ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 920

บทที่ 920 แย่งชิงหยุนเล่

อ๋าวชิงเองก็รู้สึกปวดหัวกับเรื่องนี้ เล่เอ๋อเป็นพวกชอบเก็บตัวตั้งแต่เด็ก ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ตั้งแต่เขาเห็นกงชิงหยุนเยนตั้งแต่ครั้งแรก หลายวันมานี้เขาก็บอกว่าเขาต้องการจะเข้าวัง

เดิมทีอ๋าวชิงเตรียมเอาไว้ให้เฟิ่งหลิงหยุน แต่ทั้งสองเคยพบกันมาก่อน ต่างฝ่ายต่างมีทีท่าที่ปกติ แต่ทำไมกลับมาชอบพอกงชิงหยุนเยนได้

เฟิ่งหลิงหยุนพิจารณาอยู่สักครู่ : “หยุนเล่อายุสิบสามแล้วใช่หรือไม่ ?”

“เพคะ”

กงชิงหยุนเยนรู้สึกแปลกใจ : “เชื่อหยุนเล่ ?”

เฟิ่งหลิงหยุนหันมอง แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ : “หยุนเอ๋อว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ?”

“หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเพคะ เมื่อเทียบกับพวกพี่ๆ แล้ว ไม่รู้ว่าเขาด้อยกว่าเท่าไหร่ แต่หม่อมฉันคิดว่าเขาจะชื่อว่าอ๋าวเล่เสียอีก !” กงชิงหยุนเยนรู้สึกสงสัย เฟิ่งหลิงหยุนหยุดขำไม่ได้

“ผู้ชายอย่างเช่นพี่ๆ ของเจ้า เกรงว่าบนโลกนี้จะมีเพียงไม่กี่คน แล้วจะเอามาเทียบกันได้อย่างไร !”

“มีอะไรเทียบไม่ได้กัน ถ้าหากเทียบไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะเพคะ” กงชิงหยุนเยนกินเสร็จก็ลุกขึ้น จากนั้นจึงหยิบแส้แล้วเดินออกไปด้านนอก เมื่อเดินไปถึงประตู ก็เห็นคนสองคนเดินตามกันเข้ามาพอดี ด้านหน้าคือหยุนเล่ ส่วนด้านหลังนั้นไม่รู้จักว่าเป็นใคร ดูๆ ไปแล้วน่าจะเป็นผู้ติดตามของหยุนเล่

กงชิงหยุนเยนหยุดเดิน หยุนเล่เลิกคิ้วมองนาง เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ก้มหน้ามองนาง : “เจ้าจะออกไปข้างนอกหรือ ?”

“ไม่ได้หรือ ?” กงชิงหยุนเยนรู้สึกว่าคนคนนี้น่าเบื่อ มัวแต่ขวางทางไม่ยอมให้คนเดิน

เฟิ่งหลิงหยุนมองดูทั้งสองคน หยุนเล่เป็นเด็กดี แต่เมื่อคิดถึงคนแบบกงชิงวี่แล้ว จะยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนแปลกหน้าได้ง่าย ๆอย่างนั้นหรือ ?

กลัวว่าหนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก !

“พอดีวันนี้ข้าเองก็มีเวลา เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่น เจ้ารอข้าก่อนโตวโต๋ว เจ้าเฝ้าจวิ้นจู่เอาไว้ก่อน”

พูดจบหยุนเล่ก็เดินเข้าไปหาเฟิ่งหลิงหยุน เฟิ่งหลิงหยุนเลิกคิ้วมอง นางตกลงกับอ๋าวชิงว่าจะบอกคนอื่นว่าหยุนเอ๋อเป็นแขกของประเทศเฟิ่ง ดังนั้นหยุนเล่จึงไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหยุนเอ๋อ

หยุนเล่เดินเข้าไปหาเฟิ่งหลิงหยุน แล้วโค้งคำนับ : “ถวายบังคมมกุฎราชกุมารี”

เฟิ่งหลิงหยุนหันมอง : “หยุนเล่มีธุระอะไรหรือ ?”

“หม่อมฉันอยากจะพากงชิงหยุนเยนออกไปเดินเล่นพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเล่พูดอย่างตรงไปตรงมา

เฟิ่งหลิงหยุนหันมองกงชิงหยุนเยนที่ยืนอยู่ที่ประตู : “เกรงว่าจะไม่ได้ กงชิงหยุนเยนเป็นแก้วตาดวงใจของอ๋องเซ่เจิ้งแห่งประเทศต้าเหลียง ครั้งนี้มาในฐานะแขก แต่ถึงแม้ดูๆ ไปเหมือนจะมาในฐานะแขก แต่จริงๆ แล้วนางมาในฐานะตัวประกัน

ตอนนี้กงชิงวี่ยโสโอหัง บังคับให้ข้าหมั้นหมาย อีกทั้งประเทศใหญ่ซื่อฟางต่างก็เตรียมที่จะเปิดศึก ข้าจึงจำต้องพานางมาเป็นเก็บเอาไว้ข้างตัว ถ้าเกดิหนีไปจะทำเช่นไร ?”

หยุนเล่ถาม : “แล้วถ้าเกิดการสู้รบขึ้นมาจริงๆ ล่ะพ่ะย่ะค่ะ ?”

“นางเป็นลูกสาวของกงชิงวี่ ก็ควรที่จะต้องชดใช้ ?”

เฟิ่งหลิงหยุนพูดเช่นนี้ หยุนเล่ก็หันไปมองกงชิงหยุนเยนที่ดูไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แล้วจึงเกิดความคิดขึ้น : “หยุนเล่ขอใช้ชีวิตเป็นประกันว่าจะพากงชิงหยุนเยนกลับมาพ่ะย่ะค่ะ”

เฟิ่งหลิงหยุนลังเลอยู่สักครู่ : “ไม่ได้ !”

หยุนเล่หันมองอ๋าวชิง : “ท่านพ่อ !”

อ๋าวชิงหันมองเฟิ่งหลิงหยุน : “เรื่องนี้ไม่ต้องพูดอีก”

หยุนเล่หันมองกงชิงหยุนเยน แล้วเดินเข้าไปหานาง : “เจ้าอยากไปที่ไหน ?”

กงชิงหยุนเยนยังเป็นเพียงแค่เด็ก นางยังไม่เข้าใจความรู้สึกรักๆ ใครๆ พวกนี้ นางหันมองหยุนเล่ : “ข้าจะไปไหนไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าสนใจเรื่องของเจ้าก็พอแล้ว”

พูดจบกงชิงหยุนเยนก็เดินจากไป หยุนเล่จึงตามออกไปด้วย

อ๋าวชิงเป็นห่วงจึงคิดจะเข้าไปขวาง เฟิ่งหลิงหยุนเรียกเขาเอาไว้ เขาจึงอยู่ต่อ

กงชิงหยุนเยนออกไปข้างนอก เดินเล่นไปมาในวังเฟิ่ง ด้านหลังของนางมีเฟยยิงคอยเดินตาม

หยุนเล่เดินข้างๆ นาง ทั้งสองเดินไปด้วยกนั

“กงชิงหยุนเยนเกิดในประเทศต้าเหลียง ไม่ทราบว่าที่นั่นเป็นสถานที่แบบไหนกัน ?” หยุนเล่เอ่ยถาม

กงชิงหยุนเยนคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “ก็เหมือนกับที่นี่ ไม่มีอะไรแตกต่างกัน”

“เป็นไปได้อย่างไร ที่นั่นไม่ใช่ว่าผู้ชายเป็นช้างเท้าหน้า ผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลังหรอกหรือ ?”