ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1030

น้ำเต้าหลุดออกมาจากเถาวัลย์ คนตัวเล็กสีทองที่อยู่ข้างในก็เหี่ยวเฉาไปทันที สุดท้ายหายไป

อู๋เป่ยกวักมือหนึ่งที น้ำเต้าทองลูกนั้นบินมาที่มือ

ดวงตาของเขาเป็นประกาย : “ไม่เลว เป็นวัตถุดิบชั้นดีในการสร้างอาวุธวิเศษ”

ตอนนี้เขามีพลังเวทย์แล้ว สามารถสร้างอาวุธวิเศษของตัวเองได้แล้ว ต่อให้อาวุธวิเศษของคนอื่นร้ายกาจขนาดไหน สุดท้ายก็ไม่ถนัดเท่าการสร้างขึ้นมาด้วยตนเอง เพราะว่าอาวุธวิเศษของตัวเอง สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพลังเวทย์ของตัวเองได้

หลังจากนั้นเขาหยิบออกมาอีกห้าสิบเงินเป่า จัดการน้ำเต้าเงินลูกนั้น

น้ำเต้าสองลูกนี้ อันที่จริงมันเป็นวิธีการป้องกันตนเองของเถาวัลย์น้ำเต้า ไม่มีน้ำเต้าแล้ว มันก็ข่มขู่อู๋เป่ยไม่ได้แล้วเหมือกกัน

หลังจากนั้นเขาดำดิ่งลงน้ำทันที เขาขุดลึกลงไปกว่าสิบเมตรตามรากของน้ำเต้า และนำหินศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่ออกไป

ไม่มีหินศักดิ์สิทธิ์แล้ว น้ำเต้าก็เหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็ว ยันต์ที่อยู่บนพื้นผิวก็จางหายไปเช่นกัน

ได้รับหินศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่แบบนี้หนึ่งก้อน อู๋เป่ยอารมณ์ดีอย่างมาก ฮัมเพลงและค้นหาสมบัติต่อไป

เขากำลังบินอยู่กลางอากาศ ทันใดนั้นก็มีนกอินทรีคำราม หลังจากนั้นเงาสีดำก็ปรากฏขึ้นในทันที เขาเงยหน้ามองหนึ่งที นกอินทรียักษ์ที่มีปีกยาวหลายสิบเมตรบินโฉบเข้ามาหาเขา

ไม่มีเวลาให้คิดแล้ว กรงเล็บของนกอินทรียักษ์ก็ฉกเข้ามาอย่างรุนแรง อู๋เป่ยฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที เอื้อมมือออกไปคว้ากรงเล็บของนกอินทรียักษ์ตัวนี้ ออกแรงหักหนึ่งที ก็ได้ยินเสียงดังแกร็ก กรงเล็บของนกอินทรีที่แข็งราวกับเหล็ก ถูกเขาหักอย่างง่ายดาย!

นกอินทรียักษ์ส่งเสียงคำราม ต้องการสะบัดอู๋เป่ยออก อย่างไรก็ตามอู๋เป่ยจับกรงเล็บของมัน พลิกตัวหนึ่งที ก็ขึ้นไปขี่คอของนกอินทรียักษ์แล้ว ต่อยลงไปหนึ่งหมัด

“แกร็ก!”

กะโหลกของนกอินทรียักษ์แตก มันเมาหัวไปหมด ล้มลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายชนต้นไม้ใหญ่หักหลายต้น บนพื้นเผยให้เห็นหลุมขนาดใหญ่

ฝุ่นกระจาย อู๋เป่ยกำลังใช้มีดสั้นเฉือนเนื้อของนกอินทรี ตอนนี้เขาเริ่มหิวแล้ว และเนื้อของนกอินทรีตัวนี้แน่นและสดอย่างมาก คิดว่าจะต้องอร่อยมากแน่นอน

เขาหั่นเนื้อนกอินทรีเป็นชิ้นเล็กๆ เสียบไม้ หลังจากนั้นย่างบนไฟ

ในไม่ช้า เนื้อสุกแล้ว กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว กัดหนึ่งคำ น้ำมันเต็มปาก กลิ่นหอมแต่ไม่เยิ้ม นอกจากนี้เหนียวนุ่มเป็นพิเศษ สิ่งที่น่าอัศจรรย์กว่านั้นคือ เนื้อเต็มไปด้วยสารสกัดของนกอินทรียักษ์ เป็นอาหารบำรุงชั้นยอด

“ไม่เลว ฉันต้องเก็บไว้หน่อยแล้ว เอากลับไปให้คนที่บ้านกิน”

หลังจากกินเสร็จ เขาหั่นเนื้อแล้วแช่แข็ง หลังจากนั้นเก็บไว้ในอาวุธวิเศษ

กินอิ่มดื่มพอ เขาเตรียมจะไปค้นหาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต่อ หูได้ยินมีคนเดินเข้ามาใกล้จากด้านหลัง ผ่านไปหลายนาที คนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในสายตา ตามที่เขาคาดไว้ คนที่มาล้วนเป็นผู้ฝึกฝนชาวญี่ปุ่น

ผู้ฝึกฝนชาวญี่ปุ่นกลุ่มนี้ก็ทองเห็นอู๋เป่ยเช่นกัน คนที่เป็นผู้นำพูด : “เข้าไปดูสิ”

ในไม่ช้า อู๋เป่ยก็ถูกคนกลุ่มนี้ล้อมเอาไว้ ผู้นำคือนักรบที่มีพลังออร่าอันทรงพลัง เขาถามอย่างเย็นชา : “แกไม่ใช่ผู้ฝึกฝนของชาวญี่ปุ่น”

อู๋เป่ย : “ฉันเป็นผู้ฝึกฝนจากชาวเหยียนหลง”

คนเหล่านี้มองหน้ากัน ล้วนแล้วเผยให้เห็นสีหน้าแห่งความชั่วร้าย

อู๋เป่ยกะพริบตา : “พวกแกมาขวางทางฉันทำไม”

นักรบผู้นั้นพูดอย่างไม่แยแส : “นี่เป็นพื้นที่แห่งสมบัติ ไม่อนุญาตให้ผู้ฝึกฝนชาวเหยียนหลงเข้าไป”

นินจาอีกคนหนึ่งพูดอย่างเย็นชา : “ตอนนั้น ชาวเหยียนหลงอย่างพวกแกก็คือลูกแกะที่ให้พวกเขาเข็นฆ่า แกก็เหมือนกัน ตอนนี้จะคุกเข่าลงบนพื้นแล้วขอความเมตตา หรือว่าให้พวกเราฆ่าแก!”

อู๋เป่ยจ้องพวกเขา : “อ้อ ตอนนั้นพวกแกก็เคยฆ่าชาวเหยียนหลงเหรอ”