ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 907

บทที่ 907 เฟิ่งป่ายซูคลอดลูก

“ไม่รู้ เจ้าเป็นใคร?”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ: “ท่านจำข้าไม่ได้หรือ?”

“......” สายตากงชิงวี่เย็นชา จ้องมองไปที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองดูบริเวณรอบๆ ดึงกงชิงวี่ออกไป: “เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะถูกพวกเขาพบเข้าจะเกิดเรื่องได้”

ดึงกงชิงวี่เอาไว้อันหลิงหยุนเดินไปไกลมาก เธอเดินลงเขาไปกงชิงวี่เดินตามเธอมาตลอดทาง

ทั้งสองมาถึงตีนเขา อันหลิงหยุนขึ้นรถพากงชิงวี่จากไป

กงชิงวี่อยู่บนรถมองอันหลิงหยุนอยู่ตลอด อันหลิงหยุนยิ้ม: “มองอะไร?”

กงชิงวี่เบือนหน้าออก มองไปทางอื่น

ทั้งสองเดินทางไปไกลมาก ทิ้งรถไปก่อนถึงไปที่อื่น

ไปถึงสถานที่ที่มิดชิด อันหลิงหยุนสัมผัสไปที่ตัวของกงชิงวี่ กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ จ้องมองดูเธอ อันหลิงหยุนไม่รอให้ตอบสนองกลับมา เขาก็เข้าประชิดตัวจูบไปที่ปากของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนจ้องเขา ผลักออกไป

“ไม่ได้!”

กงชิงวี่คว้าอันหลิงหยุนมากอดเอาไว้ ก้มหน้าจูบลงไป อันหลิงหยุนดิ้นรน ใช้แรงผลักกงชิงวี่ออกไป ทั้งสองมองหน้ากัน กงชิงวี่ยังอยากจะเข้าใกล้ อันหลิงหยุนดันหน้าอกเขาไว้ทันที ผลักออกก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา เขาก้มหน้าลงไปมองดูมือของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าของกงชิงวี่ออก เปิดเผยร่างกายของเขาออกมา

กงชิงวี่ยังคงเดินหน้าจะจูบอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผลักกงชิงวี่ออก: “ข้าดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

กงชิงวี่ปล่อยมือ อันหลิงหยุนมองไปทางร่างกายกงชิงวี่ แล้วก็หันกลับไป

กงชิงวี่หันหลังให้กับอันหลิงหยุน จู่ๆอันหลิงหยุนก็เงียบไป

หันหลังกลับมากงชิงวี่เข้าไปจูบ อันหลิงหยุนไม่ได้ปฏิเสธ กงชิงวี่ดึงเสื้อผ้าอันหลิงหยุนออกทันที

.......

ตื่นขึ้นมาจากเตียง อันหลิงหยุนเหลือบมองไปด้านข้าง กงชิงวี่ไม่อยู่แล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา ค้นหาไปทั่วก็หากงชิงวี่ไม่เจอ

กงชิงวี่ลืมตาขึ้นมาจากศาลา เฟยยิงแปลกใจ นอนหลับหรือ?

กงชิงวี่กระชับเสื้อขนสัตว์ฝ้ายบนตัว ลุกยืนขึ้นมา หันหลังเดินไปทางด้านนอกศาลา หิมะโปรยปรายลงมาเต็มพื้น

เฟยยิงกล่าว: “ท่านอ๋อง พวกซื่อจื่อเข้าวังวันนี้”

“......”กงชิงวี่หันกลับมามองครู่หนึ่ง แล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าห้องไป

กลับเข้าไปนั่งลงอยู่ในเรือน กงชิงวี่มองไปบนเตียง ถอดเสื้อขนสัตว์ฝ้ายบนตัวออกแล้วไปที่สระหลิวหวง

เข้าไปในน้ำ กงชิงวี่หลับตาลง เฟยยิงยืนอยู่ด้านหนึ่ง: “ท่านอ๋อง!”

“เมื่อกี้ฝันเห็นหยุนหยุน เจ้าออกไป”

เสียงกงชิงวี่ไร้ความรู้สึกใดๆ เฟยยิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “ร่างของพระชายาถูกฝังไปแล้ว ท่านอ๋อง......”

“หยุนหยุนยังไม่ตาย นางจะกลับมา เพียงแต่มีเรื่องให้ต้องล่าช้าไปเท่านั้น ลงไปเถอะ”

เฟยยิงถึงได้หันหลังออกไป ในความเป็นจริงเพราะร่างกายของพระชายาเน่าเปื่อยรุนแรง สุดท้ายก็รักษาไว้ไม่ได้ ทำได้แค่เผาเท่านั้น เถ้าสุดท้ายที่เหลืออยู่จำนวนหนึ่งก็ฝังไปแล้ว

กลับมาก็เป็นไปไม่ได้แล้ว!

เฟยยิงยืนอยู่หน้าประตู นึกถึงอันหลิงหยุนรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย

ดีๆอยู่ก็หายไปแบบนี้เลย!

หนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว เขายังรู้สึกว่า เหมือนมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน

ในสระหลิวหวงเต็มไปด้วยไอความร้อน กงชิงวี่มีสมาธิจดจ่ออย่างมาก นึกถึงภาพที่อยู่ในฝัน......

อันหลิงหยุนจากไป ก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อยเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น?

กลับไปถึงห้องทดลอง อันหลิงหยุนอยากเข้าไป แต่ทางด้านห้องทดลองนั้นไม่ใช่ห้องทดลองเดิมแล้ว กำลังเตรียมจะเข้าไป ก็เห็นซูมู่หรงเดินมาจากด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนมองดูซูมู่หรง ซูมู่หรงถาม: “คุณจะกลับไปให้ได้เลย?”

“ฉันต้องกลับไป ผมของเขาขาวหมดแล้ว ขาวไปหมดทั้งหัวแล้ว!”

ซูมู่หรงยิ้ม: “แล้วคุณทิ้งผมลงหรือ?”

“ฉันทิ้งคุณลงตลอดอยู่แล้ว แต่ฉันจำได้ว่าคุณผมขาวเต็มหัวไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้?”

“ร่างกายของคุณตอนนี้ ความจริงเป็นอุปกรณ์อันหนึ่ง ผมสร้างยีนใหม่ให้กับคุณ ผมก็เหมือนกัน เป็นร่างที่สร้างขึ้นใหม่เหมือนกัน ตอนที่ผมกลับมาผมตายแล้ว เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ถึงสามารถยืนหยัดไว้ คุณช่วยผม?”

อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ: “แล้วที่นี่คือ?”