ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 908

บทที่ 908 ซูมู่หรงอยู่ในท้อง

อันหลิงหยุนอายุหนึ่งเดือนแล้ว ลืมตาขึ้นมาก็สามารถมองเห็นเฟิ่งป่ายซูกับซูอู๋ซินทั้งสองคนแล้ว เพราะเรื่องของการอุ้มลูก ทั้งสองมักจะแย่งกันไปมาอยู่บ่อยๆ

แต่ทุกครั้งคนที่แพ้ก็เป็นซูอู๋ซินเสมอ อยู่ต่อหน้าเฟิ่งป่ายซู ซูอู๋ซินมักจะแพ้เสมอ

“ท่านว่าจะให้ชื่อว่าอะไรดี?” ขณะที่เฟิ่งป่ายซูลูบใบหน้าเล็กที่เนียนนุ่มของอันหลิงหยุน ก็สอบถามไปด้วย

ซูอู๋ซินนั่งอยู่ด้านข้าง กุมมือเล็กๆของอันหลิงหยุนเอาไว้

“หลิงหยุนเถอะ เฟิ่งหลิงหยุนดีไหม?” ซูอู๋ซินคิดถึงลูกสาวคนนั้น ในใจเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ถึงตอนนี้ก็ยังยอมรับไม่ได้ เดิมทีเขาคิดจะทำลายประเทศต้าเหลียงให้ราบคาบด้วยความโกรธ แต่เขาไปแล้ว คนคนนั้นผมขาวไปทั้งหัวแล้ว ได้ยินว่าเพราะคลอดลูกสาวถึงได้คลอดยาก เขายังจะพูดอะไรได้อีก?

เฟิ่งป่ายซูถาม: “ท่านเป็นผู้ชายอกสามศอก จะให้ลูกสาวใช้นามสกุลของข้า?”

“ใช้ของใครแล้วอย่างไร นอกจากนี้ตอนนี้ประเทศเฟิ่งก็มีแค่เด็กคนนี้ ข้าก็อายุขนาดนี้แล้ว ยังหวังจะคลอดอีกหรือ ความรักของเราให้นางทั้งหมดเถอะ”

ซูอู๋ซินอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา: “หลิงหยุน พ่อว่าหวังเจ้าจะเป็นหลิงหยุนคนนั้น”

อันหลิงหยุนหลับตาลงอย่างจนปัญญา ทอดถอนใจในใจเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง เจ้าคนฆ่ามีดพันเล่ม(ไม่ได้ตายดี)ซูมู่หรง เจ้ารอก่อนเถอะ ชาตินี้อย่าได้พบกันอีกเด็ดขาด มิเช่นนั้นไม่ยอมอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันแน่

หยุนโล๋ชวนจามออกมาหนึ่งครั้ง รู้สึกว่าคนที่อยู่ในท้องเคลื่อนไหว ก้มหน้าลงไปมองท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย หยุนโล๋ชวนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เหลือบมองไปยังลูกสาวที่กำลังถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของแม่นม ลุกยืนขึ้นมา

“พวกซื่อจื่อกับจวิ้นจู่มาหรือยัง?”

“มาแล้ว อยู่ในตำหนักของไทเฮา” แม่นมตอบ หยุนโล๋ชวนเดินไปทางตำหนักของไทเฮา

วันนี้หยุนจิ่นมาด้วย อุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขน

หยุนโล๋ชวนเข้าประตูมาหยุนจิ่นคำนับ หยุนโล๋ชวนเดินไปอุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขน พอเห็นเสี่ยวหยุน ก็ยิ้มออกมา: “เสี่ยวหยุนเป็นเด็กดีหรือเปล่า คิดถึงป้าหรือเปล่าน้า?”

หยุนจิ่นกล่าวว่า: “วันนี้เป็นเด็กดีมากไม่ได้ร้องไห้ด้วย พี่ชายทั้งหลายก็คอยเอาใจ”

“อืม” หยุนโล๋ชวนมองไปรอบๆ เด็กๆอยู่กันทุกคน เข้าไปคำนับไทเฮาแล้ว ก็มาพูดคุยกับพวกเด็กๆ

“เจ้าห้า เจ้ามานี่ เจ้าว่าในท้องป้าเป็นน้องสาวหรือว่าน้องชาย?”

เจ้าห้าเหลือบมอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หยุนโล๋ชวนแปลกใจ: “เป็นอะไรไป?”

“เป็นน้องชาย”

“งั้นหรือ?” หยุนโล๋ชวนกลับเชื่อ หมอหลวงก็พูดแบบนี้เหมือนกัน

จู่ๆเจ้าห้าก็บอกว่า: “ท่านยาย เรากลับกันเถอะ”

หยุนจิ่นฟังพวกเด็กๆมาตลอดอยู่แล้ว รู้ว่าพวกเขาไม่ชอบเข้าวัง ลุกขึ้นก็ขอตัวกลับไป เสี่ยวหยุนก็อุ้มกลับไปพร้อมกันด้วย

ระหว่างทางกลับไปเจ้าห้าเงียบไม่พูดอะไรเลย กลับไปถึงจวนอ๋องเสียนก็ไปยังลานโอวหลาน

ประตูเปิดออก เจ้าห้ามองไปทางผู้ชายที่ผมขาวเต็มหัว เดินเข้าไปข้างใน

“ท่านพ่อ!”

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาเฉื่อยชาไร้ชีวิตชีวา: “อืม”

“ครูผู้ฝึกของท่านแม่คนนั้น มาแล้ว”

สายตาที่ไม่มีความรู้สึกมาหลายเดือน ถูกย้อมด้วยแสงแปลกประหลาดเล็กน้อย กงชิงวี่มองไปที่ลูกชาย: “พูดมา”

เจ้าห้ากล่าวว่า: “แต่เขาอยู่ในท้องเสด็จป้า”