ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 40

ราวกับมีสายฟ้าสายหนึ่งฟาดลงมาจากท้องฟ้า เสียงร้องไห้ของชีจิ่นหยุดลงแล้ว รู้สึกเพียงว่าในหัวของตนมีเสียงวิ้งดังขึ้นมา ราวกับมีดอกไม้ไฟนับไม่ถ้วนกำลังระเบิดอยู่ในหัวของนาง

ส่งนางไป? !

จวนหย่งผิงโหววางแผนจะทิ้งนางแล้ว?!

หลังค้นพบชาติกำเนิดของตน นางก็หวาดหวั่นอยู่ทุกวัน ทุกวันล้วนต้องหวาดกลัวว่าตนเองจะสูญเสียความโปรดปราน จะถูกละทิ้งไป

ดังนั้น นางจึงได้ทำทุกวิถีทางในการติดต่อคนขายเนื้อแซ่สวี่และหลี่ซิ่วเหนียง ให้พวกเขาขัดขวางมิให้ชีหยวนกลับมา

จึงได้ส่งสัญญาณให้แม่นมฮวาลงมือกับชีเหยียน

จึงได้พยายามจับชีอวิ๋นถิงไว้อย่างเร่งร้อนเช่นนี้ เพราะต้องการให้ชีอวิ๋นถิงยืนอยู่ข้างนางไปตลอด

แต่ตอนนี้ นางยังไม่ทันได้ลงมือจริงๆ เลยด้วยซ้ำ กลับจะต้องจากไปแล้ว?!

ชีจิ่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก เกือบจะกอดขานางหวังไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างปวดใจว่า “ท่านแม่! ข้าไม่ได้ทำจริงๆ นะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ! วันหลังข้าไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ ขอร้องท่าน อย่าให้ข้าไปเลยนะเจ้าคะ! ตั้งแต่เด็กจนโตข้าก็ไม่เคยจากท่านไปเลย ข้าไม่อาจไม่มีท่านนะเจ้าคะ ท่านแม่!”

นางร้องไห้จบเสียงแหบแห้ง ทำให้คนอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้

ถึงอย่างไรก็เป็นตนที่เลี้ยงมาจนโต นางหวังรอจนนางร้องไม่ไหวแล้ว ถึงได้ยอบตัวลงไปลูบผมของชีจิ่น “ลูกเอ๋ย เรื่องที่พวกเจ้าก่อออกมาในครั้งนี้เหลวไหลเกินไปแล้วจริงๆ”

นางจำคำกำชับของชีเจิ้นได้

ชีเจิ้นให้นางเกลี้ยกล่อมชีจิ่นให้ไปอยู่ที่บ้านพักในชนบท

ความหมายก็คือ เรื่องนี้ยังมีโอกาสพลิกสถานการณ์อยู่

ดังนั้น จำต้องให้บทเรียนกับชีจิ่น แต่ก็ไม่อาจลงมืออย่างตัดรอนเกินไป

นางจึงยิ้มอย่างขมขื่นว่า “อวิ๋นถิง เจ้าเด็กไม่ได้เรื่องนั่น ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้สบายเช่นกัน ท่านพ่อของเจ้าตัดสินใจให้เขาไปอยู่ที่ค่ายทหารแล้ว ส่วนเจ้าก็… ”

ชีจิ่นราวกับคนกำลังจมน้ำที่คว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้ได้ เงยหน้าขึ้นมามองนางหวังอย่างเศร้าโศก

นางหวังพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าไปอยู่ที่บ้านพักในชนบทสักช่วงหนึ่งก่อน รอจนท่านพ่อของเจ้าหายโกรธแล้ว ข้าค่อยรับเจ้ากลับมา”