ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 93

บทที่ 93 อ่อนน้อมถ่อมตน

อาหยู่นำกระดาษและหมึกเข้ามา อันหลิงหยุนนั่งอยู่ด้านข้างไม่ไหวติง นางเกรงว่ากงชิงวี่จะกลับความคิด รู้สึกหัวใจเต้นหนักจนแทบจะเด้งออกมา

กงชิงวี่เตรียมหมึกและกระดาษเพื่อเขียนจดหมายถอดตำแหน่ง รอครู่หนึ่งพลางมองไปยังอันหลิงหยุน ปากกาก็ยังจรดลงไป “เกือบจะติดกับเจ้าแล้ว ข้าไม่ให้เจ้าสบายใจไปหรอก”

พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปดูหนอนไหมเย็น พลางเอ่ยขึ้น “ต่อไปหากใครเตรียมหมึกและกระดาษมาให้ข้าเขียนยกเลิกตำแหน่งพระชายา ข้าจะตัดมือมันให้สิ้น”

อาหยู่รีบเก็บของ แล้วรีบวิ่งออกประตูไป

เกรงว่าจะมือขาดโดยไม่มีเหตุอันควร！

ครั้งนี้ยังถูกถอดยศไม่สำเร็จ อันหลิงหยุนสบายใจไปหลายวัน แรกเลยก็มาดูหนอนไหมเย็นคายไหม อย่างที่สองก็อดทนความเจ็บปวดตรงเอว เวลาผ่านไปวันๆ อย่างสบาย หากไม่มีความจำเป็นนางก็จะไม่ออกจากห้อง

กับกงชิงวี่แล้ว หลายวันมานี้ก็ไม่ได้ร่วมเตียงกับนาง เพียงช่วงกินข้าวจะได้มาพบกัน

ความอบอุ่นระหว่างอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ต่างค่อยๆ ลดลง

เรื่องการร่วมนอนต่างคนต่างไม่มีใครพูดถึง ต่างราวกับมีกำแพงบางๆ กั้นอยู่

เนื่องจากหลายวันมานี้อันหลิงหยุนเองก็เป็นประจำเดือน นางก็ไม่อยากเขยิบตัวมากนัก นอกจากดูเจ้าหนอนไหมแล้ว ก็ศึกษาที่บำรุงหน้า ที่ยุ่งยากที่สุดก็คือไม่มีถุงที่ปิดสนิทแล้ว ทำให้น้ำบำรุงหน้ามักจะเสียคุณภาพไป

ลองใช้วิธีที่หลากหลาย อันหลิงหยุนรู้ว่าที่ประเทศต้าเหลียงมีเตาเผาอยู่ ได้ยินมาว่าเป็นหมู่บ้านเตาเผา นางอยากไปลองทำดูสักครั้ง

แต่ติดอยู่ตรงที่นางเองก็กลัวจะพบกับคนในยุทธจักร ลังเลอยู่นานกว่าจะไปหากงชิงวี่

“หาเตาเผา？” หลายวันมานี้กงชิงวี่นับว่านิ่งเงียบเป็นอย่างมาก นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องโดยไม่ออกมาเลย ทั้งสองคนแม้จะอยู่เพียงข้างห้องกัน แต่ก็ไม่มีใครคุยกับใครก่อน

ภายในจวนต่างเริ่มไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ ไม่เหมือนับตอนแรกที่มีแต่คนสงสัย

ยิ่งโดยเฉพาะเรื่องที่จะถอดตำแหน่งพระชายาต่างเป็นที่รู้กันทั้งจวน

พระชายาที่จะถูกถอดยศ หากท่านอ๋องจะเย็นชากับนางบ้างนับเป็นเรื่องธรรมดา และคนภายในจวนอ๋อ

เสียนก็นับเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

หากแต่อันหลิงหยุนกลับไม่ถูกคนดูถูกเหมือนเมื่อครั้งแรกๆ จากเรื่องของหมดจวนก็ทำให้ชื่อเสียงของนางดีขึ้นอย่างมาก

