ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 41

ถึงอย่างไรชีจิ่นก็เติบโตมาข้างกายนางหวัง จึงเข้าใจถึงจุดอ่อนของนางหวังเป็นอย่างดี

ทันทีที่สงบลง นางก็จะทำการตัดสินใจที่เป็นประโยชน์ต่อตนที่สุดอย่างรวดเร็ว

นางหวังถูกทำให้สะเทือนใจอย่างที่คิดจริงๆ

ภายใต้ความรู้สึกผิด นางขึ้นเสียงสั่งการเหล่าข้ารับใช้ว่า “จงดูแลคุณหนูรองให้ดี หากให้ข้ารู้ว่าใครกล้าละเลย! ก็ระวังหัวของพวกเจ้าไว้ให้ดี!”

จากนั้นก็ให้เกาเจียนำของที่ชีจิ่นใช้เป็นประจำไปให้หมดอีก

หลังจัดการเรื่องต่างๆ ไปมาอย่างวุ่นวาย ค่ำคืนนี้ก็ได้ผ่านไปแล้ว

ในยามที่ฟ้าเพิ่งสาง รถม้าคันหนึ่งก็ออกจากประตูมุมตะวันตกของจวนหย่งผิงโหวอย่างเงียบๆ จากนั้นตรงไปทางประตูเต๋อเซิ่งซึ่งเป็นประตูเมือง

หลังนางหวังจัดการเรื่องการออกจากจวนของชีจิ่นเสร็จ ก็เหน็ดเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรงแล้ว

ในตอนที่ฝืนกลับไปถึงห้อง นางก็เห็นชีเจิ้นนั่งอยู่บนเตียงแล้ว จึงถอนใจออกมาทีหนึ่ง กล่าวว่า “ส่งไปแล้วล่ะเจ้าค่ะ นางร้องไห้จนใจข้าพลอยไม่สบายไปด้วย”

ชีเจิ้นเหลือบมองนางอย่างเรียบเฉยทีหนึ่ง “หากยามปกติเจ้าไม่ตามใจพวกเขาเช่นนั้น เวลานี้ ก็คงไม่ก่อปัญหาใหญ่โตถึงเพียงนี้!”

เหตุใดกลับมาโทษนางอีกแล้วเล่า?

นางหวังน้อยใจอย่างยิ่งแล้ว

เมื่อก่อนก็ทำมาเช่นนี้ แต่ก็ไม่เคยเกิดข้อผิดพลาดใดมาก่อนนี่นา

สุดท้ายแล้ว มิใช่เพราะเด็กถูกสลับผิดตัวหรืออย่างไร ทำให้ฐานะและจุดยืนของทุกคนจึงได้ผิดเพี้ยนไป

มิเช่นนั้น พี่ชายน้องสาวแท้ๆ จะสนิทสนมกันหน่อย ผู้ใดจะหาข้อครหาออกมาได้?

นางนั่งลงบนเตียง รู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง “ท่านโหว ท่านไม่รู้สึกว่าชีหยวนเย็นชาเกินไปหรือ? นางไม่มีความรู้สึกผูกพันต่อพวกเรา อาจิ่น หรืออวิ๋นถิงแม้แต่น้อยเลย”

ยังมีคำพูดอีกครึ่งหนึ่งที่นางไม่ได้กล่าวออกมา

เพราะไร้ซึ่งความผูกพัน ดังนั้นต่อให้วันหน้านางมีอนาคตที่ดี แล้วจะมีประโยชน์อันใดต่อจวนโหวเล่า?

ยังมิสู้ชีจิ่น ไม่ว่าอย่างไร ชีจิ่นก็เติบโตขึ้นมาในจวนโหว และที่พึ่งในวันหน้า ก็มีเพียงจวนโหวเท่านั้น

ชีเจิ้นหัวเราะเยาะทีหนึ่ง เขาโยนผ้าเช็ดหน้าในมือลง “ข้าว่าเจ้าเลอะเลือนไปแล้ว! ความสัมพันธ์ของสายเลือด จะตัดให้ขาดได้อย่างไร? ต่อให้นางตายก็ยังแซ่ชี!”