันของอันหลิงหยุนก็มากขึ้นเรื่อยๆ

“เป็นอะไรไป?” อันหลิงหยุนนอนไม่หลับลุกขึ้นมานั่ง กงชิงวี่ก็ลุกขึ้นมา

“ท่านอ๋อง เรากลับไปเถอะ อีกสามวันก็ถึงเมืองหลวงแล้ว” อันหลิงหยุนลุกขึ้นลงจากเตียง แล้วใส่เสื้อผ้า

กงชิงวี่ก็ใส่เสื้อผ้าทันที สั่งการลงไปเร่งเดินทางข้ามคืน

ขึ้นไปในรถม้า อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่กอดเอาไว้ในอ้อมแขน อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นไปจูบกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง ข้าฝัน ฝันเห็นซูมู่หรง เขาเสียชีวิตแล้ว ท่านว่ามันน่าแปลกไหม?”

กงชิงวี่มองลงไป: “นั่นมันไร้ประโยชน์จริงๆ ข้านึกว่าเขาจะเก่งแค่ไหน สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์มาก ยังจะมาถ่วงแข้งถ่วงขาข้าอีก”

“เขาไม่ได้ถ่วงขาท่านไว้เลย ท่านกลับมาช้าเอง แต่เพราะข้าประมาทเกินไป ทำให้หลี่ถิงตายไป หลังจากเขาตายไปข้าก็มักจะฝันเห็นซูมู่หรงอยู่ตลอด ข้าก็รู้ได้เลย เวลาเหลือน้อยแล้ว”

“เหลวไหล นี่ก็ดีๆไม่ใช่หรือ ข้าติดต่อป๋ายสู้สู้แล้ว นางกับมู่มิงจะมาในไม่ช้า อีกสามวันเราก็จะถึงที่นั่นแล้ว”

สีหน้าของกงชิงวี่ซีดขาวไปหมด เริ่มตั้งแต่วันที่กลับ เขาก็นอนหลับได้ไม่สนิท เมื่ออันหลิงหยุนพลิกตัวเขาก็จะลืมตาขึ้นมา กลัวว่าไม่รู้เมื่อไหร่อันหลิงหยุนนอนหลับไปแล้วเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

“อืม แต่หากข้าทนไม่ไหวแล้วล่ะ?” คำพูดบางอย่าง อันหลิงหยุนไม่อยากพูด แต่ว่าไม่พูด ก็กลัวว่าจะไม่มีโอกาสแล้ว

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้แน่น: “ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าจากไปหรอก”

กงชิงวี่ก้มหน้าไปจูบอันหลิงหยุน กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ไม่ยินดีจะฟังอันหลิงหยุนพูดอะไรอีก แต่อันหลิงหยุนต้องพูด นางกลัวว่าจะไม่มีโอกาส

“ท่านอ๋อง หลังจากที่ข้าไปแล้วท่านจะต้องมอบความรักทั้งหมดให้กับเสี่ยวหยุน นี่เป็นสิ่งที่ข้ากับท่านติดค้างนาง หากท่านปฏิบัติต่อนางไม่ดี ข้าจะกลับมาไม่ได้”