กงชิงวี่นั่งอยู่บนเก้าอี้อุ่น บนโต๊ะก็มีเตาไฟหอมอยู่ ภายในห้องอบอุ่นยิ่งนัก กลิ่นหอมอบอวล กาชาที่วางอยู่ข้างมือถูกยกขึ้นเทลง ถ้วยชาถูกเกลี่ยฝาหลายครั้งพลางยกดื่ม

อันหลิงหยุนยืนอยู่ปากประตูพลางเอ่ยถาม “เดิมทีข้าอยากไปดูโรงงานดินเผา แต่ฮ่องเต้ห้ามข้าไม่ให้ออกไปข้างนอก ข้าออกจากจวนไม่ได้ จึงทำได้เพียงเชิญผู้เผาดินเผาเข้ามา ข้าจะเผาขวดหลายขวดทีเดียว”

กงชิงวี่วางฝาแก้วชาลงสบสายตาพลางเอ่ย “เผาขวด？”

“อืม”

อันหลิงหยุนไม่อธิบายเพิ่ม และกงชิงวี่ก็ไม่ได้ถาม

“อาหยู่ เจ้าไป”

กงชิงวี่สั่งแล้ว ให้อาหยู่ดำเนินการเรื่องนี้ อันหลิงหยุนพอเอ่ยไปก็คิดจะเดินกลับ เมื่อกำลังหันหลังจะเดินจากไปนั่นเองก็ถูกเรียกขึ้น

“ร่างกายสะอาดหรือยัง？” กงชิงวี่จะอย่างไรก็เป็นบุรุษ จะคิดถึงเรื่องอย่างนั้นก็นับว่าไม่แปลกอะไร

“ยัง”

หันกายพลางพยุงตัวไป อันหลิงหยุนกลับไปยังที่ของตัวเอง

กงชิงวี่โยนหนังสือในมือทิ้งไป ไม่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง

จะร่วมหอทีทำไมมันยุ่งยากนัก ！

อันหลิงหยุนกลับไปก็กังวลนัก ประจำเดือนก็กำลังจะหมดลงแล้ว จะทำอย่างไรดี？

อาหยู่หาช่างเผามาได้อย่างรวดเร็ว ทั้งหมดมีสามคน นับเป็นคนที่ดีที่สุดในโรงงาน เมื่ออันหลิงหยุนพบกับพวกเขาด้วยตัวเอง จึงสอบถามบางเรื่อง ลงมือวาดรูปหนึ่งด้วยตัวเอง บนภาพนั้นมีขวดรูปทรงต่างๆ เมื่อคนเหล่านั้นดูแล้ว มีเพียงคนเดียวในนั้นที่รับทำงานนี้

อันหลิงหยุนรับรอง หากเพียงทำออกมาได้ จะได้รางวัลอย่างงาม

แต่ต้องทำอยู่บริเวณหลังจวนของอ๋องเสียน และต้องให้นางสอดส่องดูตลอด เมื่อทำเสร็จรอบแรก จากนั้นจึงสามารถนำกลับไปทำที่บ้านได้

คนเผาทั้งสามพักอยู่ บริเวณด้านหลังจวนอ๋องเสียน ก่อห้องและเตาเผาอย่างคร่าวๆ ขึ้น ผ่านไปเพียงสองถึงสามวันก็เริ่มเผาขึ้น

อันหลิงหยุนไม่นับวันเวลาอยู่ด้านนอกคอยตรวจดูงาน การเผาครั้งแรกๆ ที่ทำไม่ประสบความสำเร็จนัก อันหลิงหยุนทำลายทิ้งทั้งหมด ทำให้คนอื่นๆ ต่างไม่ย่างกรายเข้าไปบริเวณหลังจวนอ๋องเสียนเลย

อาหยู่คอยมองอยู่ที่ประตู แต่ก็ยังไม่รู้ถึงความต้องการของพระชายา

ผ่านไปอีกไม่กี่วันในที่สุดอันหลิงหยุนก็ราวได้รับของขวัญพิเศษอย่างไรอย่างนั้น นำขวดที่เผาเสร็จออกมา ที่ส่วนหัวไม่ใหญ่นัก ทว่างดงามนัก รูปร่างคล้ายกับขวดเหล้า เพียงใหญ่เท่าฝ่ามือ