ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 91

บทที่ 91 หนึ่งเรื่องสามมุม

เมื่อปิดประตูลงจิตใจของอันหลิงหยุนสั่นเทิ้ม เมื่อเห็นกงชิงวี่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า นางเริ่มกระวนกระวายขึ้น

คิดอยากจะนำเข็มเงินออกมาปกป้องตัวเอง แต่การใช้เข็มเงินรับมือกงชิงวี่ ก็เท่ากับฆ่าตัวเองเปล่าๆ

ยิ่งไปกว่านั้นเพราะเรื่องเคยใช้เข็มเงินรับมือกงชิงวี่ ยั่วให้กงชิงวี่อารมณ์ไม่ดี ความสัมพันธ์ของทั้งสองในตอนนี้ราวกับน้ำและไฟ หากนางยังใช้เข็มเงิน เกรงว่าจะทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงอีก

เมื่อเป็นดังนี้ อันหลิงหยุนจึงไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ

กงชิงวี่ที่ร่างกายเปลือยเปล่า นิ่งอยู่นานจึงเอ่ยขึ้น “เจ้ารีบวิ่งมาที่นี่เพื่ออะไร？”

กงชิงวี่หูตาไว จากการเริ่มฝึกฝนตั้งแต่เด็ก ทำให้ความว่องไวของสายตาและการฟังของเขาเหนือกว่าคนทั่วไป นางที่เดินมาอย่างเร่งรีบนั้น ใจของกงชิงวี่ถึงกับอ่อนลง

เพียงแต่เกรงว่านางจะมาพูดอะไรที่เขาไม่อยากฟังอีก

“นอนไหมที่ข้าเลี้ยงไว้ออกจากรังแล้ว คิดว่าท่านอ๋องน่าจะยังอยู่ ข้าจึงรีบมารายงานท่านอ๋อง ไม่ทันคิดอะไรก็พรวดเข้ามา ต้องขอท่านอ๋องอย่าได้ตำหนิ”

อันหลิงหยุนในขณะที่กระวนกระวายนั้นเองก็ยังกุเรื่องขึ้นได้

กงชิงวี่ลุกกายขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าขึ้นสวม “ไหนข้าไปดู”

สวมรองเท้า พลางเดินก้าวออกจากประตูไป แต่อารมณ์ดีขึ้นบ้างไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนตามไปที่ห้องของนาง เมื่อเห็นกงชิงวี่ที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้ามากนัก อันหลิงหยุนจึงหยิบผ้าคลุมผืนหนึ่งส่งให้

“ให้ท่านอ๋องคลุมไว้” กงชิงวี่ไม่ได้หันกลับมา อันหลิงหยุนจึงตามไปคลุมร่างเขาให้ราวกับดูแลเจ้านายตัวเอง

เมื่อก้าวเข้าห้องไปบ่าวใช้และอาหยู่ต่างรีบคำนับทำความเคารพ

“ท่านอ๋อง”

“หงเถาคำนับท่านอ๋อง”

“ลุ่ยหลิ่วคำนับท่านอ๋อง”

กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจขึ้น “บ่าวใช้ในจวนมีชื่อหงชื่อลุ่ยแต่เมื่อไหร่？”

“ตอบท่านอ๋อง เป็นพระชายาตั้งให้เจ้าค่ะ เดิมทีเป็นมู่เถาและมู่หลิ่ว พระชายาคิดว่าไม่น่าฟัง จึงเปลี่ยนชื่อให้เจ้าค่ะ” หงเถาตอบ

กงชิงวี่หันหน้ามองกลับไปยังอันหลิงหยุน “ข้ามองไม่ออกจริงๆ พระชายากลับชอบดอกหงลุ่ยหลิว？”

“ทำให้ท่านอ๋องต้องหัวร่อย่อแล้ว ข้าเพียงตั้งขึ้นเท่านั้น อาจไม่วิจิตรบรรจงเลือกคำได้เท่าท่านอ๋องเลย หากเป็นท่านอ๋อง นับว่าต้องเลือกได้ดีกว่าข้า ตั้งชื่อได้ดีกว่าข้าแน่นอน”

กงชิงวี่เดิมทีอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เวลานี้นับว่าดีขึ้นอีก หันกายกลับไปใกล้ชิดมากขึ้น “พระชายาหมายถึง บัดนี้นับว่าข้าเหนือเทียมชั้นได้ใช่หรือไม่？”

ความร้อนกู่หนึ่งพัดมา อันหลิงหยุนคิดอยากหนี แต่เพราะครั้งก่อนทำผิดกับกงชิงวี่ไว้ และก็ไม่อาจต้านทานจริงๆ จึงไม่ได้หนีไป

“ท่านอ๋องนับว่าเก่งจริงๆ”

เมื่ออันหลิงหยุนเอ่ยจบก็รีบรุดหน้าไป

นางเก็บใบหม่อนวางไว้บนถาดหลายใบ ซึ่งนับว่ามีคุณค่าเป็นอย่างมาก เพราะเวลานี้ อากาศเย็นจนเป็นน้ำแข็ง แต่นางก็สามารถหาใบหม่อมมาได้

และเพราะฟ้าไม่ทำร้ายคนผู้มีความพยายาม หนอนไหมของนางก็เติบโตได้แข็งแรง กับความเร็วระดับนี้ ไม่กี่วันก็คงเติบใหญ่ และอีกหน่อยก็คายไหมได้แล้ว

