ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 944

บทที่ 944 เสี่ยวเฉียวคลอดแล้ว

คนขับรถม้าตกใจมาก รีบถอยหลัง เขาพูดไม่ได้ หมาป่าตัวเมียก็ดุมาก ลุกขึ้นแล้วพุ่งไปที่คนขับรถม้าจนล้ม แต่หลังจากที่ล้มลงแล้วหมาป่าตัวเมียก็จากไป และกระดิกหางสองครั้งและไม่สนใจคนขับรถม้า คนขับรถม้าลุกขึ้นและวิ่งออกมา ตบท้ายรถม้า อันหลิงหยุนรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้น เลยลงจากรถม้า

มองไปที่สนามด้านนอก และปรากฏว่าเป็นราชินีหมาป่าอยู่ในสนาม อันหลิงหยุนยิ้ม “เจ้ายังอยู่เหรอ? สิบกว่าปีแล้ว เจ้ายังไม่ได้เป็นเทพเหรอ?”

ขณะที่พูด ในบ้านมีหมาป่าตัวน้อยหลายตัวเดินโซเซออกมา เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็แยกเขี้ยวขู่ อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน “เจ้าอายุขนาดนี้แล้ว ยังออกลูกได้อีกหรือ?”

ราชินีหมาป่าเงยหน้าขึ้น และเห่าหอนขึ้นบนท้องฟ้า อันหลิงหยุนหัวเราะ “ถึงว่า ทะเลาะกันใช่ไหม?”

ราชินีหมาป่าส่งเสียเห่าหอนสองครั้ง หันตัวเดินกลับไป เดินไปแล้วยังหันหัวกลับมามองอันหลิงหยุน เห็นอันหลิงหยุนสั่งให้คนใบ้ขนสิ่งของลงจากรถ หมาป่าก็หันกลับไปโดยคาบหมาป่าตัวน้อยเข้าไปในบ้าน

อันหลิงหยุนเข้าไปในบ้าน และมองไปรอบๆบ้าน และพบว่าบ้านสะอาดมาก สนามก็เหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะมีคนมาทำความสะอาดเป็นประจำ

อากาศหนาว ราชินีหมาป่าให้กำเนิดหมาป่าตัวน้อยที่นี่ และไม่มีใครสังเกตเห็น

อันหลิงหยุนเก็บสิ่งของในบ้าน คนใบ้เริ่มจุดไฟ และราชินีหมาป่าก็ดูแลหมาป่าตัวน้อยของเขา

อันหลิงหยุนออกมาจากห้อง และแหงนหน้าขึ้นมองหิมะสีขาวที่โปรยลงมา

หายใจเข้าลึกๆ “ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!”

เมืองหลวงจวนอ๋องเซ่เจิ้ง

กงชิงวี่นั่งเหม่ออยู่ในศาลา มีการเคลื่อนไหวเบาๆอยู่ด้านหลัง กงชิงวี่ไม่ขยับ ราชาหมาป่านั่งลงและมองกงชิงวี่ และก็ครามครั้งหนึ่ง กงชิงวี่ก็ไม่ขยับเลย

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง ราชาหมาป่าก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างของกงชิงวี่ มองตรงหน้ากงชิงวี่ ดวงตาของกงชิงวี่มองไปข้างหน้า ใบหน้าเย็นเยือก ทั่วร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง

ราชาหมาป่ายกอุ้งเท้า กดมือของกงชิงวี่ และส่งเสียงเห่าหอนสองสามครั้ง กงชิงวี่กระพริบตา ค่อยๆหมุนคอ มองไปที่ราชาหมาป่า อ้าปาก แล้วหล่นลงจากบนรถเข็น

… …

อันหลิงหยุนหลับไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนอยู่ข้างนอก คนใบ้ก็เคาะประตูอยู่ข้างนอก อันหลิงหยุนลุกขึ้นและมองราชินีหมาป่า เปิดประตูออกคนใบ้ชี้ไปที่ด้านนอก ด้านนอกถูกคนล้อมเอาไว้

คนที่อยู่ที่ประตูเมื่อเห็นอันหลิงหยุนรีบเดินเข้ามาทันที “พระชายาเสียน”

หวางหวยอันไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ไม่คาดคิดว่าได้เห็นอันหลิงหยุนอีกครั้งยังคงอยู่ในรูปลักษณ์ดั้งเดิม พวกเขาแก่แล้ว ในวันนี้เป็นเช่นนี้ อายุสามสิบกว่าแล้ว

“กั๋วจิ้วน้อย” อันหลิงหยุนพูดเบาๆ ในขณะนี้นางดูปกติมาก

มองไปนอกสนาม มีคนหนึ่งยืนอยู่ที่สนาม

อะมู่รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว วิ่งมาหาอันหลิงหยุน หลังจากนั้นก็คุกเข่าลง

อันหลิงหยุนมองดูอะมู่ตั้งนานแล้วค่อยเดินเข้าไป และสัมผัสใบหน้าของอะมู่ อันหลิงหยุนกอดไว้ในอ้อมอก “อะมู่!”

“ท่านแม่!”

“… …” อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองหวางหวยอัน “เจ้ากลับไปก่อน วันนี้ข้ายังกลับไปไม่ได้ ตรงนี้มียาเม็ดหนึ่ง เจ้าเอากลับไป หาวิธีใช้น้ำกลืนกิน น่าจะไม่มีปัญหา”

หวางหวยอันรับยามาดู และเงยหน้าขึ้นพูดอย่างลำบากใจ “ช่วงเวลานี้ท่านไม่ได้ใช้ยาแล้ว ไม่ว่าสวี่หยวนจะใช้วิธีไหน ท่านก็ไม่ยอมกินยา และตอนนี้… …”

“ข้ารู้ว่าความตายของเขากำลังใกล้เข้ามา แต่ถ้าเจ้ากลับไปถ้าเขาไม่กินก็แล้วไป ถ้าอยากกิน ก็กิน”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วหันตัวเดินเข้าไป

หวางหวยอันมองไปที่อะมู่ที่กำลังยืนขึ้น จากนั้นก็หันตัวเดินจากไป

อะมู่เดินตามเข้าไปหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนนั่งลง อะมู่ยืนอยู่ อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่เก้าอี้ “นั่งลงสิ ได้ยินมาว่าเจ้าพักอยู่ที่จวนราชบุตรเขย”

“องค์หญิงใหญ่ดีต่อข้า ท่านแม่สบายใจได้”

“ตอนนั้นที่เจ้ากลับมากับข้า อายุแค่สิบขวบ ตอนนี้เป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว และเจ้าก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”