ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 98

บทที่ 98 ต่างคนต่างมีความคิดของตัวเอง

เมื่อมาถึงข้างล่างก็ไม่ได้พัก อันหลิงหยุนรีบกลับไปทันที

เมื่อผ่านกำแพงเมืองเข้าไป ใช้โอกาสที่คนยังไม่เยอะ อันหลิงหยุนรีบกลับไปยังจวนอ๋องเสียน ราวกับหนีคุกอย่างไรอย่างนั้น

กงชิงวี่ยืนอยู่หน้าประตูพลางมองไปมา เมื่อไม่เห็นใครตามจึงเดินตามเข้าจวนไป

อันหลิงหยุนรีบไปต้มน้ำร้อน หงเถาลุ่ยหลิ่วเตรียมอุปกรณ์ไว้เรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนวางตะกร้ายาแล้วก็พุ่งตัวเข้าไปในอ่างอาบน้ำในห้องอาบน้ำ พลางผ่อนคลายตัวเองถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

กงชิงวี่เปิดประตูเข้ามา หงเถาลุ่ยหลิ่วตกใจไปแล้ว พลางก้มหน้าลง “ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนรีบจุ่มตัวลึกลงในน้ำ

“ออกไปก่อน”

กงชิงวี่ผสานมือไว้ด้านหลัง อันหลิงหยุนยื่นมือไปหยิบเสื้อผ้า หงเถาลุ่ยหลิ่วรีบออกไปด้านนอก เมื่อประตูปิดลงกงชิงวี่ก็เดินมาริมอ่างอาบน้ำ พลางนั่งลงริมขอบอ่าง มองไปยังอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเอื้อมหยิบเสื้อผ้าไม่ถึง ทำได้เพียงจุ่มตัวลึกลงในน้ำ

“ข้ารอได้ อาบน้ำแล้วก็ไปพักผ่อน”

กงชิงวี่พูดไปก็ถอดเสื้อชั้นนอกออก อันหลิงหยุนกลัวจะเห็นอะไรต่อมิอะไร จึงรีบๆ อาบน้ำ ใช้โอกาสที่กงชิงวี่ก้มหน้าถอดเสื้อ ลุกขึ้นจากอ่าง หยิบเสื้อคลุมแล้ววิ่งไปหลบหลังม่านบังสายตา

เมื่อกงชิงวี่เงยหน้าขึ้น ก็ไม่เห็นนางแล้ว รออยู่นานอันหลิงหยุนจึงออกมาจากม่านบังสายตาห่มคลุมตัวแน่นหนา

นางสวมอาภรณ์ขาวราวหิมะ เสื้อตัวบนตัวโคร่งใหญ่ กางเกงข้างล่างหลวมสบาย

กงชิงวี่หน้านิ่งไป “จวนของข้าแม้แต่ชุดนอนยังไม่มีเตรียมให้พระชายาหรือนี่ ให้พระชายาใส่อะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันอย่างนี้？”

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าสั่งให้คนตัดให้ อากาศเย็น สวมเสื้อเยอะหน่อยจะได้อบอุ่น” จะใส่เพียงชุดชั้นในให้เขาเอาเปรียบหน่ะหรือ？

กงชิงวี่สะบัดเสียงเย็นชา นั่งลงรออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนหมดอาลัยตายอยากเหลือเกิน เดิมทีคิดว่าหากแต่งตัวหนาหน่อย แต่เวลานี้กลับแต่งตัวเหมือนเขาไปได้

เมื่อเดินไปเบื้องหน้ากงชิงวี่ อันหลิงหยุนขึ้นเตียงไปก่อน ปีนไปนอนข้างบนเลยทันที

กงชิงวี่ลังเลเล็กน้อย แล้วจึงปีนขึ้นไปเอนนอนเหมือนกัน

ดึงผ้าห่มคลุมขึ้น กงชิงวี่หมุนตัวไปกอดอันหลิงหยุน เพียงกลับหลังนิดเดียวก็ผลักตัวขึ้น

อันหลิงหยุนตกใจจนหมุนตามองไม่ทัน ตาเบิกโพลงทั้งใหญ่และค้างอยู่อย่างนั้น

“โอว...”

มือทั้งสองจับไปบนร่างคนตรงหน้า ทั้งตีทั้งตบ ความอยากได้นางของกงชิงวี่ชัดเจนแทบปิดบังไม่ได้ อันหลิงหยุนพยายามต่อสู้อยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เคลื่อนตัวไม่ได้ และไม่มีแรงแล้วด้วย

กงชิงวี่เองก็เหนื่อยจนหอบหายใจ ไปออกศึกยังไม่เหนื่อยถึงเพียงนี้ แต่การต่อการกับหญิงคนเดียวกลับทำเขาเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว

อันหลิงหยุนเองก็เหงื่ออ่อนเต็ม หอบหายใจตลอด

“เดียวอีกครูต้องออกเมืองไปวัดเฉิงหวงช่วยคนยากไร้” เมื่อผลักไม่ไป อันหลิงหยุนจึงเลือกเอาเรื่องจริงจังมาพูด

