ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 934

บทที่ 934 ช่วยคน

เฟิ่งหลิงหยุนนั่งลงไปก่อนแล้ว ซูมู่ไห่เดินเข้าไปใกล้และนั่งลงไปอย่างจนใจ มองไปทางเฟิ่งหลิงหยุน: “ทำไมนานขนาดนี้เจ้าถึงจะมาพบข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่ากงชิงวี่เขาโจมตีมาถึงหนานอี้แล้ว เราไม่ร่วมมือกัน เขาก็จะมาโจมตีพวกเจ้า เจ้าไม่ร้อนใจสักนิดเลยหรือ?”

เฟิ่งหลิงหยุนมองดูซูมู่ไห่: “หากวันนี้เป็นตอนที่ซูมู่หรงยังอยู่ หนานอี้จะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ เขาจะไม่ทิ้งหนานอี้เอาไว้ไม่สนใจเพื่อมาแต่งงานกับข้า ข้าไม่พบท่าน ก็ต้องมีเหตุผลที่ข้าไม่พบท่าน ข้อแรก ใจจริงของข้าคือต้องการจะแต่งงานกับกงชิงวี่ ข้อสองข้าก็จะไม่แต่งงานกับเจ้า ก็ต้องไม่อยากพบเจ้าอยู่แล้ว แต่เจ้ากลับมองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้

เจ้าเป็นไท่จื่อของหนานอี้ จะมาอยู่ในประเทศเฟิ่งในเวลานี้ได้อย่างไร?”

“ข้าทำเพื่อแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับเจ้า?”

“หากไม่ได้เป็นเพราะเจ้าจะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ กงชิงวี่จะโจมตีหนานอี้เจ้าก่อนได้อย่างไร?”

“เจ้าพูดอะไร?”

ซูมู่ไห่อึ้งไป เฟิ่งหลิงหยุนก็เห็นว่าเขาน่าสงสาร ถึงบอกว่า: “กลับไปตอนนี้ก็ยังทัน เจ้าใช้เวลาไปกลับยี่สิบวัน เกรงว่ากงชิงวี่ยึดคูเมืองเจ้าสามแห่งไม่ใช่ปัญหา ข้าจะไม่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับเจ้า ถึงแม้จะตอบตกลงไปแล้ว แต่เท่าที่ดูตอนนี้ หากกงชิงวี่รู้ว่าประเทศเฟิ่งแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ เขาจะมาโจมตีประเทศเฟิ่ง ดังนั้นไม่กล้า!”

“เจ้าหลอกข้า?” จู่ๆก็เข้าใจขึ้นมา ซูมู่ไห่ถูกทำให้โกรธอย่างสมบูรณ์

เฟิ่งหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่มองดูซูมู่ไห่ ซูมู่ไห่ไม่ใช่คนโง่ ให้เขาคิดด้วยตัวเอง เขาก็สามารถเข้าใจได้

มองดูใบหน้าของเฟิ่งหลิงหยุน จู่ๆซูมู่ไห่ก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

ซูมู่ไห่หันหลังก็จากไปเลย เฟิ่งหลิงหยุนลุกขึ้นยืนและส่งซูมู่ไห่จากไปด้วยสายตา ซูมู่ไห่ไม่ได้หันกลับมา ตรงกันข้ามกลับมองดูอ๋าวชิงครู่หนึ่ง: “สิบวันนี้ จวิ้นจู่หยุนใส่เสื้อผ้าของข้า อยู่ในวังแทนข้า ข้าส่งซูมู่ไห่กลับไป”

“ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป!”

