ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 916

บทที่ 916 ขัดขวาง

กว่าที่เฟิ่งหลิงหยุนจะตื่นขึ้นมาก็ดึกมากแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นดวงตาทั้งสองข้างของกงชิงวี่กำลังจ้องมองนางอยู่ นางจึงรีบลุกขึ้นนั่งอย่างทำตัวไม่ถูก

กงชิงวี่กุมมือของนางแล้วลูบเบาๆ จากนั้นจึงพูดว่า : “หยุนหยุนคิดถึงข้าบ้างหรือไม่ ?”

“ท่านอ๋องคิดว่าอย่างไรล่ะเพคะ ?” อันหลิงหยุนยิ้ม จากนั้นจึงลุกขึ้น คิดที่จะเดินไป แต่ถูกกงชิงวี่ดึงตัวกลับมา อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ : “ท่านอ๋องรู้สึกเก้อเขินเพราะลักษณะที่หม่อมฉันเป็นอยู่ในตอนนี้บ้างไหมเพคะ ?”

กงชิงวี่ส่ายหน้า : “ข้าไม่สนใจ”

“เหลวไหล แล้วถ้ามาในรูปของหญิงชราล่ะเพคะ ? หากอายุเจ็ดแปดสิบล่ะ ? ท่านอ๋องจะกล้าลงมือหรือเพคะ ?” เฟิ่งหลิงหยุนหันกลับไปนั่งลงบนตัวของกงชิงวี่ นางเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง แต่กงชิงวี่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่เมื่อลองคิดดูอย่างละเอียด หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาเองก็คงจะไม่กล้าลงมือ แต่กอดนางช่างรู้สึกสบายจริงๆ !

กงชิงวี่ดึงมือของเฟิ่งหลิงหยุนเข้าไปกอด : “ข้าว่าข้าคงทำไม่ลง แต่ข้ารอได้ ข้าจะต้องใช้ชีวิตร่วมกับหยุนหยุนให้ได้ ซึ่งมันมากกว่าเฉพาะเรื่องบนเตียงพวกนั้น ข้าต้องการให้หยุนหยุนอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะแก่หรือเด็กก็ตาม”

“อันหลิงหยุนยิ้ม : “ทุกครั้งที่พระจันทร์เต็มดวง หม่อมฉันจะกลายเป็นคนแก่ มีผมขาวเต็มหัว ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่น เป็นที่น่าหวาดกลัวต่อผู้ที่พบเห็น แต่ส่วนสูงกลับไม่เปลี่ยนแปลง หม่อมฉันไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะเป็นเช่นไร แต่มันน่ากลัวมาก !”

กงชิงวี่ผงะไป : “อะไรนะ ?”

เฟิ่งหลิงหยุนมีสีหน้าหดหู่ : “เรื่องนี้มีเพียงอ๋าวชิงที่รู้”

“ข้าไม่เข้าใจ !W”

เฟิ่งหลิงหยุนหันหลัง : “ไม่รู้ว่าตอนที่มานี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่ หรือสัมผัสเข้ากับสิ่งใด แต่มันก็เป็นเช่นนี้จริงๆ”

กงชิงวี่ส่ายหน้า : “มันจะต้องมีวิธีสิ”

“ไม่มีเพคะ” เฟิ่งหลิงหยุนลังเลอยู่สักครู่ : “อีกสองวันก็จะเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงแล้ว ถึงเวลานั้นก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ดังนั้นหม่อมฉันจึงอยากจะกลับไปเร็วสักหน่อย”

กงชิงวี่รีบดึงเฟิ่งหลิงหยุนเอาไว้ทันที : “ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาต”

เฟิ่งหลิงหยุนมองเขา : “ถ้าหากไม่ได้ ท่านอ๋องก็จะต้องเห็นใบหน้าเช่นนั้นของหม่อมฉัน”

“ข้าไม่กลัว”

“......” เฟิ่งหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรอีก เฟิ่งหลิงหยุนหันกลับไปมองด้านนอกรถม้า จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วออกมาจากรถม้า นางยืนมองอยู่บนรถม้า จากนั้นจึงลงมาจากรถม้า

กงชิงวี่ออกมาจากรถม้า แล้วโน้มตัวลงไปอุ้มเฟิ่งหลิงหยุนขึ้นมาทันที แล้วเดินตรงไปยังจวนอ๋องเซ่เจิ้ง

เมื่อเข้าไปแล้ว กงชิงวี่ก็พาเฟิ่งหลิงหยุนเข้าไปในห้อง จากนั้นจึงวางนางลงแล้วถามว่า : “อาบน้ำด้วยกันได้ไหม ?”

เฟิ่งหลิงหยุนหน้าแดง : “ท่องอ๋องกับเสี่ยวหยุนอาบน้ำด้วยกันหรือเพคะ ?”

“เหลวไหล หยุนเอ๋อเป็นลูกสาวของข้า จะอาบน้ำด้วยกันได้อย่างไร ?” กงชิงวี่โกรธจนหน้าแดง แต่เฟิ่งหลิงหยุนกลับหันหลังไปมองสระกำมะถัน แล้วนึกย้อนถึงความหลังขึ้นมาได้มากมาย

กงชิงวี่อ้าปากพูด : “ข้าเพียงแค่อยากอาบน้ำเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะทำอย่างอื่นเสียหน่อย”

เฟิ่งหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ แล้วถามว่า : “จริงหรือเพคะ ?”

“จริงสิ !” กงชิงวี่เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง อันหลิงหยุนพิจารณาดู

“แต่ถ้าหากหม่อมฉันกลายเป็นหญิงชรา พระองค์จะต้องรู้สึกเสียใจแน่นอน”

“ไม่มีทาง !”

เฟิ่งหลิงหยุนพยักหน้า : “เช่นนั้นก็ไปกันเถอะเพคะ”

เฟิ่งหลิงหยุนเดินไปผลักประตู กงชิงวี่ยืนอยู่สักพัก แล้วจึงเดินตามเข้าไปข้างใน

ตอนที่เขาเดินเข้าไป อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออกเรียบร้อยแล้ว นางไม่ได้หันกลับมา เดินตรงไปยังน้ำทันที

กงชิงวี่เองก็ถอดเสื้อผ้าออกด้วย จากนั้นจึงตามลงไปในน้ำ

เฟิ่งหลิงหยุนเดินเข้าไปข้างใน จากนั้นจึงหันกลับมามองกงชิงวี่ กงชิงวี่เดินไปยืนอยู่ตรงนั้น

“ข้า......”

“ท่านอ๋อง พวกเราอยู่แบบนี้สักพักเถอะเพคะ”