ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 919

บทที่ 919 การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่

ฮ่องเต้ชิงหยินตรัสถาม : “อ๋องเซ่เจิ้ง ท่านว่าอย่างไรล่ะ ?”

กงชิงวี่หันมองราชครูจุน : “เห็นแก่ที่ท่านอายุมากแล้ว อยู่รับใช้ราชสำนักมาตลอดสามรัชสมัย ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับฮ่องเต้ทั้งสามพระองค์ วันนี้ข้าจะไม่ถือสาท่าน จะละเว้นท่านก่อน”

ฮ่องเต้ชิงหยินมองลงไปด้านล่าง ราชครูจุนหัวเราะเสียงดังขึ้นมา : “ท่านมีสิทธิ์อะไรที่จะมาตัดสินโทษ ฝ่าบาททรงอยู่ที่นี่ ทำไมข้าจะจต้องรอให้ท่านมาละเว้นด้วย ฝ่าบาท......หม่อมฉันไม่อาจอยู่รับใช้ฝ่าบาทได้อีกต่อไปแล้ว หม่อมฉันยอมตาย”

เมื่อราชครูจุนพูดจบก็วิ่งเอาหัวเข้าไปโขกเสา ในท้องพระโรงไม่มีใครเข้าไปห้ามแม้แต่คนเดียว ฮ่องเต้ชิงหยินออกปากเองก็ไร้ผล ราชครูจุนเอาหัวโขกกับเสาแล้วล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น

เหล่าข้าราชบริพาลค่อยๆ คุกเข่าลง ฮ่องเต้ชิงหยินลุกขึ้น แล้วพาหยุนโล๋ชวนกลับไป

กงชิงวี่หันมองราชครูจุนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วสั่งให้คนมาพาเขาออกไป

ณ วังเฟิ่งหยี

ราชครูจุนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา หมอจวนโจวรีบช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ราชครูจุนหายใจรวยริน แล้วหันมองกงชิงวี่ที่นั่งกุมมือเขาอยู่ข้างๆ เขายิ้ม : “หม่อมฉันทำได้เพียงเท่านี้ หม่อมฉันแก่แล้ว ช่วยอ๋องเสียนไม่ได้อีกแล้ว แต่หม่อมฉันดูไม่ผิด ทอ๋องเสียนเป็นเสือร้าย เมื่อเสือร้ายลงจากเขา จะต้องทำร้ายผู้คน !”

กงชิงวี่ยิ้ม : “ข้าขอบคุณท่านราชครูที่ช่วยเหลือ”

“หม่อมฉันทำเพื่อฝ่าบาท เพื่ออนาคตข้างหน้าของประเทศห้าเหลียง ตอนนี้ทั้งห้าประเทศยืนเคียงข้างกัน หลิงหยุนเซวียนเหอไม่อาจกลับตัวเป็นคนดีได้ เดิมทีเขาเป็นพวกกบฏ แล้วจะให้เขาอยู่ในประเทศต้าเหลียงได้อย่างสงบสุขตลิดไปได้อย่างไร ? ความแค้น......มันคือความแค้นตลอดกาล !

ซูมู่ไห่แห่งหนานอี้ก็เป็นภัย สิบปีมานี้ เขาสร้างกองกำลังของหนานอี้ให้แข็งแกร่ง เตรียมความพร้อมเอาไว้นานแล้ว

ส่วนหวูโยถึงแม้จะไม่มีอะไรน่าแปลกใจ แต่ก็มีข้อได้เปรียบที่ไม่เหมือนใคร ถ้าหากเขาไม่คิดที่จะช่วยใคร แล้วประเทศต้าเหลียงของเราไม่เท่ากับว่ากลายเป็นเป้าโจมตีของทุกฝ่ายหรอกหรือ ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่เท่ากับประเทศต้าเหลียงของเรากำลังนั่งรอความตายหรอกหรือ !

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เป็นสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไป เพียงแต่หม่อมฉันรู้สึกว่า อ๋องเสียนควรจะดีใจ พระชายากลับมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายา การรบครั้งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น”

ราชครูจุนหายใจรวยริน กงชิงวี่พยักหน้า

ราชครูจุนหันมองฮ่องเต้ชิงหยิน : “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ฝืนได้อีกต่อไปแล้ว หลังจากที่หม่อมฉันตาย จงทรงลงมืออย่างไร้ความปราณี จะต้องถอนรากถอนโคนตระกูลของหม่อมฉัน อย่าให้เหลือเป็นเสี้ยนหนามในภายภาคหน้าได้อีก จะต้องทรงกวาดล้างตระกูลของหม่อมฉันให้สิ้นซาก......”

ฮ่องเต้ชิงหยินส่ายหน้า : “ไม่ได้ ข้าทำไม่ได้ !”

“อ๋องเสียน......” ราชครูจุนออกแรงจับมือของกงชิงวี่เอาไว้ : “เพื่อลูกหลานในภายภาคหน้า !”

กงชิงวี่ไม่ได้รับปาก แต่ขณะที่ทุกคนกำลังร้องไห้อยู่นั้น คนที่อยู่ข้างนอกค่อยๆ ล้มลงไปบนพื้น มีคนเข้ามาข้างในด้วยความเร็วเหมือนกับลมก็ไม่ปาน

กงชิงวี่สีหน้าเคร่งขรึม หันหลังกลับไปดู คนสุดแดงเดินเข้ามาประชิดตัวเขาเรียบร้อยแล้ว เขายื่นมือออกไปจับ คนคนนั้นเคลื่อนที่ว่องไว หันหนีไปอย่างรวดเร็ว ส่วนราชครูจุนนั้นสิ้นลมแล้ว

“เด็ก ปกทางเข้าออกวังหลวงทั้งหมด” กงชิงวี่ออกคำสั่ง ปิดทางเข้าออกวังหลวงทั้งหมด เพื่อจับตัวฆาตกรในวัง

ด้านนอกวังมีคนมารายงานว่า จวนราชครูจุนไฟไหม้ มีคนเจ็บคนตายนับไม่ถ้วน ไม่มีใครรอดแม้แต่คนเดียว

กงชิงวี่กัดฟันแล้วหันมองฮ่องเต้ชิงหยิน

ฮ่องเต้ชิงหยินตรัสว่า : “ข้าไม่รู้เรื่องนี้”

ภายในคืนเดียว ราชครูผู้ยิ่งใหญ่จากไป ราชครูล่วงเกินอ๋องเซ่เจิ้ง จนต้องตายอย่างน่าอนาถ กลายเป็นข้าราชบริพารผู้ภักดีเพียงคนเดียวของประเทศต้าเหลียงที่ถูกฆ่าล้างตระกูล