ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 946

บทที่ 946 หาท่านปู่เพื่อไปคิดบัญชี

“แล้วนางพูดอะไรบ้าง ได้อบรมสั่งสอนอะไรเจ้าหรือเปล่า?”

“ได้อบรมสั่งสอน ยายบอกว่า ข้าเป็นหลานชายคนโต แม้ว่าจะเป็นหลานชายฝ่ายแม่ แต่ต้องเป็นตัวอย่างที่ดี และต้องมีมารยาทที่ดี”

“ยายของเจ้าพูดถูกแล้ว แต่จำไว้ว่า อย่าทำให้ตัวเองลำบากใจมากเกินไป ในอนาคตต้องดิ้นรนแสวงหาเพื่อตัวเอง อย่าคิดว่าเจ้าเป็นหลานชายคนโต ก็ไม่รู้จักดิ้นรนแสวงหา ถ้าเห็นสิ่งที่เจ้าชอบ ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนแสวงหามันเหมือนกัน”

เห้าเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลือบไปเห็นสิ่งของที่เห้าเทียนไม่เอา “ข้าอยากได้อันนี้”

“ถ้างั้นเจ้าเอาไปเลย”

“ได้”

“เห้าเหวินยื่นมือไปหยิบยา ค่อยๆดมอย่างถี่ถ้วน ขมวดคิ้ว ท่านย่า นี่มันคืออะไร?”

“เจ้าคิดว่ามันคืออะไร?” อันหลิงหยุนรู้สึกชอบเด็กคนนี้มากกว่า เด็กคนนี้รู้ความมากกว่า “ข้าคิดว่ามันเป็นดอกไห่ถังแต่หลังจากที่เอามาแล้วไม่ใช่ ข้าไม่เข้าใจ”

“อืม เจ้ายังคงฉลาดมาก นี่คือดอกไห่ถังจริงๆ แต่ดอกไห่ถังนี้ก็แตกต่างเช่นกัน นี่คือดอกไห่ถังที่ปลูกขึ้นมา เมื่อดอกไม้บานจะมีลมหนาวและหิมะ และเมื่อดอกไม้นี้ร่วงหล่นก็เป็นฤดูใบไม้ผลิดอกไม้ก็ผลิดอก”

เห้าเหวินเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่า “ถ้าอย่างนั้นนี่เป็นยาที่ดี”

“แน่นอน เจ้าเก็บมันไว้ เมื่อไหร่ที่เจ้ารู้ว่ายานี้ใช้ทำอะไร ก็ถึงเวลาเริ่มเรียนรู้ทักษะการแพทย์”

อันหลิงหยุนสัมผัสเห้าเหวิน เห้าเหวินดีใจมาก และหันมามองอะมู่

อะมู่บอกว่า “ถ้าเจ้าชอบอยู่ที่นี่ และท่านย่าของเจ้าก็อนุญาต ก็อยู่เถอะ”

พ่อและลูกใจตรงกัน อะมู่รู้ว่าลูกชายของเขาคิดอย่างไร

อันหลิงหยุนไม่รอให้เห้าเหวินพูดอะไร จึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อยู่ต่อได้”

เห้าเหวินมีความสุขมาก สองมือประสานกัน เพื่อขอบคุณอันหลิงหยุน

“เจ้าเข้าไปดูข้างในก่อน ข้าจะคุยกับพ่อของเจ้า”

“ได้”

เห้าเหวินถือดอกไห่ถังไว้ในมืออย่างมีความสุขเพื่อนำไปศึกษาค้นคว้า อันหลิงหยุนพูดคุยกับอะมู่

เมื่อเห้าเทียนกลับไปหาอ๋องเซ่เจิ้ง วิ่งไปหากงชิงวี่ด้วยความโกรธ เมื่อถึงห้องก็มีคนขวางไว้ กลัวว่าจะไปรบกวนกงชิงวี่ และทำให้เสียเวลาในการรักษาอาการป่วย

เห้าเทียนไม่พอใจ “หลีกไป ข้าจะไปพบท่านปู่ พวกเจ้าห้ามขัดขวาง ถอยไป!”

แม้ว่าเห้าเทียนอายุยังน้อย แต่เขาก็หยิ่งผยอง ถ้าอยู่ในจวนอ๋องเซ่เจิ้ง เขาจะเป็นคนที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน

กงชิงวี่รู้สึกได้ยินเสียงคลุมเครือเหมือนหลานชายตะโกนอยู่ข้างนอก ใบหน้าเย็นชา “ให้เทียนเอ๋อเข้ามา ใครขวางเขาไว้?”

คนเฝ้าหน้าประตูไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากปล่อยเห้าเทียนเข้าไป

เมื่อเดินเข้าไปในห้อง เห้าเทียนรีบวิ่งไปหากงชิงวี่ เมื่อถึงตรงหน้าก็สะอื้น แล้วร้องไห้

กงชิงวี่คิดว่าเด็กคนนี้เสียใจที่เห็นเขาป่วย และพูดว่า “ร้องทำไม ข้ายังไม่ตายนี่?”

เห้าเทียนเช็ดน้ำตา “ท่านปู่สบายดี ไม่ตายหรอก ท่านปู่อายุร้อยปี พี่บอกว่าเขาจะเรียนทักษะการแพทย์ดีๆ เพื่อรักษาท่านปู่ให้หายดี”

กงชิงวี่สัมผัสเห้าเทียน “ขึ้นมาสิ อยู่เป็นเพื่อนกับปู่สักพัก คนพวกนี้ไม่ใช่คนดี หลอกปู่”

“พวกเขายังห้ามไม่ให้ข้าเข้ามาพบท่านปู่ด้วย”

หลังจากที่เห้าเทียนพูดจบก็เหลือบมององครักษ์ที่หน้าประตู พลางคิดเรื่องโบยก้นพวกเขา

กงชิงวี่พูดว่า “รอปู่หายดีแล้วให้พวกเขาขอโทษเจ้า เจ้าเข้าไปข้างใน และถอดรองเท้าด้วย”

เห้าเทียนไม่ได้ถอดรองเท้า แต่หยิบกระดาษที่เก็บไว้ในอ้อมอกออกมา ขณะที่ให้กงชิงวี่ดู เขาก็พูดว่า “ท่านปู่ดูสิ ท่านย่าคนนี้แย่มาก ถึงขนาดเปลี่ยนชื่อของเทียนเอ๋อ เทียนเอ๋อไม่ชอบ ท่านปู่ต้องไปช่วยจัดการให้ข้าด้วย