ย้อนยุคไปเป็นสปายขันทีผู้เก่งกาจ!(จบ) นิยาย บท 2

ซูลั่วกลับมาก็พบว่าเต๋อจื่อตายไปแล้ว เขาอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ แต่ก็รู้สึกโชคดีในคราวเดียวกัน…

“ดูแล้วราชสำนักนี้คงปั่นป่วนไม่น้อยเลย อำนาจมืดลึกลับซับซ้อนไปหมด…”

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ

เขาเป็นแค่ขันทีหนุ่มผู้ใสซื่อบริสุทธิ์เท่านั้น!

ซูลั่วอยากลาออกจากตำแหน่งนี้ขึ้นมาทันที

ในวังจะทำอะไรก็น่ากลัวไปหมด จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้

แค่ความจริงที่ว่าเขาเป็นขันทีตัวปลอม หากใครรู้เข้าก็ต้องตายสถานเดียว!

แบบนี้ออกไปเที่ยวดูงิ้วฟังดนตรีไม่ดีกว่าเหรอ

อีกอย่างเขาไม่ได้อยู่ระบบด้วย!

เขาเป็นคนข้ามมิติมา แต่กลับไม่ได้อยู่ในระบบงั้นเหรอ

เขาร้องเรียกระบบอยู่ในใจเป็นพันๆ ครั้ง แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับเลย

นี่ยิ่งเป็นการยืนยันว่าความคิดที่อยากออกไปจากวังของซูลั่วนั้นถูกต้อง

งั้นก็ไปเลยละกัน

ซูลั่วออกไปทำเรื่องลาออกจากตำแหน่งทันที

ทว่าพอเขาปิดประตู หัวหน้าขันทีหลี่ที่อยู่ระหว่างเข้าเวรก็หาเขาเจอพอดี เสียงแหลมๆ กล่าวขึ้น “ลั่วจื่อ วันนี้เจ้ามีเวรปรนนิบัติฝ่าบาท มัวโอ้เอ้อะไรอยู่”

ซูลั่วงงไปชั่วขณะ ทำไมเขาจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย

หลังเกิดเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่าย ซูลั่วก็ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เขาพูดอย่างเอาใจ “ท่านขันทีหลี่ ข้ารู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ข้าอยากมอบโอกาสดีๆ แบบนี้ให้ขันทีคนอื่น!”

นึกไม่ถึงว่าขันทีหลี่จะสะบัดแขนอย่างไม่พอใจ “สามหาว! การปรนนิบัติฝ่าบาทเป็นเรื่องสำคัญมาก ข้ามีสิทธิ์ตัดสินใจงั้นรึ”

“หากเจ้าทำได้ดีและฝ่าบาทประทับใจ ต่อไปชีวิตเจ้าก็จะสุขสบายขึ้น”

“ถ้าเจ้าไม่ไป ก็เตรียมคอหลุดจากบ่าได้เลย!”

ซูลั่วนึกสบถในใจ ตัดอีกแล้วเหรอ…

การข้ามมิติช่างน่าหดหู่สิ้นดี!

จู่ๆ ซูลั่วก็นึกสงสัยขึ้นมา หัวหน้าขันทีหลี่เป็นคนของใครกัน

คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงเขาก็ต้องไปปรนนิบัติฮ่องเต้อยู่ดี

“ก็ได้ งั้นข้าขอตัวก่อนละ”

ซูลั่วถอนหายใจ ชีวิตมันเศร้าเหลือเกิน…

รับใช้ฮองเฮาเสร็จก็ไปรับใช้ฮ่องเต้ต่อ ทำไมเรื่องบ้าๆ ต้องเกิดขึ้นกับเขาด้วย

ว่ากันว่าปลาหมอตายเพราะปาก ซูลั่วจึงออกกฎให้ตัวเอง

พูดให้น้อย ทำให้มาก…

โดยเฉพาะเวลาปรนนิบัติฮ่องเต้ ยิ่งต้องระมัดระวังขึ้นไปอีก

หัวหน้าขันทีหลี่บอกให้ปรนนิบัติฮ่องเต้ แต่ไม่บอกว่าให้ปรนนิบัติอะไร…

ซูลั่วเข้ามาในตำหนักหย่างซินแล้วถึงได้รู้ว่าต้องปรนนิบัติฮ่องเต้ตอนอาบน้ำ!

ซูลั่วรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

ในความคิดของเขา ฮ่องเต้ต้องเป็นผู้ชาย ถ้าอายุยังน้อยก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าเป็นคนแก่ละก็น่าขยะแขยงตายเลย

เขาไม่เคยคิดมาก่อนด้วยว่าชีวิตนี้จะต้องมาช่วยผู้ชายคนอื่นอาบน้ำ!

เอาก็เอา ยังไงก็ดีกว่าคอหลุดจากบ่านั่นแหละ

คิดได้แบบนี้แล้ว ซูลั่วก็หยิบถังน้ำร้อนเดินเข้าไปใกล้อ่างอาบน้ำ

ท่ามกลางหมอกไอของความร้อน เขามองเห็นแผ่นหลังของฮ่องเต้ที่แช่น้ำอยู่ในอ่าง ที่ผิวน้ำมีกลีบดอกไม้โรยอยู่

ซูลั่วได้กลิ่นหอมโชยมา…

“อ่า……”ซูลั่วมองไหล่ขาวคู่นั้นกับผมยาวสลวยอย่างลืมตัว…

ใช้ได้เลย ฮ่องเต้ดูแลผิวพรรณตัวเองได้ดีทีเดียว

ผิวขาวราวหิมะนี้เหนือชั้นกว่าผิวฮองเฮาซะอีก!

แต่กระดูกเล็กไปหน่อย เหมือนผู้หญิง…

นี่ถือเป็นข่าวดีสำหรับซูลั่ว

อย่างน้อยฮ่องเต้ก็ไม่ใช่คนแก่หงำเหงือก!

เขาเทน้ำร้อนลงในอ่างช้าๆ ครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อ…

เขาถนัดนวด

แต่อาบน้ำเขาไม่

ในมิติก่อนหน้า เขาเคยให้คนมาอาบน้ำให้เขาก็จริง แต่แบบนั้นไม่ใช่การอาบน้ำที่เหมาะสมสักเท่าไหร่ นับเป็นประสบการณ์ไม่ได้หรอก!

จะให้ฮ่องเต้เลือกแพ็กเกจก็คงไม่ได้สินะ

ซูลั่วลองเอาผ้าขนหนูที่อยู่ข้างๆ มาชุบน้ำให้เปียกแล้วถูหลังของฮ่องเต้

ผิวขาวละเอียดของฮ่องเต้ทำให้ซูลั่วลืมตัวอีกครั้ง

ถ้าไม่รู้มาก่อน เขาคงคิดว่านี่เป็นผิวของหญิงสาววัยสะพรั่งจริงๆ

หมอกความร้อนหนาจัดจนซูลั่วมองหน้าของฮ่องเต้ได้ไม่ชัด เพียงแต่พอมองออกรางๆ ว่าฮ่องเต้มีใบหน้าที่ค่อนข้างจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู