ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 931

บทที่ 931 ถอนหมั้นกงชิงวี่

อ๋าวชิงไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว เขาถาม: “เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำเช่นไร?”

“เมื่ออีกสามประเทศที่เหลือถูกโจมตีจนพ่ายแพ้ ประเทศต้าเหลียงก็จะบุกเข้ามาโจมตีเรา และในช่วงเวลานี้ ทั้งสามประเทศก็จะใช้เหตุผลว่าเมื่อเราร่วมมือกันก็จะสามารถรอดพ้นได้มาเกลี้ยกล่อมเรา เมื่อเป็นเช่นนี้ เหล่าขุนนางของประเทศเฟิ่งจะถูกสั่นคลอน ก็จะสร้างความกดดันให้ ข้าก็สามารถพูดได้แค่ว่ายอมตายก็จะไม่ยอมจำนน ต้องสู้รบให้ได้ เพราะนี้เป็นการทำตามเจตจำนงของประชาชน ถึงเวลา ท่านก็สามารถที่จะออกความคิดเห็นว่าจะไม่สู้รบ ขอเพียงเราแสดงแง่มุมที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกันอย่างชัดเจน ถึงจะทำให้เหล่าเสนาบดีลังเลได้

และไม่ว่าข้าจะตัดสินใจร่วมมือกับประเทศไหน กงชิงวี่ก็จะชิงบุกโจมตีพวกเขาก่อน เพราะใครก็ไม่สามารถแย่งภรรยาของเขาไปได้ รอให้ถึงตอนที่ใต้หล้าสงบลงมาแล้ว ก็ไม่ต้องให้เจ้ากับข้าเป็นห่วงแล้ว”

อ๋าวชิงมองดูเฟิ่งหลิงหยุน: “การปรากฏตัวของเจ้าตัดสินการอยู่หรือไปของเขา หากข้าฆ่าเจ้าแล้ว กงชิงวี่จะไม่โจมตีใช่หรือไม่?”

เฟิ่งหลิงหยุนส่ายหน้า: “เขาเป็นคนที่คำนึงถึงใต้หล้าในใจ เขาไม่ใช่คนเช่นที่ท่านคิด หากว่ามีวันเช่นนั้นจริงๆ เขาจะทำให้ใต้หล้าสงบลงมาก่อน ค่อยสังหารเจ้า จากนั้นก็จะตามข้าไป”

อ๋าวชิงหันหลังจากไป ไม่มีอะไรให้พูดแล้ว ประเทศเฟิ่งสูญเสียสถานการณ์ที่ได้เปรียบและอนาคตก็สิ้นหวังไปแล้ว นี่ก็คือชะตากรรมเช่นกัน

เฟิ่งหลิงหยุนมองดูกงชิงหยุนเยนที่เศร้าเสียใจอยู่บนเตียงมาตลอด เดินไปดูนาง

กงชิงหยุนเยนลุกขึ้นมองไปที่เฟิ่งหลิงหยุน ถามนาง: “ในใจของท่านพ่อ พวกเรากับใต้หล้าอันไหนสำคัญกว่ากัน?”

“ก็ต้องเป็นพวกเราอยู่แล้ว เขาสามารถละทิ้งใต้หล้านี้ได้ แต่เขาไม่สามารถละทิ้งพวกเราได้”

“เช่นนั้นเพราะอะไรถึงต้องทำสงคราม?”

“เพราะเขาคือเป็นคนที่มีจิตใจของผู้ที่เป็นจักรพรรดิ”

“ไม่เข้าใจ”

จักรพรรดิเกิดมาเพื่อทำให้ใต้หล้าสงบสุข ต้องทำให้ประชาชนมีชีวิตอยู่อย่างมั่นคงและมีความสุขในการประกอบอาชีพ ช่วงบนของแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางยกทัพจับศึกกันตลอดปี เขาไม่สามารถที่จะทนเห็นและไม่สนใจได้ ในตอนที่เขาอายุยังน้อยอยู่ ก็คือในตอนที่อายุสิบเจ็บสิบแปด ก็คือตอนที่แต่งงานกับข้า ความจริงเขาก็ไม่ได้มีอุดมการณ์ที่ใหญ่มากขนาดนั้น แต่เมื่ออายุมากขึ้น ความคิดของเขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้ว่า มีเพียงแต่รวมสถานที่แห่งนี้เข้าด้วยกันเท่านั้น ถึงจะสามารถอยู่อย่างมั่นคงและมีความสุขในการประกอบอาชีพ แม้ว่าจะต้องตาย แม้ว่าจะต้องทิ้งชื่อเสียงที่ไม่ดีเอาไว้ เขาก็ต้องทำเช่นนั้น

เขาเป็นเพียงแค่อ๋องเซ่เจิ้ง ถึงแม้จะได้ใต้หล้ามาอยู่ในมือแล้ว ก็ต้องส่งมอบให้ผู้อื่น ยิ่งไปกว่านั้นใจคนหนังท้องกั้นเห็นนอกไม่เห็นใจ หากว่าไท่จื่อไม่ไว้วางใจเขา เมื่อเขามีความดีความชอบที่อยู่เหนือกว่าแล้ว ยังจะฆ่าเขาอีกด้วย

เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่เห็นแก่ตัว จะต้องการใต้หล้านี้ไปเพื่ออันใดเล่า?”

กงชิงหยุนเยนนึกถึงไท่จื่อ ฮึออกมาอย่างเย็นชา: “อย่างไท่จื่อ? เขากลัวข้าที่สุดแล้ว ข้าตีเขาด้วยแส้ทีหนึ่งก็สามารถทำให้เขาถึงตายแล้ว เขายังกล้าทำร้ายท่านพ่อ?”

“เช่นนั้นก็หวังว่าถึงเวลาแส้ของเจ้าจะยาวพอ หากเขาทำร้ายท่านพ่อเจ้า เจ้าต้องไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด”

กงชิงหยุนเยนพยักหน้า หนักแน่นขึ้นมามาก และก็ไม่เสียใจแล้ว

วันต่อมา

เฟิ่งหลิงหยุนออกว่าราชการ มีคนเอ่ยเรื่องแต่งงานขึ้นมา ต้องการจะให้เฟิ่งหยิงหยุนถอนหมั้น