ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 947

บทที่ 947 จุดอ่อนของท่านยา

ยิ่งไปกว่านั้นลมพายุหิมะแรง หยุนโล๋ชวนก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ฮ่องเต้ชิงหยินจับมือหยุนโล๋ชวน แล้วพูดว่า “พวกเรากลับเถอะ”

เมื่อทั้งสองกลับไป คนอื่นๆก็เห็นกงชิงวี่ และรู้สึกว่าวันนี้พวกเขาอยู่รอก็คงไม่ได้พบ โดยเฉพาะวันนี้สามีภรรยาพบกัน หากพวกเขาเข้าไป จะกลายเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

สามีและภรรยาไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว เมื่อพบกันแล้วคงจะมีเรื่องพูดมากมาย

รถม้าที่อยู่นอกประตูเริ่มกลับไปทีละคัน และกงชิงวี่ก็เข้าไปในสนาม

กงชิงวี่มาถึงสนาม เหลือบมองไปที่ประตู มีใครบางคนยืนอยู่ที่ประตู ดูเป็นคนซื่อสัตย์

ราชาหมาป่าและราชินีหมาป่าอยู่ที่นั่นด้วย

เมื่อเห็นกงชิงวี่ ราชาหมาป่าเดินมาหากงชิงวี่และเงยหน้าขึ้นมอง กงชิงวี่พูดว่า “เรียกนางออกมา และบอกว่าข้ามาแล้ว”

ราชาหมาป่ามองกงชิงวี่สักพัก ราวกับกำลังครุ่นคิดว่าจะทำตามคำพูดของเขาหรือไม่

และเมื่อราชาหมาป่าเหลือบมองไปที่ขาของกงชิงวี่ และก็ให้เกียรติเขา แล้วหันตัวเดินกลับเข้าไปที่บ้าน

ไม่นานราชาหมาป่าออกมา และหมอบลงหน้าประตู

เดิมทีเห้าเทียนคิดว่า ท่านปู่ของเขาเก่งกาจมาก แต่ตอนนี้เหมือนถูกหยามนิดหน่อย และก็ไม่ได้ผล

“ท่านปู่ นางทะนงตัวมาก ข้าจะไปดู”

เห้าเทียนกำลังจะไปหาอันหลิงหยุนเพื่อคิดบัญชี ท่านปู่มาแล้ว นางไม่ยอมออกมาต้อนรับ ทำเกินไปหรือเปล่า

กงชิงวี่มองไป “เจ้าห้ามเข้าไป อย่าไปล่วงเกินนาง นางไม่ใช่คนที่ใครจะล่วงเกินได้ง่ายๆ!”

เห้าเทียนมองไป ด้วยใบหน้าสงสัย ยังมีคนที่ท่านปู่ไม่กล้าล่วงเกินเหรอ?”

อะมู่รู้ว่ากงชิงวี่มา จึงรีบเดินออกมา และพูดว่า “ท่านพ่อ”

“แม่ของเจ้าอยู่ไหน?” ขณะนี้กงชิงวี่ตกใจพูดด้วยเสียงตื่นตระหนก อะมู่แปลกใจ ก่อนหน้านี้ดูเหมือนใกล้ตาย ทำไมตอนนี้มันต่างกัน?”

“ท่านพ่อ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?”

กงชิงวี่พูด “ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดีขึ้นมาก พาข้าเข้าไป”

ถ้าอะมู่ไม่ออกมา กงชิงวี่รู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะเข้าไป แต่เข้าไปตอนนี้ก็เหมาะดี

อะมู่เข็นกงชิงวี่เข้าไป และพูดว่า ท่านแม่ไม่พอใจเรื่องเกี่ยวกับเห้าเทียน ท่านพ่อต้องระวัง!”

เห้าเทียนชำเลืองมอง รู้สึกไม่พอใจ “ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”

“เจ้ายังกล้าพูด หุบปาก!” อะมู่รู้สึกไม่พอใจ เห้าเทียนรีบดึงกงชิงวี่ทันที ในเวลานี้กงชิงวี่มีพลังเต็มที่

“เจ้าห้ามว่าเทียนเอ๋อ” เป็นคำสั่งกงชิงวี่ แน่นอน อะมู่ไม่กล้าพูดอะไร

เห้าเทียนมองอะมู่ รู้สึกสบายใจ และเดินตามปู่เข้าไป

อะมู่ชำเลืองมองลูกชาย เดี๋ยวก็รู้

เมื่อมาถึงภายในบ้าน อันหลิงหยุนเพิ่งไปดูหลานชายทั้งสองคนมา ออกมาก็เห็นกงชิงวี่นั่งอยู่บนรถเข็น ผมหงอกสีขาวราวกับหิมะ ใบหน้าดูเหมือนคนไม่แข็งแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะข้างนอกอากาศหนาวเกินไป หรือเป็นเพราะได้กินยาแล้วเลือดลมกำลังหมุนเวียน ใบหน้าจะว่าแดงก็ไม่แดง และขาวก็ไม่ขาว ดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่!

ทั้งสองจ้องตากัน และเห้าเทียนพูด “ท่านปู่ ท่านย่าคนนี้แหละ ไม่ดีกับข้า ข้าดูแล้วนางก็ไม่ดีกับท่านปู่ เทียนเอ๋อจะทำให้ใบหน้านางเสียโฉม ต่อไปนางจะไม่กล้าหยิ่งผยองขนาดนี้”

เด็กน้อยอายุสามขวบ คำพูดแต่ละคำช่างน่าตกใจ ตอนนี้อะมู่ไม่สนใจอย่างอื่น ดึงเห้าเทียนมาตบ และทุบตีจนเด็กล้มลงกับพื้น

เห้าเทียนคนนี้เป็นเด็กที่ไม่ใช่จะสั่งสอนได้ง่ายๆ ถูกเฆี่ยนตีก็ไม่กลัว ยังไงก็ต้องหาความเป็นธรรมให้กับตัวเอง

นอนลงไปก็ไม่ยอมลุกขึ้น ร้องไห้เสียงดัง

กงชิงวี่มองไป ใบหน้าเคร่งขรึม “อุ้มมาให้ข้า”

อะมู่ลำบากใจ เพราะท่านตามใจเกินไป ถึงกลายเป็นเช่นนี้

อะมู่กำลังจะไปอุ้ม ใบหน้าของอันหลิงหยุนเคร่งขรึม “ข้าดูซิใครจะกล้า?”