ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 912

บทที่ 912 พบกัน

ฮ่องเต้ชิงหยินคิดว่าตนเองนั้นสามารถจัดการกับกงชิงวี่ได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ากลับกลายเป็นสมหวังกันทั้งสองฝ่าย

ส่งลูกสาวตัวเองออกไปแล้ว ยังจะรู้สึกอิ่มเอมใจอีก

กงชิงวี่พาลูกสาวกลับไปยังจวนอ๋องเซ่เจิ้ง แล้วส่งนางไปพักผ่อน วันนี้เสี่ยงเฉียวยังไม่กลับมา กงชิงวี่จึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้น

“ยังไม่กลับมาพ่ะย่ะค่ะ”

อะมู่เป็นคนพาเสี่ยวเฉียวกลับมาส่ง กงชิงวี่จึงไม่ได้รู้สึกกังวลใจนัก จึงพาลูกสาวกลับไปส่วนตนเองนั้นก็ไปอ่านหนังสือ ในลานโอวหลานเองก็มีที่พักของกงชิงหยุนเยนอยู่ด้วย กงชิงหยุนเยนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เตรียมตัวที่จะพักผ่อน เมื่อออกไปข้างนอกก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่ที่ประตู นางมองด้วยความประหลาดใจ จนในที่สุดก็มองเห็นคนที่มีลักษณะท่าทางที่คล้ายคลึงกับนางยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อทั้งสองสบตากัน กงชิงหยุนเยนก็ยืนนิ่งไป

ฮ่องเต้หลิงหยุนทรงยิ้มจางๆ : “เสี่ยวหยุน !”

“......”

กงชิงวี่รออยู่สักพักจึงหันมองไปที่ประตู จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปยังประตู เดิมทีตั้งใจจะเปิดประตูออกไปเพื่อไปยังห้องส่วนตัวของลูกสาว แต่ก็หันไปเห็นคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้เสียก่อน

“หยุนเอ๋อ !”

ฮ่องเต้หลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ ตอนนี้นางเป็นเพียงแค่เด็กอายุสิบขวบเท่านั้น แต่นางสูงกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย ตอนนี้นางสวมชุดสีแดง หน้าตาสะสวยงดงาม ภายใต้แสงจันทร์ นางดูเหมือนเทพธิดาที่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในโลกมนุษย์

กงชิงวี่หยุดนิ่ง แล้วจ้องมองไปยังฮ่องเต้หลิงหยุน : “เจ้าไม่ใช่หยุนเอ๋อ !”

ผมของเขาขาวโพลน แต่ลักษณะท่าทางต่างๆ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ฮ่องเต้หลิงหยุนพยายามที่จะไม่โศกเศร้าเสียใจ แต่น้ำตากลับไหลรินออกมา สิบปีแล้ว แต่ในโลกของนางกลับรู้สึกยาวนานเหมือนร้อยปี

นางกำลังรอ ทำไมเขาถึงไม่ยอมไปประเทศเฟิ่งล่ะ ?

นางเป็นมกุฎราชกุมารี ไม่อาจออกมาได้ !

ถ้าไม่ใช่โอกาสครั้งนี้ แล้วเมื่อไหร่ที่พวกเขาจะได้พบกันอีก ?

“ท่านอ๋อง !” เสียงที่ฟังดูไร้เดียงสาดังออกมาจากปากของฮ่องเต้หลิงหยุน กงชิงวี่เหมือนถูกสายฟ้าฟาด จู่ๆ ก็รู้สึกว่าทั้งตัวแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน

“หยุนหยุน......”

กงชิงวี่รีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน กลัวว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไป กลัวว่าทุกอย่างจะหายไป

ในความฝันของเขามีนางอยู่เสมอ เพียงแต่เมื่อตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด

ฮ่องเต้หลิงหยุนค่อยๆ หายใจช้าๆ นางถูกกอดเอาไว้จึงทำได้เพียงแค่ร้องไห้

กงชิงวี่นั่งย่อตัวลงไปดูฮ่องเต้หลิงหยุน อดไม่ได้ที่จะจูบใบหน้าของนาง

ฮ่องเต้หลิงหยุนผลักกงชิงวี่ออกในทันที แต่แขนขาของนางนั้นเล็กนิดเดียว

กงชิงวี่เกือบจะล้มลงไปนั่ง สักพักจึงได้ดึงมือของฮ่องเต้หลิงหยุนเอาไว้ จากนั้นจึงโน้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา แล้วหันหลังเดินกลับไป

ฮ่องเต้หลิงหยุนรีบพูดว่า : “อย่าทำเช่นนี้”

เมื่อถูกอุ้มไปแล้วฮ่องเต้หลิงหยุนก็หันกลับมามอง กงชิงหยุนเยนเดินออกมาพอดี แล้วพูดด้วยความโมโห : “ท่านพ่อ !”

กงชิงหยุนเยนรู้ดีว่าสิบปีมานี้พ่อของนางพยายามตามหาร่างเกิดใหม่ของแม่นางมาโดยตลอด แต่เรื่องที่นางเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น เป็นเรื่องที่ไม่อาจรับได้จริงๆ

กงชิงวี่จึงได้วางฮ่องเต้หลิงหยุนลง แล้วเรียกกงชิงหยุนเยน : “มานี่สิ”

กงชิงหยุนเยนเดินเข้าไปหา แต่กลับถูกกงชิงวี่ลากเข้าไปในห้อง ประตูถูกปิดลง ทั้งสองคนสูงพอๆ กัน รูปร่างลักษณะเหมือนกัน

กงชิงวี่ใจลอยอยู่พักใหญ่ จากนั้นจึงพาทั้งสองคนไปที่เตียง เขานั่งลงแล้วมองดูพวกนาง

ฮ่องเต้หลิงหยุนพูดว่า : “หม่อมฉันอธิบายเหตุการณ์ให้เสี่ยวหยุนฟังเรียบร้อยแล้วเพคะ”

“อืม” อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้หลิงหยุนแล้ว กงชิงวี่นั้นดูเชื่อฟังเป็นอย่างมาก ฮ่องเต้หลิงหยุนเดินเข้าไปใกล้ จากนั้นจึงยกมือขึ้นลูบศีรษะที่เต็มไปด้วยผมขาวของเขา : “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ?”

กงชิงวี่พูดว่า : “เรื่องเล็กน้อย”

ฮ่องเต้หลิงหยุนน้ำตาไหลริน : “ทำไมถึงไม่ไปประเทศเฟิ่ง หม่อมฉันรอพระองค์อยู่ที่นั่นสิบปีแล้ว”