เวลานั้นนางเพียงขอให้บรรดาหนอนไหมเหล่านั้นเป็นเพศผู้มากกว่าเพศเมีย และขยันขันแข็งกินใบหม่อน

ตามที่คัมภีร์แพทย์ได้บอกไว้ หนอนไหมคายไหมต้องฝ่าฟันความหนาว แต่เท่าที่นางดูแล้วดูจะเป็นไปไม่ได้นัก หนอนไหมฤดูหนาวต่างไม่ต้องฝ่าฟันความหนาวใดๆ ไหมที่คายออกมาจะมีความเย็นได้อย่างไร

กงชิงวี่ลองก้มดู พลางเอ่ยถาม “เจ้าแมลงเหล่านี้น่ะหรือ？”

“อย่าดูถูกพวกทันเชียว เดิมทีพวกมันก็นับเป็นยาได้เลย ทว่าบรรดาแพทย์ในจวนอาจไม่รู้ ความสำคัญของยานั้นอยู่ที่ใด ดังนั้นไม่ว่าเก็บไปเท่าไหร่ ก็นำไปใช้ประโยชน์มากไม่ได้” อันหลิงหยุนเมื่อคิดถึงบรรดาหมอจวนเหล่านั้น แม้จะเจนจัดเรื่องหารรักษา แต่ไม่นับว่าเชี่ยวชาญเรื่องยานัก ทำให้ใช้ส่วนประกอบต่างๆ ได้ไม่เต็มที่

กงชิงวี่ประหลาดใจแล้ว “ว่าอย่างไรนะ？”

“พวกเจ้าออกไปก่อน ท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อหงเถาลุ่ยหลิ่วสองคนนั้นออกไป อันหลิงหยุนจึงเอ่ยขึ้น “แท้จริงแล้วประโยชน์สูงสุดไม่ได้อยู่ที่ตัวหนอนไหม แต่อยู่บนใบไม้ที่มันกลืนลงไป บรรดาใบหม่อนเหล่านี้จะสร้างสารอะไรบางอย่างที่คล้ายกับใบหม่อนโบราณ ใบของต้นนี้รักษาอาการเจ็บป่วยยามหน้าหนาวและอาการเย็นเหน็บกระดูกได้ แต่หากเป็นมนุษย์กินจะไม่เกิดประโยชน์อะไร อย่างแรกคือจะกินไม่ลง เพราะใบเหล่านี้มีรสขมจัด อย่างที่สองคือบนใบไม้จะมีพิษที่ร่างกายมนุษย์ขับออกไม่ได้ แต่บรรดาหม่อนสามารถกำจัดออกไปได้ จึงเหลือเพียงความสามารถในการรักษาอาการป่วยได้

แต่อย่างไรใบไม้ประเภทนี้ก็นำมาใช้โดยตรงได้เลย เพียงแต่ประสิทธิภาพจะไม่ดีนัก เพียงเป่าลมให้แห้ง นำใบไม้ใส่ถุงไว้ แล้วนำมาวางไว้บนร่างกาย ก็สามารถใช้รักษาอาการป่วยลมหนาวได้

เพียงแต่หากนำมาใช้เลยประสิทธิภาพจะไม่ดีเท่าการใช้กับหนอนไหม หากพลิกไปมาใบไม้จะแหลกละเอียดไปได้ บางคนอาจจะถึงกับแพ้ ทำให้ไม่สบายตัว หากใช้หนอนไหม ไม่เพียงจะสบาย ยังสามารถรักษาระยะเวลาการใช้ได้นานขึ้น คุณประโยชน์ที่ดีที่สุดคือยาที่มาจากหนอนไหมประสิทธิภาพดีกว่าใบไม้

จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจ หนอนไหมทำไมมีประสิทธิภาพที่ดีกว่ายาใบไม้ แต่หากเท่าที่ข้าดูแล้ว หนอนไหมเย็นมีคุณสมบัติอะไรบางอย่าง และตัวคุณสมบัติยาเองก็มีจดบันทึกไว้ แต่คุณสมบัติจริงๆ ของมา ข้าก็ต้องศึกษาต่อไปถึงจะรู้ได้”

“หากตามที่เจ้าพูดมาแล้ว เจ้าให้หนอนไหมเย็นกินใบหม่อมเหล่านี้ลงไป ไหมที่คายออกมาสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของไข้หนาวได้？”

“เป็นเช่นนั้น”

อันหลิงหยุนคิดอย่างนั้นเช่นเดียวกัน แต่ที่นางอยากได้ไหมของหนอนไหมเย็นยังมีเพื่อวัตถุประสงค์อื่น นำมาใช้ทำยาเป็นเพียงวัตถุประสงค์รอง

“หมอประจำจวนคนนั้นลองใช้แล้วแจ้งว่าสามารถรักษาความอบอุ่นภายในได้ นักว่าผิดแล้ว？”

“อืม ข้าเองก็คิดว่าผิดแล้ว แท้จริงแล้วคุณสมบัติใยไหมประเภทนี้ใช้สำหรับทอผ้า นำมาใช้กับการรักษานับว่าเป็นการเพิ่มขีดการใช้”

“...”

กงชิงวี่เงียบไปครู่หนึ่ง ยารักษายังนับเป็นการเพิ่มขีดการใช้อะไรอีกหรือ