ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 918

บทที่ 918 ส่งของกำนัล

กงชิงวี่ลงจากหลังม้า แล้วพุ่งตรงเข้าไปในรถม้า เฟิ่งหลิงหยุนถูกอุ้มขึ้นมา แล้วเข้าไปนั่งอยู่ด้านใน

เฟิ่งหลิงหยุนถูกอุ้มมาวางไว้บนตัก กงชิงวี่เข้าไปนั่งอยู่ในรถม้า แล้วพูดว่า : “กลับไป !”

อ๋าวชิงพูดว่า : “อ๋องเซ่เจิ้ง ถึงแม้ท่านจะหมั้นหมายกับมกุฎราชกุมารีแล้ว แต่จะเข้ามาก้าวก่ายเรื่องภายในของประเทศเฟิ่งไม่ได้ มกุฎราชกุมารีมีธุระจะต้องกลับไปสะสางที่ประเทศเฟิ่ง จะให้ล่าช้ามิได้”

กงชิงวี่หันมองเฟิ่งหลิงหยุนที่อยู่ในอ้อมแขน เฟิ่งหลิงหยุนพูดว่า : “เมื่อเชื่ออ๋าวชิงได้รับข่าวอ๋องฝู่เฉินของประเทศเฟิ่งป่วยหนัก ไม่มียาใดรักษาได้แล้ว ข้าจึงต้องกลับไปเร็วสักหน่อย บางทีอาจจะยังพอมีโอกาส ถ้าหากกลับไปช้า เกรงว่าเขาจะฝืนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ตอนที่มาร่างกายก็ไม่ค่อยปกตินัก ข้าเองก็จัดเตรียมยาเอาไว้ให้นางเรียบร้อยแล้ว แต่สามีของนางแอบมีสัมพันธ์กับหญิงอื่น จึงอาศัยโอกาสนี้เอ่ยปากขอแยกทางกับนาง ทำให้นางกระทบกระเทือนจิตใจ นางเองก็ไม่ได้กินยาให้ครบถ้วน ด้วยเหตุนี้ทำให้อาการหนักขึ้น”

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” กงชิงวี่ไม่ยอมให้เฟิ่งหลิงหยุนจากไป เขาอุ้มนางเอาไว้

อันหลิงหยุนถอนหายใจ : “ระหว่างท่านกับข้า อย่างไรเสียก็ต้องแยกกันอยู่ดี ตอนนี้หม่อมฉันเองเพิ่งจะสิบขวบ ยังเป็นเด็กเล็กอยู่ คงไม่คิดที่จะแต่งงานกับหม่อมฉันตอนนี้จริงๆ หรอกใช่ไหมเพคะ ?”

“แล้วทำไม ?”

“ท่านอ๋องทรงเต็มใจ แต่ประเทศเฟิ่งของหม่อมฉันไม่มีวันยอม ไม่ว่าจะยังไงเสีย ก็จะต้องรอให้หม่อมฉันอายุครบสิบห้าเสียก่อน”

“.....” กงชิงวี่ไม่พูดไม่จา

เฟิ่งหลิงหยุนมองออกไปนอกรถม้า : “ท่านอ๋องอยากจะรวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่น เช่นนั้นรอให้ท่านอ๋องรวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่นได้ก่อนแล้วค่อยมารับหม่อมฉันนะเพคะ”

กงชิงวี่อุ้มเฟิ่งหลิงหยุนเอาไว้ : “รวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่นไม่ใช่เรื่องที่จะทำสำเร็จในวันสองวัน ข้าจะต้องเตรียมการ และยังต้องรอโอกาส ถ้าหากไม่มีโอกาส เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าไม่มีวันได้พบหยุนหยุนอีกแล้วหรือ ?”

“เช่นนั้นท่านอ๋องก็รออีกหน่อยได้หรือไม่เพคะ ? รอมาสิบปีแล้ว หรือว่าอีกห้าปีก็ไม่อาจรอได้อีกแล้ว ?”

