ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 28

เขาตวาดอย่างรำคาญในทันที “ไม่พบ! มีเรื่องอันใดไว้ค่อยคุยกันในภายหลัง!”

หลิวจงลำบากใจเล็กน้อย “ท่านโหว นางบอกว่า นางบอกว่ามาเพราะเรื่องคุณชายใหญ่ขอรับ”

ชีเจิ้นขมวดคิ้ว ยังคงระงับความหงุดหงิดเอาไว้แล้วเรียกแม่นมจางเข้ามา

พอแม่นมจางเข้ามาก็คุกเข่าอยู่ที่พื้น ชีเจิ้นไม่อยากพูดไร้สาระแม้แต่คำเดียว จึงกล่าวโดยไม่อ้อมค้อม “มีเรื่องอันใดถึงต้องมาดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้?”

ชีอวิ๋นถิงดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว อยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงพลางหายใจหอบหนัก

นางหวังกำลังโอบกอดเขาไว้ ตบเบาๆ ที่หลังของเขาไม่หยุด อยากทำให้เขาสบายขึ้นมาบ้างอย่างสุดกำลัง

แม่นมจางไม่กล้ามองไปรอบ ๆ ก้มหน้ากำมือของตนไว้แน่นด้วยความประหม่า พลางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ท่านโหว ฮูหยิน บ่าว บ่าวมีเรื่องจะรายงานเจ้าค่ะ!”

นางหวังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชีเจิ้นจิตใจว้าวุ่น ตำหนิออกมาตรง ๆ “มีอันใดจะพูดก็พูดมา!”

แม่นมจางโขกศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง พลางกล่าวอย่างเคร่งเครียดว่า “เรียนท่านโหว เรียนฮูหยิน บ่าวเห็น บ่าวเห็นคุณหนูใหญ่ใช้คาถาสาปแช่งคุณชายใหญ่อยู่ในจวนเจ้าค่ะ!”

ทุกคนต่างก็ตะลึงงัน

เสียงต่าง ๆ ที่อยู่ภายในห้องเงียบสงัดลงโดยฉับพลัน

นางหวังกอดชีอวิ๋นถิงเอาไว้แน่น ในวินาทีนั้นความเกลียดชังอันแรงกล้าก็ระเบิดออกมาจากสายตา

มิน่าเล่าวันนี้อวิ๋นถิงถึงได้ไม่สบายถึงเพียงนี้ แม้แต่หมอหลวงก็ยังหมดหนทาง ที่แท้ก็มีนางสารเลวผู้นี้ทำเรื่องเลว ๆ อยู่เบื้องหลังนี้เอง!

ชีเจิ้นเดินด้วยฝีเท้าอันหนักหน่วงไปยืนอยู่เบื้องหน้าของแม่นมจาง พลางตวาดเสียงต่ำ “เงยหน้าขึ้นมา!”

แม่นมจางเงยหน้ามองไปที่ชีเจิ้นด้วยความวิตกกังวล พลางกลืนน้ำลาย

สิ่งที่ตระกูลผู้สูงศักดิ์หวาดกลัวที่สุดก็คือวิชาสาปแช่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่สูงอายุ ยิ่งต้องหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้

ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งจวนเฉิงกั๋วกงก็เคยกลัวแทบตายเพราะมีคนรุ่นหลังส่งเครื่องปั้นดินเผาที่ใช้ฝังไปพร้อมกับการฝังศพมาให้

หากชีหยวนที่เพิ่งกลับมา ใช้อุบายพวกนี้มาจัดการกับพี่ชายแท้ ๆ ของตนเอง เช่นนั้นถึงตายไปก็ยังไม่สาสมกับความผิด!

ชีเจิ้นหรี่ตาลง ใบหน้าเคร่งขรึมลงในฉับพลัน “ตอนนี้ของสิ่งนั้นอยู่ที่ไหน?!”

แม่นมจางโขกศีรษะอย่างรวดเร็ว “เรียนท่านโหว หลังจากที่คุณหนูใหญ่เย็บเสร็จแล้ว ก็วาดอะไรบางอย่างไว้บนหัว บ่าวคิดว่าไม่ชอบมาพากลจึงแอบสังเกตเห็นว่านางเอาของพวกนี้ ฝังไว้ที่ใต้ต้นพุทราที่อยู่ภายในเรือนของนางเจ้าค่ะ”

ชีเจิ้นเหลือบมองไปที่บุตรชายที่ยังคงหลับลึกเช่นเดิม พลางกล่าวเสียงต่ำ “ไป!”