ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 941

บทที่ 941 เสี่ยวหยุนจากไป

หยุนโล๋ชวนและคนอื่นๆลุก ขึ้นและพูดว่า “แม่ทัพอันอายุมากแล้ว ไม่เหมาะที่จะออกรบ ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องมีคนคอยปกป้องเมืองหลวง แม้ว่าอ๋องจุ้นหย่งจะออกรบได้ แต่เพื่อป้องกันประเทศเฟิ่งเข้ามาแทรกแซง มาโจมตีประเทศต้าเหลียงของข้า ประมาทไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะนำกองทัพออกรบแทนฮ่องเต้”

ฮ่องเต้ชิงหยินเจ็บปวดหัวใจ กุมมือของหยุนโล๋ชวนไว้ทันที ใบหน้าเคร่งขรึม “อย่าก่อความวุ่นวาย เจ้าคือฮองเฮา เจ้าจะออกรบได้อย่างไร?”

“ทำไมจะไม่ได้ หรือจะให้ฮ่องเต้ไปเหรอ?” ใบหน้าของหยุนโล๋ชวนเย็นชา

“ใช่ข้าจะไปเอง ห้ามเจ้าไปเด็ดขาด”

ใบหน้าของฮ่องเต้ชิงหยินเย็นชามาก แม้ว่าปกติเขาจะเอ็นดูหยุนโล๋ชวนมากกว่า แต่ในเวลานี้ เขาจะตามใจนางไม่ได้อีกแล้ว

หยุนโล๋ชวนไม่คิดเช่นนั้น และกล่าวว่า “ฮ่องเต้ ตั้งแต่แต่งงานกับฮ่องเต้ แม้ว่าจะผ่านประสบการณ์อะไรมามากมาย แต่ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ความรักความเอาใจใส่ของฮ่องเต้ที่มีต่อหม่อมฉันไม่เคยน้อยลง หม่อมฉันซาบซึ้งใจมาก ตอนนี้เป็นเวลาที่จะใช้ประโยชน์จากหม่อมฉัน หม่อมฉันต้องทำอะไรเพื่อฮ่องเต้บ้าง หม่อมฉันทราบฮ่องเต้ก็มีความเก่งกาจ ศึกครั้งนี้ ถ้าฮ่องเต้อออกรบเอง จะต้องได้รับชัยชนะกลับมา

แต่ว่าเซวียนเหอกับหม่อมฉันมีเรื่องบางอย่างยังไม่เข้าใจ หม่อมฉันต้องการให้เขารู้ ฮ่องเต้เป็นของหม่อมฉัน ใครกล้าแตะต้องฮ่องเต้ หม่อมฉันจะตัดหัวเขาเอง”

“ข้าไม่สนใจ และไม่ต้องการตัดหัวใดๆ เรื่องราวผ่านไปแล้ว ข้ารู้ หัวใจฮองเฮามีข้าก็พอแล้ว เรื่องออกรบก็ให้คนอื่นไปทำ”

“ฮ่องเต้ไม่ต้องกังวล การไปคราวนี้ หม่อมฉันจะพาองค์หญิงใหญ่และองค์ชายไปด้วย และจะพาซื่อจื่อไปด้วย มีพวกเขาอยู่ ฮ่องเต้สามารถวางใจได้”

“ชวนเอ๋อ!” ฮ่องเต้ชิงหยินรู้ว่าหยุนโล๋ชวนเป็นคนดื้อรั้น แต่นางเป็นเช่นนี้ เขาก็กังวลใจมากเช่นกัน

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันยินดีรับหน้าที่ออกรบ ขอให้ฮ่องเต้โปรดอนุญาต”

หยุนโล๋ฉวนลุกขึ้นเดินออกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงบนพื้นและก้มกราบฮ่องเต้ชินหยิน

ฮ่องเต้ชิงหยินไม่เต็มใจ รีบพยุงหยุนโล๋ชวนให้ลุกขึ้น แต่หยุนโล๋ชวนไม่ยอมลุก

ฮ่องเต้ชิงหยินจนปัญญา นั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังก์ไม่พูดอะไร

ด้านล่างกงชิงยี่เหริน คุกเข่าด้วยขาสองข้าง “ลูกเต็มใจไปออกรบกับเสด็จแม่”

“ลูกก็เต็มใจเช่นกัน” องค์หญิงใหญ่ก็คุกเข่าเช่นกัน

ฮ่องเต้ชิงหยินมองดูลูกชายและลูกสาว ส่วนลึกในใจอยากดุด่า แต่เห็นว่าในราชสำนักเต็มไปด้วยขุนนาง ก็เลยนิ่งเงียบ

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันยินดีที่จะคุกเข่าตลอดไป”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่ฮ่องเต้ชิงหยิน ฮ่องเต้ชิงหยินจนปัญญา “ถ้าอย่างนั้นใครไปกับเจ้า เจ้าใหญ่เหรอ?”

“จื่อฮวน จื่อฮั่วจะต้องอยู่ที่นี่ จื่อเหรินกับเสี่ยวเฉียวก็อยู่ที่นี่ นอกนั้นก็ตามไป ไม่มีคนอยู่ในเมืองหลวงไม่ได้ จื่อฮวนกับจื่อฮั่วอยู่ที่นี่ ข้าก็วางใจ จื่อเหรินนิสัยขี้เกียจ ไม่อยากพาไป”

“ได้ ถ้าอย่างนั้นอามู่ล่ะ?”

ฮ่องเต้ชิงหยินคิดได้ว่าลูกเขยอยู่ในวังทั้งวัน ตอนนี้ไม่เห็นออกนอกวังเลย

“อามู่จะต้องตามไปด้วย และเขาจะดูแลองค์หญิง”

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็รวบรวมทหาร ข้า… …”

“ฮ่องเต้เมืองหลวงไม่มีคนไม่ได้ ฮ่องเต้จะออกรบกับหม่อมฉันไม่ได้ มิเช่นนั้น หม่อมฉันไปก็ไร้ประโยชน์ หรือฮ่องเต้ไม่เชื่อในความบริสุทธิ์ใจของหม่อมฉัน ในตอนนั้น อ๋องชินจงต้องการแย่งหม่อมฉันไป ถึงตอนนี้ในใจฮ่องเต้ก็ยังไม่พอใจ? หยุนโล๋ชวนไม่ต้องการให้ฮ่องเต้ชิงหยินตามไป จึงพูดเช่นนี้

ฮ่องเต้ชิงหยินหน้าบึ้ง ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้เวลาออกรบยังต้องให้ผู้หญิงไปแทน

และยังเป็นผู้หญิงที่เขารัก

“ตอนนี้ข้ารู้สึกลำบากใจมาก!” ฮ่องเต้ชิงหยินลุกขึ้น อุ้มหยุนโล๋ชวนเดินจากไป

ขุนนางทั้งหลายมองไป เข้าใจความห่วงใยที่ฮ่องเต้มีให้ฮองเฮา และเหล่าขุนนางก็รู้ สิ่งที่ฮองเฮาต้องการทำ ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนความคิดนางได้