ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 92

บทที่ 92 กระตุ้น

ตื่นเช้าขึ้นมาอันหลิงหยุนพลิกตัวขึ้น ร่างคนข้างกายราวกับกำแพงหน้าใหญ่ มือกุมมือนางแนบแน่น แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้านั้นกลับน่าเกลียดยิ่งนัก

อันหลิงหยุนคิดทบทวนกลับไป คิดถึงเหตุการณ์กระอักกระอ่วนเมื่อคืน

เมื่อกงชิงวี่กำลังถือปืนได้ที่ ประจำเดือนนางก็มา

ดังนั้น ทั้งสองต่างพักรบ ตัดสินใจจะนำเรื่องนี้เก็บไว้จัดการภายหลัง

แต่เห็นได้ชัดว่ากงชิงวี่ไม่ยินดีเท่าใดนัก ไม่ได้นอนทั้งคืน มือกุมนางไว้ ราวกับเกรงว่านางจะวิ่งหนีไป

เมื่ออันหลิงหยุนพลิกตัว บังเอิญหันไปทางกงชิงวี่พอดี ทำให้ท้ายสุดกงชิงวี่พลันถลันตัวบนขึ้นตัวของนาง ขบริมฝีปากนางจูบดูดดื่ม อันหลิงหยุนแทบหายใจไม่ออก ตื่นมาก็เริ่มแต่เช้า นางเองก็กินไม่อิ่มพอๆ กัน

แต่หากเทียบอายุกันแล้ว ชายหนุ่มมีอายุน้อยกว่าแถมเลือดพล่านขนาดนี้ อันหลิงหยุนนับว่าปฏิเสธลำบากนัก ยิ่งตัวเขาเองก็นับว่าเป็นผู้เล่นมือฉกาจอีกด้วย

เมื่อจูบจนดูดดื่มแล้ว กงชิงวี่จึงโพล่งขึ้น “ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าเรื่องนี้จะจบลง？”

“เรื่องนี้ตอบไม่ถูก สามถึงห้าวันอาจจะได้ บางครั้งก็เจ็ดถึงแปดวัน” อันหลิงหยุนถึงกับไม่หน้าแดง เพียงเลียรอบริมฝีปาก นับว่ารสชาติไม่เลวทีเดียว

“เวลาชัดเจนหน่อยไม่ได้หรือ？” กงชิงวี่กัดริมฝีปากนางเล่น พลางพลิกตัวกดตัวนางเอาไว้ ทนทรมานอยู่ครู่หนึ่ง

อันหลิงหยุนทำได้เพียงร่วมมือ จนเมื่อกงชิงวี่ไม่เดือดพล่านมากแล้ว ทั้งสองจึงลงจากเตียงมาด้วยกัน

อันหลิงหยุนไปดูเจ้าสิ่งล้ำค่าเหล่านั้นก่อน เติบโตได้ดีทีเดียว จึงวางใบหม่อมให้เพิ่มเติม อันหลิงหยุนควบคุมอุณหภูมิในห้องให้เหมาะสม รอเพียงให้บรรดาเจ้าสิ่งล้ำค่าคายไหมออกมา

กงชิงวี่เปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไปข้างกายอันหลิงหยุน “ไม่ใช่อยากอาบน้ำหรือ ก็อาบที่นี่ได้”

อันหลิงหยุนหันหน้ามา “เมื่อคืนวานข้าอยากอาบน้ำ แต่วันนี้ไม่ได้บอกอะไร”

ใครจะอาบน้ำตั้งแต่ตอนเช้า แล้วยังเป็นวันที่อากาศเย็นขนาดนี้

“อย่างนั้นก็กินข้าวเช้าก่อน”

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่ลากไปกินข้าว เมื่อกินเสร็จแล้วอันหลิงหยุนเริ่มปวดเอว และไม่รู้เป็นเพราะอะไร คราวนี้ถึงกับปวดอย่างหนัก

อันหลิงหยุนเดินไม่ไหว จึงปีนขึ้นไปนอนบนเตียง

กงชิงวี่ไม่วางใจ จึงนั่งลงข้างๆ เตียง ในใจอันหลิงหยุนสับสนวุ่นวาย เขาเป็นห่วงความเป็นความตายของนาง หรือกลัวว่านางจะหนีไป？แล้วทำเรื่องนั้นไม่สำเร็จ？

อันหลิงหยุนเพื่อให้ความเจ็บลดลง จึงเรียกให้คนอุ่นน้ำขิงมา เมื่อดื่มแล้วจึงรู้สึกดีขึ้น แต่นางก็ไม่อยากลงจากเตียง

รอจนฟ้าเริ่มมืดอันหลิงหยุนจึงยอมลงจากเตียง

เมื่อรู้สึกไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว อันหลิงหยุนจึงไปดูหนอนไหมเย็นคายเส้นไหม แล้วก็เป็นดังนั้นเริ่มคายเส้นไหมแล้ว อุนหลิงหยุนดีใจยิ่ง หนอนไหมเย็นคายเส้นไหมด้วยความลำบากสู้ความหนาว

เมื่อนำมาวางไว้บนมืออันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “สรรพสิ่งในโลกล้วนน่าอัศจรรย์ นี่มันอากาศเย็นมากเลยนะ”

กงชิงวี่รออยู่ในห้องมาทั้งวันแล้ว หญิงคนนี้ห่วงแต่แมลงไม่มองเขาเลย

“เจ้ามหัศจรรย์กว่าพวกมันมากนัก”

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนพลางเดินไปหาอันหลิงหยุน เมื่อไปยังเบื้องหน้าก็โอบกอดนางไว้ “เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ？”

อันหลิงหยุนทำได้เพียงมองบน ไม่เขินบ้างหรือไง โอบๆ กอดๆ กลางวันแสกๆ คนโบราณเสรีมากขนาดนี้เชียวหรือ？

แล้วยังเจ้าบุรุษคนนี้ เปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรือ？

อันหลิงหยุนลากกงชิงวี่ไปนั่งลง พลางเอ่ยถามอย่างจริงจัง “เจ้าไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเจ้าหรือ อย่างไรเจ้าก็เป็นถึงอ๋องเสียนเชียวนะ”

“อ๋องเสียนแล้วอย่างไรเล่า ก็ไม่นับเป็นชายหรือ？” กงชิงวี่นั่งลงพลางบีบหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนปัดมือเขาออกเบาๆ

“เป็นถึงอ๋องเสียน บีบหน้าคนอื่นไม่อายหรืออย่างไร？”

“อ่อนโยนกับพระชายาตัวเอง ใครจะกล้าบอกให้อาย？”

“...”

อันหลิงหยุนนิ่งไปไม่เขยิบตัว ราวกับค้นพบอะไรบางอย่าง ต่อปากต่อกรกับกงชิงวี่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่สนุกอยู่ไม่น้อย

ไม่ติดกับเรื่องบรรดาศักดิ์ของเขา ก็รู้สึกสนุกทีเดียว