ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 940

บทที่ 940 แอบยุยงให้ทรยศหักหลัง

วันต่อมาวังเฟิ่งก็ได้ข่าวที่จุนโม่ซ่างลอบโจมตีจวิ้นจู่หยุนเตรียมจะข่มขู่กงชิงวี่ ข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว และก็เข้าไปถึงหูกงชิงวี่

กงชิงวี่ให้ฮั๋วฉิงและคนอื่นๆอยู่ที่หนานอี้ใช้ทหารที่แข็งแกร่งปราบปรามชั่วคราว ส่วนเขานำกำลังทั้งหมดเตรียมตัวโจมตีจุนโม่ซ่าง

จุนโม่ซ่างได้รับข่าวนี้หลังจากครึ่งเดือนผ่านไปแล้ว กองทัพของกงชิงวี่กำลังจะถึงชายแดนแล้ว

“เหลวไหล ข้าไม่เคยพบกับจวิ้นจู่หยุนเลยด้วยซ้ำ ข้าจะไปจับจวิ้นจู่หยุนเอาไว้เพื่อข่มขู่เขาได้อย่างไรกัน? นี่ล้วนแต่เป็นข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงทั้งนั้น กงชิงวี่เขาจงใจอยากจะโจมตีหวูโยกั๋วข้า ทุกอย่างล้วนแต่เป็นข้ออ้างทั้งนั้น” จุนโม่ซ่างโกรธมาก โมโหจนขว้างปาสิ่งของไปไม่น้อย

ถังหลงเป็นกังวลมาก กล่าวไปทางจุนโม่: “ตอนนี้ดูเหมือนจะถึงตาเราแล้ว ฝ่าบาท เราจะสู้หรือไม่สู้?”

ถังหลงรู้แต่แรกแล้วว่าต้องยอมแพ้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะยอมแพ้ ยอมแพ้ตอนนี้ ไม่มีผลดีใดๆต่อหวูโยกั๋วพวกเขาเลย เกรงว่าฮ่องเต้จะไม่มีแม้แต่โอกาสรอดชีวิต

“สู้ ตายก็ต้องสู้ ทุ่มเทสุดกำลังที่มีก็ต้องสู้ ไม่สู้ก็ต้องเสียหน้าเฟิ่งหลิงหยุนเจ้าวางแผนใส่ร้ายข้า ข้าตายก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป”

จุนโม่ซ่างสั่งการลงไป ให้ทุกคนที่สามารถต่อสู้ได้เตรียมพร้อมที่จะทำลายล้างศัตรูที่มารุกรานทุกเมื่อ ไม่สู้ไม่ได้

ถังหลงรู้ดีว่านี่คือการสู้ตายจนถึงที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ไม่สู้ก็ตาย สู้ก็ตาย เช่นนั้นก็สู้ให้มันสะใจสักตั้งดีกว่า

จุนโม่ซ่างนึกอะไรบางอย่างได้ ถาม: “เซวียนเหอยังไม่มีข่าวมาอีกหรือ?”

ถังหลงกล่าวว่า: “เขากลับไปถึงหลิงหยุนแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตอบกลับเราเลย เขาต้องการจะทำเช่นไรกันแน่ เรายังไม่รู้แน่ชัด”

“เจ้าไปบอกกับเขา ถ้าหากเขายินดีร่วมมือกับเรา ทุ่มเทสุดกำลังของเราสองประเทศ ยังมีโอกาสของการอยู่รอดอยู่เส้นทางหนึ่ง ถ้าหากว่ารบชนะแล้ว ผลประโยชน์ทั้งหมดยกให้เขา หากพ่ายแพ้หวูโยกั๋วข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง”

จุนโม่ซ่างทุ่มสุดตัววางเดิมพันวัดดวงเป็นครั้งสุดท้าย เขาสู้ไม่ไหว บวกกับเซวียนเหอยังมีโอกาส

ถังหลงกล่าวว่า: “ข้าไปลองดู ฝ่าบาทต้องรอข้า อย่าทำอะไรผลีผลาม”

