ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 30

ชีหยวนขมวดคิ้ว และยื่นมือออกมาคว้ามือของนางหวังเอาไว้

นึกไม่ถึงว่าการตบของนางหวังจะล้มเหลว และในทางกลับกันข้อมือของนางยังถูกชีหยวนจับเอาไว้แน่นเสียจนรู้สึกเจ็บ

นางเด็กสารเลวคนนี้!

นางหวังรู้สึกเจ็บปวดและอับอายจนเกิดโทสะ ไม่รู้ว่าเหตุใด ทันใดนั้นนางก็นึกถึงเรื่องตอนนั้นที่ชีอวิ๋นถิงจะตีชีหยวน แต่กลับถูกชีหยวนหลบได้ และกลับเป็นตนเองที่ล้มลงและบาดเจ็บไปทั่วร่าง

ตอนนั้นชีอวิ๋นถิงบอกว่านางมีวรยุทธ์ มีพลังมหาศาล

นางเริ่มรู้สึกว่าชีหยวนแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่านางเป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของตน ต่อให้เป็นบุตรสาวแท้ ๆ แล้วอย่างไรเล่า?

ถูกเลี้ยงดูจากภายนอกมาสิบกว่าปี ไม่รู้ไส้รู้พุง ขนาดนิสัยของนางยังไม่รู้เลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื้อในของนางเป็นเช่นไรกันแน่ก็ยิ่งไม่รู้

เมื่อคิดเช่นนี้ นางจึงไม่มีความเมตตาอ่อนโยนต่อชีหยวนอีกต่อไป มีแค่เพียงความเกลียดชังเท่านั้น

นางจับจ้องไปที่ชีหยวนอย่างขุ่นเคือง “พวกไม่มีผู้ใดสั่งสอน! มารดาของเจ้าตีเจ้า เจ้าถึงกลับกล้ากันเอาไว้เชียวหรือ!”

เหลียนเฉียวที่อยู่ด้านข้างร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ ทว่านางรู้ตัวเองดีว่าเป็นคนต่ำต้อย คำพูดย่อมไม่มีน้ำหนัก เมื่อเห็นชีหยวนส่ายศีรษะจนเกือบจะมองไม่เห็นมาทางตน ก็ทำได้แค่เพียงกัดฟันทนเท่านั้น

ชีหยวดสะบัดมือของนางหวังออกไป ใบหน้ากลับมองไปที่ชีเจิ้น “ท่านพ่อ ลูกไม่รู้ว่าทำผิดอันใด ถึงทำให้ท่านแม่ต้องโกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้ ขอท่านพ่อได้โปรดอธิบายด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

นางไม่อยากจะสนทนากับคนที่เลอะเลือกแยกแยะอันใดไม่ได้อย่างนางหวังเลยจริง ๆ

ชีเจิ้งมองนางด้วยสีหน้าสับสน “วันนี้พี่ชายของเจ้าป่วย เจ้ารู้หรือไม่?”

ชีหยวนส่ายศีรษะ “ไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน ออกจากเรือนข้าไปแล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าก็ไม่อาจรู้ได้เจ้าค่ะ”