กงชิงวี่ที่แรกที่ยอมอ่อนข้อ พลันกลับเย็นชาต่ออันหลิงหยุนอีกแล้ว หน้าตาคมคายพลันบึ้งตึง อันหลิงหยุนไม่กล้าสบตาตรงๆ

ตัวเขาเองเป็นถึงท่านอ๋อง แน่นอนว่าต้องมีความคิดการตัดสินใจของเขาเอง ชีวิตใต้หล้า ความเป็นอยู่ของราษฎร สำหรับเขาแล้ว นับเป็นเรื่องสำคัญกว่าการร่วมเตียง

ขณะที่ลังเลอยู่อย่างนั้นพลันมองออกไปด้านนอก จากนั้นจึงออกจากตัวอันหลิงหยุนไปนอนอยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วจึงเริ่มระบายลมหายใจ

อันหลิงหยุนก็ถูกทรมานอยู่ไม่น้อย รวมไปการที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตอนนี้ถึงกับอ่อนเพลีย การพักผ่อนเป็นเรื่องที่อยากทำจริงๆ

พลิกตัวไป อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นดึงผ้าห่มขึ้น แกล้งทำเป็นนอนหลับ

กงชิงวี่นอนไปครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าคนข้างกายนอนไปแล้ว จึงทำเป็นนอนเป็นเพื่อนไปครึ่งหลับครึ่งตื่น

ผ่านไปซักพักหนึ่งอันหลิงหยุนลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า ถือหญ้ากุ่ยเจิงที่แบกกลับมา ออกไปพร้อมกับอาหยู่ที่เตรียมของไว้เรียบร้อยแล้ว

วันนี้เมื่อไปถึง อันหลิงหยุนตกใจไม่น้อย เมื่อวานมีคนอยู่ประมาณหนึ่งร้อยคน แต่วันนี้มีคนเพิ่มมาเป็นราวห้าถึงหกร้อยคน ดูไปแล้วเหมือนผู้ยากไร้จากเมืองโดยรอบเมืองหลวงต่างพากันมาที่นี่ คิดไปแล้วอาจจะมาเพราะแป้งทอดของอันหลิงหยุน

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาอันหลิงหยุนรีบสั่งการอาหยู่ให้ไปเรียกถางเหอและคนในจวนแม่ทัพมา นอกกำแพงเมืองพลันมีคนเยอะขนาดนี้ หากเรื่องนี้รู้ถึงเบื้องบน สืบสาวราวเรื่องเข้าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อทำผิดไปแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ใช้ชื่อเสียงของจวนแม่ทัพให้ดูว่าเป็นการแจกทานแจกอาหารแทน

เหตุการณ์เป็นมาแบบนี้แล้ว จะให้เกิดเรื่องผิดพลาดไม่ได้

ดังนั้นเรื่องนี้ต้องถึงจวนแม่ทัพ ถางเหอเป็นคนจัดการเรื่องได้ดี อันหลิงหยุนวางใจ

อันหลิงหยุนเตรียมแป้งทอดชิ้นใหญ่ที่นำมาให้เรียบร้อยก่อน แล้วเริ่มทำการรักษา นางรักษาและมอบแป้งให้เรียงคน แบบนี้จะได้ถ่วงเวลาไว้ได้

“แป้งที่นำมาวันนี้ไม่พอ ทุกคนรอก่อน เพียงครู่เดียวจะมีคนนำมาส่งเพิ่ม มอบที่มีให้เด็กและผู้เฒ่าก่อน”

อันหลิงหยุนปรึกษากับทุกคน ยิ่งเป็นการบริจาค ใครก็ไม่กล้าขัดขวางอะไร

เมื่อถางเหอทราบเรื่อง ก็รีบเตรียมคนมาทันที เหมาของกินบนถนนหมดสิ้น พลางโยนเงินจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเร่งรุดมา

พ่อบ้านของจวนแม่ทัพกลับไม่ทราบเรื่อง แต่ในเมื่อเป็นคนจากจวนอ๋องเสียนมาเชิญ จึงไม่กล้าชักช้า

หาแม่ทัพที่ใช้ได้สองคน นำทหารห้าร้อยคนวิ่งออกไปนอกเมืองตรงไปยังวัดเฉิงหวง

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ถามเหอและเหล่าทหารแบ่งเป็นสองสายมาถึงวัดเฉิงหวง

เมื่อพบเจอกันแล้ว อันหลิงหยุนจึงนับว่าสบายใจได้พอสมควร

เหล่าทหารคอยรักษาอยู่ ทั้งจากจวนอ๋องเสียนและถางเหอ อาหารต่างถูกแจกจ่ายออกไป มีแต่มากไม่มีน้อย นับว่าจัดการเรื่องนี้ได้ราบรื่นแล้ว

อันหลิงหยุนรอให้เรื่องราวจัดการเสร็จสรรพ จึงแอบถอนหายใจ

เรื่องนี้ไม่ว่าจะจัดการดีหรือไม่ ก็นับเป็นเรื่องไม่ดี！