ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 22

ผูเถาดีใจกระโดดตัวลอย

แม่นมจางส่ายหน้ามองนางยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่เรือนของชีอวิ๋นถิง

ตอนนั้นชีจิ่นเป็นลมหมดสติไป ชีอวิ๋นถิงจึงให้บ่าวรับใช้ช่วยกันพาตัวชีจิ่นกลับไป

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่สามารถคุกเข่าอยู่ที่ศาลบรรพบุรุษต่อได้

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น หัวเข่าของเขายังคงเจ็บหนัก

เขารู้สึกเกลียดชีหยวนเข้าไส้

ทำไมจวนเราต้องรับนางกลับมาด้วยนะ?!

ถึงจะรู้ว่านางเป็นบุตรีแท้ ๆ แต่แค่หาจวนหลังเล็ก ๆ ให้นางอยู่ก็ได้ไม่ใช่หรือ?

ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ให้นางแต่งงานกับใครสักคน แล้วย้ายออกไปก็สิ้นเรื่อง

เหตุใดต้องนำตัวผู้หญิงไม่มีสกุลคนนั้นกลับมาด้วย!

เมื่อได้ยินว่าแม่นมจางมาถึงแล้ว เขาจึงโบกมือไล่บ่าวรับใช้ที่กำลังทายาให้เขาออกไปจากห้อง

ก่อนจะถามแม่นมจาง “เป็นอย่างไร?”

แม่นมจางรีบคุกเข่าลงพร้อมกับรายงาน “คุณชายใหญ่ เรือนของคุณหนูใหญ่สะอาดเรียบร้อยดี นอกจากของที่จวนเราส่งไปให้ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้วเจ้าค่ะ”

ชีอวิ๋นถิงหัวเราะเยาะ “เป็นแค่บุตรสาวของคนเชือดหมูจะมีอะไรได้ล่ะ? ทำมาเป็นพูดว่านางได้รับการสั่งสอนจากผู้สูงศักดิ์ ถุย!“

ผู้สูงศักดิ์ที่ไหนจะว่างจนไม่มีอะไรทำ จึงได้มาทำดีต่อนางขนาดนี้ อีกทั้งยังสั่งสอนกิริยาให้?”

นี่มันโกหกชัดๆ !

แม่นมจางยังคงคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ และรอให้ชีอวิ๋นถิงด่าเสร็จ

หลังจากที่เขาด่ากราดออกไป อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นไม่น้อย “เจ้าช่วยจัดการเรื่องหนึ่งแทนข้าทีสิ”

แม่นมจางไม่ได้แปลกใจเท่าไรนัก

แม่นมจางรีบก้มลงคำนับเพื่อขอบคุณ

ชีอวิ๋นถิงโบกมือ “ส่วนลูกชายของเจ้า ต่อไปก็ให้มาทำหน้าที่เป็นเด็กรับใช้ของข้า”

แม่นมจางยิ่งดีใจแทบบ้า

เมื่อตกลงผลประโยชน์กันเสร็จ ต่อไปก็เป็นเวลาที่ต้องจัดการธุระ

ชีอวิ๋นถิงลดเสียงลงเพื่อกระซิบกับแม่นมจาง ก่อนจะถามด้วยเสียงเย็นชา “จำได้ไหม?”

แม่นมจางรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็เก็บสีหน้าและอารมณ์ของตนเองลงได้ ก่อนจะตอบกลับอย่างมั่นใจ “จำได้เจ้าค่ะ! คุณชายใหญ่ โปรดวางใจเถิด บ่าวจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน”

ชีอวิ๋นถิงพยักหน้า “คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้ว เช่นนั้นก็รีบลงมือเถิด จำไว้ให้ดี จงทำให้ดีที่สุด! หากทำได้ดี ข้าจะช่วยเหลือเจ้า แต่หากทำได้ไม่ดี ก็อย่าหาว่าข้าใจดำก็แล้วกัน!”

แม่นมจางยิ้มกว้าง “คุณชายใหญ่ นางรู้เรื่องการปกครองคนที่ไหนกัน? นางเอ่ยยกย่องบ่าวรับใช้ที่ทำงานชั้นต่ำคนหนึ่ง ในขณะที่บ่าวรับใช้คนอื่น ๆ ในเรือนแทบจะเข้าใกล้นางไม่ได้ เรือนของนางจึงไม่ต่างจากตะแกรงที่มีรูรั่ว…”

หากคิดจะทำอะไรในเรือนของนาง มันจึงไม่ใช่เรื่องยาก