“เจ้าไปเถอะ เจ้าบอกเซวียนเหอ บอกว่า ถึงแม้เขาจะไม่สู้ เฝ้าดูอย่างนิ่งดูดาย โจมตีข้าแล้วก็จะโจมตีเขา เฟิ่งหลิงหยุนเจ้าเล่ห์เพทุบายขนาดนั้น เขาไม่มีทางได้ผลประโยชน์อะไรแน่”

ถังหลงพยักหน้า หันหลังจากไป

เซวียนเหอต้อนรับถังหลงด้วยตัวเอง พบหน้ากันถังหลงแสดงความเคารพ แล้วก็พูดเข้าประเด็นถ่ายทอดคำพูดของจุนโม่ซ่าง

เซวียนเหอปฏิบัติด้วยอย่างมีมารยาท: “เชิญท่านนั่งก่อน”

ถังหลงรีบร้อนโค้งตัว: “มิกล้า”

“ถึงเวลานี้แล้ว ถังเฉิงเสี้ยงไม่จำเป็นต้องมากพิธีการ ถึงแม้ตอนนี้ข้าจะเป็นฮ่องเต้ แต่ไม่รู้ว่าวันไหนจะไม่ได้เป็นแล้ว”

ถังหลงก็ไม่ได้พูดอะไร เซวียนเหอนั่งลงกล่าวว่า: “สิ่งที่ฮ่องเต้หวูโยพูด ข้าเข้าใจหมด ไม่ปิดบังเฉิงเสี้ยง ศึกนี้เป็นศึกที่เลวร้าย ใครก็ไม่สามารถหนีรอดไปได้

ช่วงก่อนหน้านี้ข้าเคยไปประเทศเฟิ่ง เรื่องนี้ฮ่องเต้หวูโยก็รู้เหมือนกัน และข้ายังรับปากมงกุฎราชกุมารีของประเทศเฟิ่ง หยุดการเคลื่อนไหวของกองทัพไว้ชั่วคราว เพราะใครสู้ก็แพ้ทั้งนั้น”

ถังหลงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “แต่ว่าถ้าหากไม่สู้ ถึงแม้จะรักษากำลังเอาไว้ได้ รอหวูโยกั๋วเราสิ้นชาติ หลิงหยุนก็จะเป็นรายต่อไป หากไม่มีริมฝีปากฟันก็จะหนาว(มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่ขาดจากกันไม่ได้) ใครจะโชคดีรอดพ้นได้?”

เซวียนเหอพยักหน้า: “ถูกต้อง เป็นเช่นนั้นจริงๆ สงสารหลิงหยุนข้าเพิ่งจะเปิดประเทศ ก็เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว แต่ว่าศึกครั้งนี้ไม่สู้ก็ยิ่งไม่มีโอกาสแล้ว แล้วทำไมถึงจะไม่สู้เล่า?”

“ความหมายของฮ่องเต้หลิงหยุนคือ?” ถังหลงดีใจออกนอกหน้า

“ความหมายของข้ากับความหมายของฮ่องเต้หวูโยเหมือนกัน ถึงแม้จะรับปากประเทศเฟิ่งไปแล้ว แต่ก็เป็นเพียงแผนรับมือชั่วคราวที่เหมาะสม เฟิ่งหลิงหยุนไม่อยากสู้ นางอยากจะรอ รอจนสุดท้ายกงชิงวี่มาโจมตีหวูโยกั๋วพวกท่านแล้ว มาโจมตีหลิงหยุน

ถึงเวลาประเทศเฟิ่งก็ยอมแพ้ในตอนสุดท้าย เพราะนางอยู่ลำดับสุดท้าย สู้หรือไม่สู้ประชาชนก็สนับสนุน ถึงแม้จะยอมแพ้ ก็จะไม่ถูกประชาชนดูหมิ่น

แผนการของประเทศเฟิ่งคิดเอาไว้ได้ดี แต่กลับถือว่าเราสองประเทศเป็นคนโง่เขลา

น่าเสียดายที่ข้ารู้ช้าไป มิฉะนั้น ก็รวมตัวกันสู้กับกงชิงวี่ตั้งแต่แรก จะต้องชนะแน่นอนอยู่แล้ว”