อ๋าวชิงไม่เห็นด้วย เฟิ่งหลิงหยุนไม่ยอมฟังคำเกลี้ยกล่อม นางบอกว่า: “ฟังคำข้า”

อ๋าวชิงมองดูกงชิงหยุนเยนครู่หนึ่ง: “นางยังเป็นแค่เด็กแตกต่างจากเจ้า”

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าทำไม่ได้? ถึงแม้ข้าจะเป็นเด็ก แต่ก็เก่งกว่าท่าน ท่านเป็นห่วงตัวท่านเองเถอะ”

กงชิงหยุนเยนมองดูเฟิ่งหลิงหยุน: “ท่านแม่พาเฟยยิงไปด้วยเถอะ ระหว่างทางจะได้มีคนคอยดูแล”

กงชิงหยุนเยนมองดูเฟยยิงที่ยืนอยู่ด้านข้างครู่หนึ่ง เฟยยิงกล่าวว่า: “ให้คนอื่นๆอยู่ดูแลจวิ้นจู่ก็ดี ข้า......”

“ไม่จำเป็น หากข้างกายเสี่ยวหยุนไม่มีเจ้า ข้าก็ไม่วางใจ” เฟิ่งหลิงหยุนมองเฟยยิงครู่หนึ่ง หันหลังออกไปนอกประตูพระตำหนัก

อ๋าวชิงกับเฟยยิงตามออกไป เสื้อคลุมของเฟิ่งหลิงหยุนก็วางอยู่บนพื้นแล้ว แต่คนกลับหายไปแล้ว

เฟยยิงเดินไปเก็บเสื้อคลุมขึ้นมา หันกลับไปมองกงชิงหยุนเยนที่เดินออกมาจากข้างใน กงชิงหยุนเยนกล่าวว่า: “ความสามารถของท่านแม่เยอะอยู่แล้ว วางใจเถอะ”

เฟยยิงหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับกงชิงหยุนเยน: “ยับยั้งคำพูดและการกระทำเล็กน้อย ก็จะยิ่งเหมือนขึ้นไปอีก”

“งั้นหรือ?” กงชิงหยุนเยนเลิกหางคิ้วขึ้นมา พลังในตัวที่ทำให้คนตกใจถูกปล่อยออกมาในระยะเวลาสั้นๆ เฟยยิงตะลึงไปครู่หนึ่ง รู้สึกไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย

กงชิงหยุนเยนยิ้มออกมา: “เจ้านึกว่า ท่านแม่พาข้ามาอยู่ข้างกายทำไม? ก็เพื่อจะทำให้เราเหมือนกันมากยิ่งขึ้น ท่านพ่อเริ่มทำสงครามแล้ว หากท่านพ่อเกิดเรื่อง ท่านแม่จะไม่นิ่งเฉยไม่สนใจอยู่แล้ว”

พูดจบกงชิงหยุนเยนก็เก็บรอยยิ้ม แววตาที่มองดูอ๋าวชิงคู่นั้นเย็นชาลงไปมาก: “หวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยเหลือท่านแม่อย่างดี ต้องรู้ว่าลูกชายเจ้าอยู่ในกำมือของพวกพี่ชายข้า ก็มีเจ้าเท่านั้นแหละที่โง่ คิดว่าลูกชายก้าวไปสู่อนาคตแล้ว ข้าอยู่ในประเทศเฟิ่งเจ้าเป็นตัวประกัน หรือลูกชายเจ้าอยู่ข้างกายพ่อข้าจะไม่ใช่ตัวประกัน พิชิตประเทศเฟิ่งลงมาไม่ได้ คนแรกที่จะฆ่าก็คือลูกชายเจ้า”

กงชิงหยุนเยนพูดเช่นนั้น อ๋าวชิงโกรธมาก: “เช่นนั้นข้าก็จะฆ่าเจ้าเสีย”

“ก็ต้องให้เจ้ามีความสามารถนั้น ตอนนี้ท่านแม่ข้าไม่อยู่ เจ้าจะฆ่าข้าก็ต้องฆ่าข้าทันที หากว่าเจ้าไม่ฆ่าข้า ก็อย่าคิดว่าจะได้ฆ่าข้าอีก”