ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 942

บทที่ 942 ไม่เห็นคนแล้ว

เฟิ่งหลินหยุนเดินไปถึงด้านนอกห้องโถง ในห้องโถงเต็มไปด้วยเหล่าขุนนาง ส่วนมากแม่ทัพจะเยอะกว่า แต่เป็นผู้หญิงทั้งหมด

อ๋าวชิงยืนอยู่ด้านข้าง ปิดกั้นผู้ที่ต้องการบุกเข้ามา

เฟิ่งหลินหยุนมองไปที่คนเหล่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะคิด ว่านี่คือจุดจบที่เรียกว่าผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ผู้หญิงแต่ละคนมีลักษณะองอาจแข็งแกร่ง มีพลังดุดัน แต่ผู้ชายก็อ่อนช้อยเหมือนผู้หญิง เรี่ยวแรงไม่มี เช่นเดียวกับขันที

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร?” แม้ว่าเฟิ่งหลินหยุนจะดูเหมือนเด็ก แต่นางก็มีพลังมาก เวลานางพูด ทำให้ทุกคนเกรงกลัวจนไม่กล้าหายใจแรง

อ๋าวชิงหันหน้ากลับมา เห็นเฟิ่งหยุนหลิงจึงพูดว่า “พวกนางต้องการทำสงคราม คิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการโจมตีประเทศต้าเหลียง มิฉะนั้นจะพลาดโอกาส และต้องการจับกงชิงหยุนเยนไปด้วย”

เฟิ่งหลินหยุนเหลือบมองอ๋าวชิงอย่างเย็นชา “พวกนางพูดถูกแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีจริงๆ ข้าก็คิดว่าเป็นเวลาที่ดีที่สุด ในเมื่อเสนอว่าจะรบ ทำไมต้องมายืนขวางอยู่ตรงนี้ด้วย?”

“… …” อ๋าวชิงไม่ตอบ เขาเริ่มไม่เข้าใจเฟิ่งหลินหยุนมากขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนไปได้ชั่วพริบตา

เฟิ่งหลินหยุนมองไปที่เหล่าขุนนาง “พวกเจ้าตัดสินใจเอง ข้าก็ไม่อยากตามหลังคนอื่น ถ้าอย่างนั้นก็รบเลย สำหรับเรื่องที่พวกเจ้าว่าจะจับกงชิงหยุนเยนนั้น ข้าก็เห็นด้วย เมื่อกี้นางยังอยู่ข้างใน ยังไม่รู้ตัว ต้องเร็วหน่อย ถ้าจับได้สามารถปกป้องประเทศเฟิ่ง มันก็เป็นเรื่องดี”

“ข้าไป”

มีคนรีบไปที่ห้องนอนของเฟิ่งหลินหยุน แต่หลังจากค้นหาไปทั่ว หายังไงก็ไม่พบ

คนที่เข้าไปค้นออกมาและส่ายหัว “ไม่อยู่แล้ว”

เฟิ่งหลินหยุนมองไป “เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้ตอนข้าออกมายังอยู่”

“หรือรู้ว่าพวกข้ามาเลยหนีไป?” มีคนถาม

เฟิ่งหลินหยุนเหลือบมองคนที่เพิ่งเข้ารายงาน “เป็นเพราะเจ้า!”

ผู้มารายงานคนนั้นรีบคุกเข่าลงทันที “ไว้ชีวิตด้วย มกุฎราชกุมารไว้ชีวิตด้วย”

เฟิ่งหลินหยุนไม่มอง และหันมามองคนที่อยู่สถานที่ทั้งหมด “ราชโองการ”

ทุกคนคุกเข่าลง เฟิ่งหลินหยุนกล่าวว่า “กองทัพของประเทศเฟิ่งรวมตัวกัน และมุ่งหน้าไปยังชายแดนประเทศต้าเหลียง เพื่อสู้รบกับประเทศต้าเหลียง”

หลังจากพูดจบเฟิ่งหลินหยุนก็หันกลับไปที่ห้องนอน

อ๋าวชิงหายใจเข้าลึกๆ และในที่สุดก็มาถึง

ครึ่งเดือนต่อมา ประเทศต้าเหลียงถูกข้าศึกโจมตี สามก๊กร่วมกันโจมตีประเทศต้าเหลียง โจมตีจนประเทศต้าเหลียงตั้งตัวไม่ทัน

แต่ศึกครั้งนี้ ไม่มีความกังวลใดๆ เฟิ่งหลินหยุนไม่ได้ออกรบด้วยตัวเอง นางรออยู่ที่ประเทศเฟิ่งตลอด

ศึกครั้งนี้ สุดท้ายก็ใช้เวลาสู้รบหนึ่งปี หนึ่งปีให้หลังกงชิงวี่ได้ชัยชนะครั้งใหญ่ พลังอำนาจประเทศเดียว สามารถพิชิตชัยชนะสามก๊ก

ที่น่าอัศจรรย์คือ กงชิงวี่ หยุนโล๋ชวน (กงชิงจื่อฮวน)ต่างก็ชนะในวันเดียวกัน

หลังจากความพ่ายแพ้ของสามก๊ก เซวียนเหอเสียชีวิตด้วยคมดาบของอะมู่ ที่จริงเขาสามารถรอดชีวิตได้ แต่ท้ายสุดเขาก็เลือกที่จะตาย จึงเข้ามาทำร้ายองค์หญิงใหญ่ อะมู่เลยต้องรีบลงมือ และฟันดาบไปที่เซวียนเหอทันที เซวียนเหอมองไปที่หยุนโล๋ชวน เขาหวังว่าหยุนโล๋ชวนจะเข้ามาใกล้ๆ มองเขาครั้งสุดท้าย แต่สุดท้ายหยุนโล๋ชวนก็ไม่เข้าไปใกล้

ในที่สุดอะมู่ก็ชักดาบออก เซวียนเหอล้มลงกับพื้น อะมู่ก้าวถอยหลังและเขาก็มองไปบนท้องฟ้า มุมปากขยับ โดยนึกถึงใบหน้าของอันหลิงหยุน และหลับตาลง

กองทัพแด่ฉีของประเทศต้าเหลียงพุ่งเข้าไปในกระโจมหลิงหยุน ลมกระโชกพัดแรงไปทั่วพื้น พวกแม่ทัพพยายามควบคุมม้าอย่างยากลำบาก และครู่หนึ่งก็กลับมาเงียบสงบ ม้าที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งนั้น ทำให้บนพื้นมีแต่ฝุ่นตลบ

ไม่มีใครรู้ ภายใต้ลมกระโชกแรง ร่างกายของเซวียนเหอถูกลักพาตัวไป

ในภูเขาลึก เซวียนเหอค่อยๆลืมตาขึ้น และเฟิ่งหลินหยุนก็นั่งยองๆบนพื้นเพื่อล้างมือ มีแม่น้ำกว้างใหญ่อยู่ตรงหน้า คนที่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ข้างๆคือกงชิงหยุนเยนเสี่ยวหยุน