ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 945

บทที่ 945 ลูกของอะมู่

เสี่ยวเฉียวนอนค้างที่นี่ อันหลิงหยุนเริ่มดูแลเสี่ยวเฉียว อะมู่ก็พาเด็กๆ มาด้วย อะมู่มีลูกชายสองคน รูปร่างดูมีพลังมาก อันหลิงหยุนชอบเด็กทั้งสองคนมาก ดังนั้นจึงเอาสิ่งของสองอย่างวางไว้บนโต๊ะ และพูดกับพวกเขา “พวกเจ้าดูสิสิ่งนี้คืออะไร?”

เด็กสองคนนั้นสดใสน่ารัก อายุสี่หรือห้าขวบ ปกติเด็กอายุขนาดนี้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อันหลิงหยุนเตรียมให้พวกเขา ก็ยื่นมือเล็กๆออกมา กำลังเตรียมคว้ามาหนึ่งชิ้น

อันหลิงหยุนมองมือเล็กๆที่ขาวเนียน และถามว่า “ทำไมเจ้าถึงต้องการคว้าสิ่งนี้ รู้ไหมว่ามันคืออะไร?”

เจ้าสองน้อยเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน รู้ว่าต้องเรียกท่านย่า แต่ท่านย่ายังไม่แก่เท่าท่านแม่เลย ท่านพ่อก็เรียกท่านย่าว่าท่านแม่ เขายังไม่เข้าใจ แต่ชอบท่านย่ามาก รู้สึกเขินอายเล็กน้อย แล้วหดมือกลับ เด็กน้อยพูดว่า “ท่านพ่อชอบยา ปกติชอบหยิบยามาดม ยังบอกว่าเวลาเห็นยาก็จะนึกถึงท่านยา ยังบอกว่าท่านยาเป็นคนจิตใจดีมาก ยังบอกว่าคิดถึงท่านย่ามาก รอข้าโตขึ้นก็จะ(เรียนรู้)เรื่องยา เมื่อหยิบยาก็จะคิดถึงท่านย่า และยังคิดถึงท่านพ่อ”

เจ้าสองน้อยทำหน้าพอใจ เมื่อมองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นคนที่พูดมีหลักการ อันหลิงหยุนรู้สึกขบขันกับเขา

หลังจากเฝ้าดูเจ้าสองน้อยสักพัก อันหลิงหยุนก็ยื่นมือออกมาบีบใบหน้าเจ้าสองน้อย แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้ายินยอมเรียนทักษะการตรวจคนไข้กับย่าไหม”

“ไม่ ข้าไม่ชอบตรวจคนไข้”

เจ้าสองน้อยเป็นคนซื่อตรง อันหลิงหยุนไม่ได้บังคับ และเอาผลไม้มาให้เจ้าสองน้อย “เอาไปกิน ไม่ต้องวุ่นวาย ย่าไม่ชอบเด็กที่วุ่นวาย”

เจ้าสองน้อยมีความสุขมาก หอบอาหารและเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป

อะมู่อธิบายว่า “ปกติ พ่อจะรักและตามใจเจ้าสองน้อยมาก เวลาพูดไม่มีมารยาท และไม่สนใจเรื่องอะไร ท่านแม่อย่าถือสาเลยนะ”

ชอบอวดฉลาดมาก ที่จริงเขาไม่ชอบเรื่องยา แต่ก็ยังพูดแบบนั้น”

“เด็กตัวน้อยแค่นี้ มีอะไรให้ถือสาล่ะ เจ้าพูดอย่างกับว่าข้าเป็นแม่มด แม้แต่เด็กน้อยก็ยังไม่ยอมปล่อย”

อะมู่รีบพูด “ลูกไม่ได้คิดอย่างนั้น”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่ว่าเจ้าสองน้อยเป็นคนกะล่อนมาก และถ้าต่อไปไม่อบรมดีๆ กลัวจะก่อเรื่องขึ้นมาได้”

“ต่อไปลูกจะอบรมสั่งสอนดีๆ” อะมู่พูดอย่างรีบร้อน

“นั่นคือเรื่องของอนาคต เจ้าอย่าพึ่งพูดในตอนนี้” อันหลิงหยุนมองไปที่เจ้าใหญ่น้อย และมองอย่างครุ่นคิด อันหลิงหยุนเห็นเขาไม่พูดไม่จา

“ทำไมเจ้าไม่พูด?” อันหลิงหยุนถาม เจ้าใหญ่น้อยเฝ้ามองอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างสุภาพว่าไม่กล้าพูด

“หลานไม่กล้าพูด ได้ยินท่านแม่พูดว่า ท่านย่าเป็นคนดีมาก แต่ดูท่านยาอายุไม่เท่าท่านแม่ ไม่รู้ว่าไม่สบายหรือเปล่า หรือกินอะไรทำให้เป็นอมตะ ยาที่ยืดอายุวัฒนะ”

อันหลิงหยุนมองไปที่เด็กตรงหน้า เป็นเวลานานจึงถาม “อายุเท่าไหร่แล้ว?”

“สามขวบครึ่ง”

“อายุแค่นี้ ยังเด็กขนาดนี้ สามารถพูดเช่นนี้ได้ ซึ่งแสดงว่าเจ้าได้ศึกษาเกี่ยวกับยาและเทคนิคการแพทย์ในระดับหนึ่ง”

“รู้เรื่องนิดหนึ่ง ปกติท่านพ่อตรวจคนไข้ ข้าจะเขียนอยู่ข้างๆ”

“เจ้าชื่ออะไร?”

“กงชิงเห้าเหวิน” เห้าเหวินพูดอย่างสุภาพ

อันหลิงหยุนประหลาดใจ “เจ้าสองน้อยล่ะ ชื่อเห้าอู่?”

“เห้าเทียน”

เห้าเหวินพูด อันหลิงหยุนเหม่อลอยเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเด็กที่หอบของและกินอยู่ที่ประตู และพูดว่า “เรียกเห้าเทียนเข้ามา ข้าจะดูหน่อย”

อะมู่รีบไปเรียกเห้าเทียน เห้าเทียนกลับมาหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองใบหน้าของเห้าเทียนอย่างครุ่นคิด หลังจากนั้นไม่นานก็ถามว่า “เจ้าบอกว่าไม่อยากตรวจคนไข้ แล้วเจ้าต้องการทำอะไร?”