ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 29

ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก แต่นางหวังกลับตะโกนด้วยเสียงอันดัง “ช้าก่อน!”

นางวางชีอวิ๋นถิงลงที่พื้นอย่างแผ่วเบา ให้แม่นมอู๋มาดูแลเขาอย่างดี ส่วนตนเองจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เม้มริมฝีปากพลางกล่าวว่า “ข้าจะไปกับท่าน!”

มีคนกล้าทำร้ายบุตรชายของนาง นั่นก็หมายความว่าเป็นศัตรูของนางด้วย!

ต่อให้คนผู้นั้นคือชีหยวน เป็นบุตรสาวที่นางเพิ่งจะพาตัวกลับมาก็เช่นเดียวกัน

ความอดทนของนางที่มีต่อชีหยวนได้ถึงขีดจำกัดแล้ว เดิมทีหากว่าชีหยวนตรงไปตรงมาไร้เล่ห์เหลี่ยม ต่อให้นางจะไม่ชอบบุตรที่นางไม่คุ้นเคยผู้นี้สักเท่าใดนัก แต่ก็จะเลี้ยงดูนางต่อไป

เพลานี้ เป็นชีหยวนเองที่มองข้ามความดีของผู้อื่น!

หรือนางคิดอย่างไร้เดียงสาว่า จะอาศัยวิธีการสกปรกชั้นต่ำพวกนี้มาทำร้ายชีอวิ๋นถิงจนตาย แล้วตนเองจะได้เอ็นดูนางขึ้นมาบ้างอย่างนั้นหรือ?

ฝันไปเสียเถิด!

ชีเจิ้นไม่มีความเห็นใด ๆ รอจนนางหวังจัดที่จัดทางให้ชีอวิ๋นถิงเสร็จแล้ว ก็รีบพาพวกนางมุ่งหน้าไปที่หอหมิงเยว่

ชีจิ่นกัดริมฝีปาก ราวกับว่าเพิ่งจะตระหนักได้ในภายหลัง

ทว่าในใจของนางรู้ดี ว่านี่เป็นแผนการร้ายที่ชีอวิ๋นถิงมุ่งเป้าไปที่ชีหยวนก็เท่านั้น

เล่ห์กลเช่นนี้ พวเขาเคยเล่นกันบ่อย ๆ เมื่อครั้นยังเยาว์

ภายในจวนมีอยู่สามเรือน ความสัมพันธ์ซับซ้อน ความผูกพันระหว่างพี่น้องย่อมแบ่งตามความใกล้ชิดสนิทสนมเป็นธรรมดา

และผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีที่สุด ไม่มีผู้ใดจะเกินไปกว่านางกับชีอวิ๋นถิง

ก่อนหน้านี้หากพวกเขาทั้งสองคนต้องการจัดการกับพี่น้องคนใดก็ตามที่ล่วงเกินพวกเขา ก็มักจะใช้อุบายทุกประเภท มาบีบคนพวกนั้น

อุบายนี้ใช้มาหลายครั้งแล้วและยังไม่เคยพลาด

ชีหยวนเพิ่งจะกลับมา ประจวบเหมาะกับตอนนี้รากฐานยังไม่มั่นคง นางจะควบคุมบ่าวในจวนได้อย่างไรกัน?

แน่นอนว่าชีอวิ๋นถิงสั่งอย่างไร บ่าวไพร่พวกนั้นก็ย่อมทำตามเป็นธรรมดา

มีอนาคตที่สดใสรอนางอยู่ข้างหน้า

ชีหยวนเป็นผู้ใดกัน?

นางควรกลับไปเลี้ยงหมูตัดหญ้าในชนบท นั่นคือชะตาของนาง!

ดวงจันทร์ลอยกระจ่าง เหลียนเฉียวง่วงนอนเสียจนตาแทบจะลืมไม่ขึ้น และงีบหลับไปอย่างควบคุมไม่อยู่ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงสะเทือนดังสนั่นมาจากด้านนอก

นางสะดุ้งด้วยความตกใจ ความง่วงนอนถูกสลัดออกไปอย่างฉับพลัน นางวิ่งออกไปที่นอกประตูอย่างตื่นตระหนก และประหลาดใจเมื่อพบว่าประตูถูกเตะเปิดออก ชีเจิ้นกำลังพานางหวังกับกลุ่มคนเข้ามาด้วยท่าทางดุดัน

คราวนี้เหลียนเฉียวตื่นตระหนกอย่างมาก ทำอะไรไม่ถูก อยากจะวิ่งกลับไปรายงานให้ชีหยวนรู้ แต่กลับพบว่าชีหยวนได้ออกมาเรียบร้อยแล้ว ในเวลานี้กำลังยืนอยู่ที่ทางเดิน มองดูคนกลุ่มนั้นที่รีบเข้ามาที่นี่อย่างเงียบ ๆ

นางตกใจเสียจนอยากจะร้องไห้ “คุณหนูใหญ่”

ชีหยวนส่ายศีรษะไปให้นางอย่างปลอบโยน ส่วนตนเองเดินมาข้างหน้าสองสามก้าวแล้วลงบันได รอจนชีเจิ้น และนางหวังเดินมาถึงเบื้องหน้า ก็ทำความเคารพอย่างไร้ซึ่งสิ่งผิดปกติ “ท่านพ่อ ท่านแม่”

ชีเจิ้นยังไม่ทันได้พูด นางหวังก็แหวกออกมาจากฝูงชน ยกมือตบไปที่ชีหยวนอย่างฉับพลัน