“แน่นอนว่าหยุนหยุนรอได้ แต่ข้านั้นไม่อาจรอได้อีกแล้ว”

“ท่านอ๋องช่างรู้จักพูดเสียจริง เช่นนั้นท่านอ๋องเองก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีสิเพคะ จึงจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกับหม่อมฉันได้ตราบนานเท่านาน ไม่แน่ว่าท่านอ๋องอาจจะมีอายุยืนยาวถึงสามร้อยปีก็ได้ เวลาเพียงไม่กี่ปีนี้ถือว่าเล็กน้อยนัก ?”

“สามร้อยปี ?” กงชิงวี่ถูกหยอกล้อจนหัวเราะออกมา

เฟิ่งหลิงหยุนพูดว่า : “ในสำนักบู๊ตึ๊งมีคนคนหนึ่งนามว่าจางสามเฟิง จางสามเฟิงเป็นนักบวชเต๋า นักบวชเต๋ามีการฝึกฝน ชำระล้างจิตใจให้บริสุทธิ์ ภายหลังจึงมีอายุยืนยาวถึงสามร้อยปี

อีกทั้งเขายังดูอ่อนเยาว์อีกด้วย แสดงให้เห็นว่าคนสามารถมีอายุยืนยาวได้

“ข้าไม่เชื่อ !”

“ไม่เชื่อก็ช่าง ท่านอ๋อง หม่อมฉันต้องไปแล้วเพคะ ช่วยคนเป็นเรื่องด่วน” เฟิ่งหลิงหยุนจะปล่อยให้ล่าช้าไม่ได้อีกแล้ว

กงชิงวี่หันมองนอกรถม้า แล้วก้มลงจูบอันหลิงหยุน : “ข้าจะไปส่งเจ้าที่ชายแดน”

“......” เฟิ่งหลิงหยุนพยักหน้า : “เพคะ !”

อ๋าวชิงหันมองเข้าไปในรถม้า กงชิงวี่พูดว่า : “ออกเดินทางต่อ ข้าจะไปส่งมกุฎราชกุมารีเอง เฟยยิง มีคำสั่งออกไป ห้ามมีการขวางทางโดยเด็ดขาด ให้จัดการคนที่อาจจะเข้ามาก่อความวุ่นวายออกไปให้หมด !”

เฟิ่งหลิงหยุนพิงเข้าไปในอ้อมแขนของกงชิงวี่ แล้วขดตัว : “ท่านอ๋อง อยู่กับคนคนหนึ่งจนแก่นั้นง่ายนัก แต่รอให้คนคนหนึ่งเติบโตนั้นยาก ท่านอ๋องรู้สึกว่าโชคดีไหมเพคะ ?”

กงชิงวี่หมดคำจะพูด : “อย่างข้ายังถือว่าโชคดีอีกหรือ ?”

“เพคะ” เฟิ่งหลิงหยุนปิดตาลง ยืดขาทั้งสองข้างเหยียดตรงเขย่าไปเขย่ามาแล้วนอนหลับไป

กงชิงวี่นำปลายชุดของเขาขึ้นมาห่มเฟิ่งหลิงหยุนเอาไว้ แล้วอยู่เป็นเพื่อนนาง

เจ้าห้าตามมาก็เป็นเวลาบ่ายเสียแล้ว

รถม้าถูกขวางเอาไว้ เจ้าห้ารอให้ทุกคนลงมาจากรถม้า เฟิ่งหลิงหยุนลืมตาขึ้น : “เจ้าห้า !”

เฟิ่งหลิงหยุนเปิดผ้าม่านขึ้น แล้วลงมาจากรถม้า

เจ้าห้ารีบพาพวกพี่ๆ เดินเข้าไปหาทันที

ตอนนี้เฟิ่งหลิงหยุนเองยังเตี้ยกว่าพวกลูกๆ เสียอีก พวกเขาอายุสิบสองปีแล้ว

ความสูงราวๆ เมตรหกสิบแล้ว เฟิ่งหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พวกเขาจะโตเร็วขนาดนี้

เมื่อลงจากรถม้าอันหลิงหยุนก็เดินเข้าไปเจ้าห้า เด็กๆ คล้ายกงชิงวี่มาก แต่ที่คล้ายที่สุดก็คือเจ้าห้า เขาหน้าตาเหมือนกงชิงวี่ราวกับฝาแฝด

“เจ้าห้า”

เฟิ่งหลิงหยุนอดไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เจ้าห้ารีบคุกเข่าลงทันที : “ท่านแม่ !”