ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 905

บทที่ 905 ให้กำเนิด

กงชิงวี่นั่งลง ป๋ายสู้สู้สวมใส่ชุดสีขาวทันที เดินไปถึงหน้าอันหลิงหยุนเปิดเสื้อผ้าบนตัวนางออก กดมือทั้งคู่ไว้บนท้องแล้วฟังดู สั่งให้คนเตรียมพร้อมทันที

“มู่มิงเจ้าไป”

มู่มิงเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว หันกลับไปสั่งการ แล้วไปช่วยเหลือด้วยตัวเอง

ป๋ายสู้สู้เหลือบมองไปที่กงชิงวี่ทันที: “ท่านออกไปก่อน”

“ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่ที่นี่” กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนไว้แน่น ไม่ไปไหนทั้งนั้น จ้องมองอันหลิงหยุนไว้ตลอด

ป๋ายสู้สู้เห็นว่าเขาไม่ไป แทงเขาไปหนึ่งที เขาตอบสนองกลับมา ก็หมดสติไปแล้ว

“มู่มิง เจ้าเอาเขาไปวางข้างๆ” มู่มิงทำตามทันที

ป๋ายสู้สู้หยิบมีดผ่าตัดออกมา ทำการผ่าตัดให้อันหลิงหยุน

ก่อนที่จะได้รับจดหมายของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนก็เขียนจดหมายถึงป๋ายสู้สู้ก่อนตั้งนานแล้ว ให้นางมาผ่าตัดให้กับนาง ยังอธิบายถึงขั้นตอนการผ่าตัดอีกด้วย

ป๋ายสู้สู้เองก็รู้ว่าต้องผ่าตัดอย่างไร เพียงแต่ว่านางยังไม่เคยทำจริงๆเท่านั้น

เพื่ออันหลิงหยุนแล้ว ช่วงเวลานี้ป๋ายสู้สู้ ทดลองทำกับมนุษย์ดินตามวิธีการในหนังสือเล่มเล็กที่อันหลิงหยุนให้กับนางโดยเฉพาะ

โครงสร้างของร่างกายมนุษย์เหมือนกัน ป๋ายสู้สู้มีความมั่นใจ

เด็กถูกนำออกมา ร้องไห้ออกมาเสียงหนึ่ง

ป๋ายสู้สู้เย็บติดทันที ในตอนที่นางกับกำลังทำการเย็บติดอยู่ ร่างกายของอันหลิงหยุนเริ่มเน่าเปื่อย เริ่มเน่าเปื่อยเป็นวงใหญ่ไปตามบาดแผลของนาง ป๋ายสู้สู้ตกใจจนหน้าซีดขาว

“มู่มิง เร็วเข้า ปลุกกงชิงวี่ให้ตื่น” มู่มิงรีบร้อนหยิบเข็มเงินออกมา แทงไปที่ข้อมือของกงชิงวี่ กงชิงวี่ตื่นมา ผลักมู่มิงออกไปทันที มู่มิงชนเข้ากับประตู จนประตูเปิดออก เสียงลมหนาววู้วๆพัดเข้ามาจากนอกประตู

มู่มิวล้มลงไปกับพื้นกระอักเลือดออกมา

กงชิงวี่มองไปทางอันหลิงหยุน ร่างกายส่วนล่างของอันหลิงหยุนเริ่มเน่าเปื่อยแล้ว รอยเขียวช้ำหลังตายบนร่างกายเหมือนกันกับซูมู่หรงในตอนนั้น

“หยุนหยุน......” กงชิงวี่กระโจนเข้าไป อยากจะจับอันหลิงหยุนเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะจับอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

ป๋ายสู้สู้เองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว คนตายไปแล้ว ร่างกายเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำหลังความตาย ร่างกายเริ่มเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว รวดเร็วเหมือนกับเมฆขาวบนท้องฟ้า

ถอยหลังไปสองก้าว ป๋ายสู้สู้ล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น กงชิงวี่ไปกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ แต่คนเน่าเปื่อยไปแล้ว หมดสภาพไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าก็มองไม่ออกแล้ว แม่ทัพอันวิ่งเข้ามาจากด้านนอก ก็เห็นเด็กที่ถูกห่อเอาไว้ด้วยผ้าสีแดงวางอยู่ข้างหนึ่ง เด็กกำลังร้องไห้ไม่หยุด

กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนเอาไว้คำรามด้วยความโกรธ: “ออกไปให้หมด!”

แม่ทัพอันมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง มองไปทางเด็กน้อย อุ้มขึ้นมาแล้วคลุมด้วยผ้าห่ม ออกจากประตูไปทันที

หยุนจิ่นเดินมาถึงหน้าประตู เห็นภาพที่อยู่ในเรือน ไม่มีการตอบสนองในทันที คนยืนอยู่ดีๆก็ล้มลงไป

พระชายาเสียนถึงแก่สิ้นพระชนม์แล้ว ข่าวแพร่ไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

มีคนบอกว่าพระชายาเสียนเสียชีวิตเพราะคลอดยาก มีคนบอกว่าเสียชีวิตเพราะเหนื่อยเกินไป ยังมีคนบอกอีกว่าถูกคนฆ่าตาย

จวนอ๋องเสียนไม่จัดงานฌาปนกิจศพ ประตูปิดแน่นหนา ไม่พบผู้ใดทั้งนั้น แต่แม่ทัพอันพาเด็กหญิงตัวน้อยกับหยุนจิ่นออกไป

จากนั้นฮ่องเต้กับฮองเฮามาเยี่ยมสามีภรรยาอ๋องเสียนด้วยองค์เอง ยังคงปิดประตูไม่พบเช่นเดิม

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมา มองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ลองขยับเขยื้อน อันหลิงหยุนยกมือขึ้นมามองดูมือ เป็นมือของนาง?

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปรอบๆ บริเวณรอบๆเป็นสีขาว

ลงจากเตียง บนพื้นเป็นพื้นพรม เท้าเธอเปลือยเปล่า โต๊ะเก้าอี้ โทรทัศน์ คอมพิวเตอร์ กระจก......

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้ากระจก ในกระจกเป็นผู้หญิงอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกคนหนึ่ง สวมชุดนอนสีขาว ผมสั้น ขาวสะอาดสะอ้าน......

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ เธอกลับมายังโลกอนาคตแล้ว และยังเป็นรูปร่างหน้าตาเดิม?

อันหลิงหยุนเดินไปที่ประตูด้านหนึ่ง เปิดประตูออกแล้วเดินออกไป

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าราวกับความฝันไม่ใช่ความจริง

อันหลิงหยุนรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเมื่อก่อน เหมือนเธอจะแค่ฝันไป ฝันตื่นขึ้นมาแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย