ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 909

บทที่ 909 ในระยะสิบปี

“นางเคยพูดจริงหรือ?” กงชิงวี่ไม่เชื่อ

“ท่านอ๋อง เฟยยิงเคยหลอกท่านหรือ? ท่านจำตีนเขาภูเขาสือหลี่ได้ไหม ท่านไปทุกครั้งก็ต้องต่อสู้กับคนพวกนี้?”

“อืม”

“พระชายาให้ข้าแอบสังเกตอย่างลับๆ เรียนรู้กระบวนท่าของพวกเขา ก็เพื่อที่จะสามารถเอาชนะท่านอ๋องได้ พระชายาบอกว่าเอาชนะท่านอ๋องได้ก็จะสามารถปกป้องท่านอ๋องได้ พระชายาบอกว่าวันหน้าหากนางเกิดเรื่องขึ้นไม่สามารถวางใจคนอื่นได้ แต่สามารถไว้ใจเฟยยิงได้

ยังบอกอีกว่าหากท่านอ๋องแสวงหาความตาย เราก็ต้องขวางเอาให้ได้

เฟยยิงไม่หลอกลวงท่านอ๋องหรอก”

กงชิงวี่มองไปทางฮ่องเต้ชิงหยิน: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อ เพียงแต่ข้าไม่สามารถปล่อยเขาไปได้”

ฮ่องเต้ชิงหยินโกรธแล้ว: “เจ้าบ้านี่ ไสหัวออกไป มิเช่นนั้นจะฆ่าพวกเขาด้วย!”

หยุนโล๋ชวนเกือบจะฟังเข้าใจแล้ว กล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ท่านต้องการจะฆ่าลูกชายข้าเพื่อต้องการจะหยุดไม่ให้เขามายังโลกใบนี้?”

สายตากงชิงวี่เย็นชา ไม่ได้พูดออกมาทันที

หยุนโล๋ชวนโบกมือ: “ออกไปให้หมดเถอะ วันนี้อ๋องเซ่เจิ้งฝันร้าย เจอกับสิ่งอัปมงคลเข้า เฟยยิงเจ้าก็ลงไปเถอะ มีข้าอยู่ เขาก็อยู่ หยุนหยุนยังไม่กลับมา ข้าจะปกป้องเขาเอาไว้ แม้จะเป็นฮ่องเต้ ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายอ๋องเซ่เจิ้ง

อ๋องเซ่เจิ้งทำเพื่อรากฐานพันปีของประเทศต้าเหลียงถึงได้ป่วยด้วยโรคทางใจ พระชายาอ๋องเซ่เจิ้งทำเพื่อความสงบสุขของประเทศต้าเหลียงถึงได้เจ็บป่วย

บุญคุณในครั้งนี้ประเทศต้าเหลียงจะไม่มีวันลืม ฝ่าบาทกับข้าก็จะไม่ลืมเช่นกัน เจ้าออกไปก่อน พวกเจ้าก็เหมือนกัน”

เฟยยิงไม่ไป หยุนโล๋ชวนมองไปทางฮ่องเต้ชิงหยิน ฮ่องเต้ชิงหยินถึงได้กล่าวว่า: “ลงไปเถอะ”

คนออกไปแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยินยังคงปกป้องหยุนโล๋ชวนอยู่เช่นเดิม หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อย่าทำขายหน้าข้างนอกอยู่อีกเลย เข้ามาเถอะ”

หันหลังหยุนโล๋ชวนเข้าไปในวังเฟิ่งหยี ฮ่องเต้ชิงหยินมองกงชิงวี่ด้วยความแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง สะบัดชายแขนเสื้อเดินตามเข้าไป เข้าประตูไปก็อุ้มองค์หญิงขึ้นมาก่อน

หยุนโล๋ชวนไม่ได้รู้สึกกลัว มองสังเกตกงชิงวี่ที่เดินเข้าประตูเข้ามา ผมขาวไปหมดทั้งตัวแล้ว ทำให้คนอดที่จะรู้สึกเอ็นดูสงสารไม่ได้ น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา เช็ดน้ำตาออกหยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้งเชิญนั่ง”

กงชิงวี่ยืนอยู่ไม่ขยับ หยุนโล๋ชวนเช็ดน้ำตาอยู่กล่าวว่า: “ข้ามีสามเรื่องที่อยากจะพูด เรื่องที่หนึ่งท่านไม่สามารถฆ่าลูกชายของข้า อย่างไรเสียท่านก็เป็นเสด็จอาของเขา เสด็จอาฆ่าหลานชาย จะไม่ใช่กฎแห่งสวรรค์ไม่อาจให้อภัยอย่างนั้นหรือ ข้อที่สองหากเด็กคนนี้คือซูมู่หรงจริงๆ ท่านฆ่าเขาแล้ววันหน้าก็จะหาหยุนหยุนไม่เจอ เขาเกิดและเติบโตขึ้นมา จะต้องไปหาหยุนหยุนแน่นอน นี่ก็คือเบาะแสข้อหนึ่ง เรื่องที่สามวันหน้าหยุนหยุนจะกลับมาแน่นอน นางรู้ว่าท่านฆ่าซูมู่หรงแล้วจะเป็นอย่างไร?”

กงชิงวี่จ้องมองดูหยุนโล๋ชวน: “วันหน้าค่อยฆ่าเขา!”

“ยี่สิบปีหลังจากนี้จะเป็นเช่นไรข้าไม่สนใจ ตอนนี้หากท่านฆ่าเขาในท้องของข้า คนที่เสียเปรียบที่สุดก็คือท่าน ท่านคิดว่าล่ะ?

เพราะอะไรซูมู่หรงถึงมาเวลานี้? เพราะอะไรไม่มาเร็วหน่อย?”

ในสมองของกงชิงวี่รู้สึกขุ่นมัวเล็กน้อย มองดูหยุนโล๋ชวนไม่ได้ตอบอะไร

“เป็นเพราะหยุนหยุนจะมาแล้ว หรือน่าจะบอกว่า นางมาแล้ว! เขาต้องมาหน้าหลังหยุนหยุนแน่ หรือว่าต้องเจ็ดเฒ่าแปดสิบถึงจะได้อยู่กับหยุนหยุน?

ตรงกันข้ามกับท่าน......อ๋องเซ่เจิ้ง......” หยุนโล๋ชวนจงใจหยุนไว้ครู่หนึ่ง

ดวงตากงชิงวี่เย็นชา: “พูด”

“ซูมู่หรงมาเวลานี้ เช่นนั้นคิดว่าหยุนหยุนก็น่าจะเป็นช่วงเวลานี้เช่นกัน หากเป็นเช่นนี้ ปีนี้อ๋องเซ่เจิ้งอายุยี่สิบกว่าแล้วใช่ไหม? หากจำไม่ผิด ยี่สิบสองใช่ไหม?”

เมื่อหยุนโล๋ชวนกล่าวคำนี้ออกมา คิ้วของกงชิงวี่ขยับเล็กน้อย นัยน์ตาเย็นชายิ่งขึ้นไปอีก

หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ถึงแม้ว่าตอนนี้หยุนหยุนจะเกิดมาแล้ว อายุน้อยกว่าท่านมากจนเกินไป ท่านสามารถเป็นพ่อนางได้เลย ท่านว่า......”

“ซูมู่หรง......” กงชิงวี่กัดฟัน มองดูท้องของหยุนโล๋ชวนด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความดุร้ายต้องการอยากจะฆ่า หยุนโล๋ชวนกลับไม่คิดเช่นนั้น อย่างไรก็เป็นถึงลูกหลานตระกูลแม่ทัพ มองดูกงชิงวี่ก็ยังคงใจเย็นและสงบนิ่งเช่นนั้น

นางกลับบอกว่า: “อ๋องเซ่เจิ้ง ซูมู่หรงเป็นเบาะแสทางหนึ่ง สามารถช่วยท่านหาหยุนหยุนเจอได้ อีกทั้ง...... ท่านก็จะขาดท่าทางที่สง่างามไม่ได้ หากว่าวันหน้าท่านสามารถหาหยุนหยุนพบ เอาชนะใจหยุนหยุนได้อีกครั้ง นั่นไม่ได้หมายความว่า โจมตีซูมู่หรงแล้วหรอกหรือ?”

กงชิงวี่ยิ้เย็นชา: “ฮองเฮามีความคิดยืดหยุ่นและชาญฉลาดจริงๆ จับข้าเอาไว้อยู่หมัด”